Otrzymane trofeum, istniejące w Niemczech pod nazwą "Fliegerpokal"  trafiło do rąk asa z okazji osiągnięcia 50 zestrzelenia.

Kiedy w maju 1940 roku rozpoczęła się kampania francuska, Wick zestrzelił trzy francuskie bombowce podczas jednej potyczki, a do połowy czerwca miał na koncie 10 zestrzeleń, co zapewniło mu Krzyż Żelazny I klasy. Pod koniec bitwy o Francję Wick mógł poszczycić się 14 potwierdzonymi zwycięstwami powietrznymi i pozycją trzeciego pod względem liczby zestrzeleń asa w szeregach Luftwaffe. W lipcu Wick otrzymał awans na Oberleutnanta (pol. porucznik) i przejął dowództwo 3. Staffel w JG2. W tym samym czasie Luftwaffe rozpoczynało ofensywę przeciw RAF Fighter Command na niebie południowej Anglii. Wick, zawsze w natarciu, agresywny i zdeterminowany, powiększał miarowo swój wykaz zestrzeleń podczas wczesnych stadiów bitwy o Anglię. 24 sierpnia zestrzelił dwudziestego adwersarza, a trzy dni później otrzymał Krzyż Rycerski z rąk Hermanna Göringa.

Po krótkim spotkaniu z rodziną w Berlinie Wick powrócił na linię frontu i otrzymał kolejny awans, teraz na Hauptmanna (pol. kapitan). Wick stał się dowódcą I. Gruppe należącej do JG2. Walcząc bez wytchnienia przeciw myśliwcom Spitfire i Hurricane z RAF, w miesiąc powiększył dwukrotnie swoją liczbę zestrzeleń, osiągając punkt kulminacyjny 5 października. Wtedy jego ofiarą padło aż 5 wrogich samolotów w pobliżu Wyspy Wight, rejonu, który miał stać się jego ulubionym obszarem polowań. Wick był czwartym człowiekiem odznaczonym Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego, które otrzymał z rak samego Hitlera. Wystawnie podejmowanemu przed dowództwo i traktowanemu jak bohater, już wcześniej pewnemu siebie i nieznoszącemu sprzeciwu Wickowi sława i sukces uderzyły do głowy. Na październikowej międzynarodowej konferencji prasowej w Berchtesgaden Wick zapewnił światowe media o tym, że piloci RAF są „śmiechu warci”, a potem oskarżył ich o tchórzostwo, wyśmiał także wrogich strzelców przeciwlotniczych i stosowanie balonów zaporowych. Podsumowując sytuację, stwierdził, że Luftwaffe osiągnęło już całkowite panowanie w powietrzu.

Dwa tygodnie później Wick został mianowany majorem i dowódcą JG27, jednak w osobistej rozmowie z Göringiem poprosił o możliwość zostania ze swoim Geschwader. Jego życzenie zostało spełnione. Podczas wylotu 6 listopada Wick zestrzelił parę Hurricane’ów i trzy Spitfire’y. Rywalizując z innymi czołowymi asami, Adolfem Gallandem i swoim byłym mentorem Wernerem Möldersem, Wick zestrzelił kolejnego Hurricane’a dzień później, a po trzech dniach pokonał wrogiego Spitfire’a w pobliżu Portsmouth, zwiększając swoją ogólną liczbę zwycięstw powietrznych do 54. Teraz osiągnął pierwsze miejsce w rankingu asów, jednak ex aequo z Möldersem. Następna potyczka czekała go dopiero dwa tygodnie później. Po południu 28 listopada Wick zestrzelił Spitfire’a opodal Wyspy Wight i tym samym stał się czynnym asem myśliwskim o największej na świecie liczbie zestrzeleń. Chcąc kontynuować dobrą passę, tego samego dnia wykonał kolejny lot. O 16:10 wystartował i udał się w rejon swojego ostatniego zestrzelenia, gdzie ścierał się z wrogiem jedynie godzinę wcześniej.

Jednostki, w których stacjonował       Wick składały się głównie z myśliwców Bf.109.

Wick wypatrzył eskadrę Spitfire’ów wznoszącą się do przechwycenia niemieckich Bf 109 i poprowadził podkomendne myśliwce do stromego ataku. Wick wnet zestrzelił podporucznika Paula Baillona z 609 eskadry, odnosząc swoje 56 – i ostatnie – zwycięstwo. W ogniu walki Oberleutnant Rudolf Pflanz spostrzegł Spitfire’a siadającego na ogonie Bf 109. Brytyjski samolot zestrzelił Messerschmitta, którego pilot zdołał jednak opuścić kokpit. Pflanz zbił zwycięskiego przed chwilą Spitfire’a, jednak stracił z oczu skoczka. Choć kilku brytyjskich pilotów deklarowało zestrzelenia, najbardziej prawdopodobne zdaje się zestrzelenie Wicka przez kapitana Johna Dundasa, asa z 16 zestrzeleniami na koncie. Sam Dundas poniósł śmierć z ręki Pflanza w tym samym starciu.

Rozbudowane poszukiwania Wicka trwały dzień i noc, prowadzone zarówno przez marynarkę, jak i jednostki ratownicze Luftwaffe. Alianckie gazety w styczniu 1941 obwieściły podjęcie i umieszczenie Wicka w kanadyjskim obozie jenieckim, jednak była to nieprawdziwa informacja. Wick nigdy nie został odnaleziony i 4 grudnia 1940 roku uznano go za zmarłego.

Wick był niemal ucieleśnieniem stereotypu pilota myśliwskiego: pewnego siebie, agresywnego, mówiącego bez ogródek i lubiącego być w centrum zainteresowania. Był jednak lubiany przez podkomendnych, a lojalność była obustronna. Kiedy Generalfeldmarschall (pol. feldmarszałek) Hugo Sperrle dokonywał inspekcji eskadry Wicka stwierdził, że obsługa naziemna wygląda niechlujnie. Wick odparł: ci ludzie pracują dzień i noc, by utrzymać nasze myśliwce w powietrzu i mają lepsze rzeczy do roboty niż strzyżenie. Helmut Wick kiedyś stwierdził, że chce walczyć i umrzeć walcząc, zabierając ze sobą tak wielu wrogów, ilu zdoła. Bez wątpienia dopiął swojego celu.

O Autorze:

Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.

Zespół War Thunder