1 lipca 1940 roku w Bramcote w hrabstwie Warwickshire w Wielkiej Brytanii sformowano pierwszy w pełni pilotowany przez Polaków pododdział lotnictwa bombowego. 300 Dywizjon „Ziemi Mazowieckiej” rozpoczął swoje działania jako część 6 Grupy Szkoleniowej, lecz ostatecznie dołączył do 1 Grupy Bombowej w 1941 roku. Początkowo jego załogi latały na samolotach Fairey Battle, które później zostały zastąpione bombowcami Vickers Wellington, a ostatecznie ciężkimi bombowcami Avro Lancaster. Podczas swych działań dywizjon prowadził operacje z pięciu baz RAF: Bramcote, Swinderby, Hemswell, Ingham i Faldingworth.

Formacja otrzymała litery kodowe BH, jej pierwszym dowódcą został Wacław Makowski, a pierwszą operację przeprowadziła na lekkich bombowcach Fairey Battle w 1940 roku. Misja miała polegać na zaatakowaniu niemieckich barek desantowych, znajdujących się u wybrzeża Francji i stanowiących zagrożenie w związku z planowaną inwazją na Wielką Brytanię, znaną pod kryptonimem „Lew Morski”. W październiku 1940 roku Dywizjon 300 zaczęto przezbrajać na bombowce Vickers Wellington. Początkowo otrzymywał on modele Mk Ic, ale wkrótce wraz z rozwojem działań wojennych do służby zaczęły trafiać również modele Mk III, Mk IV i Mk X.

Były to samoloty wytrzymałe i niezawodne, oparte w swej konstrukcji na siatce geodetycznej, która zapewniała solidność i budowała charakter maszyny. Jednak mniej więcej w połowie wojny przestarzałe już Wellingtony zaczęto powoli wymieniać na czterosilnikowe ciężkie bombowce zdolne do przenoszenia większego ładunku bomb i zapewniające lepszą ochronę załodze.

W 1942 roku sprawa zastąpienia Wellingtonów innymi maszynami była już omówiona, a ich następcą miał zostać Short Stirling lub Handley Page Halifax. Decyzję o przezbrojeniu pozostawiono jednak do czasu pojawienia się nowych bombowców Avro Lancaster. Wieńczącą wykorzystywanie Wellingtonów w służbie lotnictwa bombowego RAF operacją, w której udział wziął 300 Dywizjon „Ziemi Mazowieckiej”, był zarówno ich ostatni wylot bojowy, jak i finalny lot operacyjny. Po nim samoloty zostały wycofane ze służby.

Lancastery B Mk I i B Mk II zaczęły trafiać do eskadry B Dywizjonu 300 w 1944 roku. W eskadrze B pozostały Wellingtony, by nie zakłócić przebiegu działań bojowych. Naloty na niemieckie miasta (Dortmund, Essen, Kolonię i Hamburg) wciąż były prowadzone i kontynuowano je przez cały rok 1944 oraz w roku 1945, gdy alianci wdarli się w głąb okupowanej Europy i samych Niemiec.

Ostatnią operacją bojową Dywizjonu 300 podczas II Wojny Światowej był nalot na rezydencję Hitlera w Berchtesgaden. W 1945 roku wojna w Europie dobiegła końca. Przez cały okres jej trwania Dywizjon 300 podczas prowadzonych operacji zrzucił na cele łącznie ponad 10 000 ton ładunków wybuchowych. Po zakończeniu działań bojowych Dywizjon 300 brał również udział w kilku kluczowych operacjach, takich jak Dodge, Exodus i Manna. W tej ostatniej, trwającej aż do dnia zakończenia działań zbrojnych w Europie (co miało miejsce 8 maja 1945 roku), na okupowane przez Niemców obszary zachodniej Holandii zrzucił za pomocą Lancasterów około 150 ton żywności.

Polscy piloci Dywizjonu 300 otrzymali wiele odznaczeń, wyróżnień i pochwał za służbę podczas wojny. Odegrali kluczową rolę w istotnych operacjach bombowych zleconych przez dowództwo lotnictwa bombowego, wykonali ponad 1000 lotów w ramach operacji Millenium, wspierali forsowanie Renu, brali udział w bitwie o Zagłębie Ruhry, a także uczestniczyli w D-Day i w lokalizowaniu niemieckiej broni V.

Dywizjon 300 został oficjalnie rozformowany w lutym 1947 roku, lecz warto pamiętać o jego wkładzie w wysiłek wojenny aliantów. Warto przypominać o umiejętnościach, odwadze i determinacji prezentowanej przez polskie załogi nie tylko tej formacji, ale wszystkich, które brały udział w wojnie.

Autor: Scott "Smin1080p" Maynard

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder

Godło 300 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Mazowieckiej"

Autorem grafiki jest Colin 'Fenris' Muir​

Zespół War Thunder