W 1936 roku niemiecki generał Erich von Manstein przedstawił koncepcję jednostek artylerii szturmowej (dział pancernych) znanych jako „Sturmartillerie”. Pomysł ten narodził się w 1935 roku, kiedy to generał Manstein w liście do generała Becka wskazał konieczność stworzenia pojazdu, którego głównym zadaniem miałoby być bezpośrednie wsparcie atakujących oddziałów piechoty.

Pierwszym działem pancernym produkcji niemieckiej był StuG III Ausf A, który został zbudowany na podwoziu czołgu średniego Panzer III B. Był on jednym z najliczniej produkowanych pojazdów tego typu i stanowił o sile Wehrmachtu w późniejszych latach. StuG III Ausf A został wyposażony w krótkolufową armatę 7,5 cm KwK 37, która charakteryzowała się niską prędkością wylotową pocisku. Ten rodzaj uzbrojenia montowany był w modelach StuG Ausf A-E aż do 1942 roku, kiedy to w kolejnych wariantach StuG Ausf F oraz G rozpoczęto instalację potężniejszego działa 7,5 cm KwK 40, które miało być skuteczną odpowiedzią na nowe radzieckie czołgi T-34 i KW-1.

Działa pancerne Sturmgeschütz były rzeczywiście wykorzystywane przez niemieckie oddziały artylerii, gdyż wraz ze zmieniającą się sytuacją na froncie siły pancerne Wehrmachtu zaczęły się kurczyć. Początkowo służyły one w poszczególnych batalionach jako pojazdy wspierające natarcia piechoty, jednak z czasem przejęły role niszczycieli czołgów. StuG był śmiercionośną maszyną, która walczyła na wszystkich frontach II Wojny Światowej. 

O jego skuteczności świadczą liczby — działo pancerne StuG ma na swoim koncie więcej potwierdzonych zniszczeń pojazdów pancernych niż jego sławniejsi i budzący większy postrach wśród aliantów „bracia” - PzKpfw Tiger oraz PzKpfw Panther. Swoją olbrzymią popularność wśród niemieckich jednostek zawdzięcza on niezbyt skomplikowanej konstrukcji oraz niskim kosztom produkcji. StuG posiadał bardzo niski profil, który sprawiał olbrzymie trudności wojskom nieprzyjaciela, gdyż można było go łatwo zakamuflować. 

Ponadto szacowano, że jeden czołg ciężki PzKpfw Tiger kosztował tyle co cztery działa pancerne StuG, które w końcowej fazie były liczniej produkowane, aby skutecznie bronić granic III Rzeszy. Ogółem zbudowano ok. 10 000 dział pancernych StuG we wszystkich wersjach. Warto wspomnieć, że starsze warianty były również modernizowane, aby mogły sprostać ciągle zmieniającemu się polu walki.

Niemcy skutecznie wykorzystywali pojazdy serii StuG nie tylko w ich pierwotnej roli, lecz także w zadaniach, do których nie był one projektowane. Również po II Wojnie Światowej StuG-i znalazły swoje zastosowanie — Finowie używali tych pojazdów aż do roku 1960, Syryjczycy natomiast do połowy lat sześćdziesiątych. 

Wiele innych krajów również wykorzystywało StuG-i po wojnie: Jugosławia, Rumunia, Hiszpania, Węgry oraz Włochy. Zdecydowanie jest to dowód na efektywność projektu tego działa pancernego, mającego przecież swój początek we wczesnych latach trzydziestych. Niektóre nowoczesne pojazdy bojowe, takie jak amerykański M1128, francuski AMX 10 RC czy włoski Centauro, wszechstronne w spełnianiu swoich zadań na polu walki, są jakby hołdem w stronę pierwszego Sturmgeschütza i jego „ojca” — Ericha von Mansteina.

Autor: Sean "Gingahninja" Connell

Zespół War Thunder