Pz.Kpfw. IV w rumuńskiej armii, gdzie nosił oznaczenie T4, podobnym dowodził Dumitru.

Ion S. Dumitru urodził się 1 marca 1921 roku w Robanesti w okręgu Dolj w południowej Rumunii. Po skończeniu szkoły wyższej w Krajowej wstąpił do wojskowej szkoły wyższej w Timisoarze i ukończył ją w roku 1941 jako jeden z najlepszych studentów. Edukację kontynuował w Szkole Oficerskiej w Bukareszcie, a po jej ukończeniu otrzymał rangę sublocotenenta (podporucznika). Na swoją prośbę został przeniesiony do swojej pierwszej jednostki operacyjnej — świeżo utworzonego 1 Pułku Pancernego mieszczącego się w Targoviste. Jednostka brała udział w bitwie pod Stalingradem, a po druzgocących stratach praktycznie przestała istnieć, ostały się jedynie 2 czołgi i 944 żołnierzy.

T4 pełnił służbę w Rumunii tak po stronie Osi, jak i po tym, gdy kraj przeszedł na stronę Aliantów.

W tamtym okresie Rumunia była sprzymierzona z nazistowskimi Niemcami, a Dumitru otrzymał przeszkolenie w szkole wojsk pancernych w Fallingbostel. Tutaj Dumitru stał się wyspecjalizowanym czołgistą operującym na czołgu średnim PzKpfw IV, który był używany przez Rumunów pod oznaczeniem T-4. Po powrocie do jednostki 1 Pułk Pancerny został skierowany do Mołdawii jako część 1 Dywizji Pancernej „Wielka Rumunia” (wchodzącej w skład 4 Armii w Grupie Armii Południowa Ukraina).

20 sierpnia 1944 roku rozpoczęła się radziecka operacja jassko-kiszyniowska, której celem było odbicie Mołdawii i wyeliminowanie wojsk Osi na tym obszarze. Niemieckich i rumuńskich czołgów było znacznie mniej niż pojazdów przeciwnika, pierwsze liczyły sobie około 170 jednostek, podczas gdy adwersarz miał ich ponad 1800. Tego samego dnia 1 Pułk Pancerny znalazł się w czole kontrataku 1 Dywizji Pancernej wymierzonego przeciw sowieckim kolumnom pancernym. Opodal wioski Scobalteni Rumuni spostrzegli liczną formację czołgów przeciwnika i rozpoczęli natarcie. Rezultatem była trwająca 10 godzin bitwa, w której wyniku dowódca wojsk ZSRR wydał rozkaz taktycznego odwrotu. Rumuni stracili 20 czołgów, jednak zniszczyli ponad 60 pojazdów wroga, w tym kilka ciężkich czołgów IS-2. Uważa się, że w tym starciu Dumitru, dowodzący plutonem czołgów, zniszczył przynajmniej jeden czołg wroga, odnosząc tym samym swoje pierwsze zwycięstwo w boju. Rumuńskie zwycięstwo nie trwało jednak długo. Szybkie posunięcie sowieckich sił pancernych wzdłuż drogi odcięło 1 Pułk Pancerny od pozostałej części dywizji, doprowadzając do jego otoczenia.

Wkrótce potem nadeszły raporty o zniszczeniu pozostałości 1 Dywizji Pancernej, dlatego podjęto decyzję o wycofaniu się w nocy i próbie wydarcia się z okrążenia. Jednostka jednak podzieliła się na kilka części, a Dumitru nagle zorientował się, że podlega mu 13 czołgów T-4 i kilka pojazdów półgąsienicowych. Dumitru poprowadził to zgrupowanie do wioski Sabaoani, w której znajdowała się rumuńska jednostka przeciwpancerna, broniąca dużego rowu, a następnie dołączył do obrońców i urządził zasadzkę w pobliskim lesie.

Rumuńskie Pantery podczas defilady.

Po południu kolumna 22 radzieckich czołgów wspieranych przez piechotę zbliżała się do rowu, jednak nie spostrzegła rumuńskich czołgów i dział, nim było za późno. By oszczędzać amunicję, Dumitru polecił czekać z otwarciem ognia na jego rozkaz. Po chwili radzieckie czołgi zostały zniszczone, jeden z nich przez samego Dumitru.

24 sierpnia pronazistowski rząd marszałka Iona Antonescu został obalony w przewrocie dowodzonym przez króla Michaela, który od razu zaakceptował aliancką propozycję rozejmu, dzięki czemu kraj znalazł się po stronie sprzymierzonych. Rozejm nie został jednak oficjalnie podpisany aż do 12 września, a do tego czasu Armia Czerwona miała Rumunów za wrogów. Wśród internowanych rumuńskich żołnierzy znalazł się Dumitru wraz z całym 1 Pułkiem Pancernym. Udało mu się jednak uciec z obozu jenieckiego (przy drugiej próbie, za pierwszym razem został pojmany), po czym dołączył do 2 Pułku Pancernego. Jednostka trafiła na Słowację w marcu 1945 roku jako cześć radzieckiej 27 Brygady Pancernej, która – o ironio – walczyła przeciw Dumitru we wrześniu poprzedniego roku.

W listopadzie 1944 roku Dumitru otrzymał awans na porucznika. 26 marca 2 Pułk Pancerny brał udział w przekraczaniu rzeki Hron. Pluton Dumitru zdołał znaczyć sześć niemieckich dział przeciwpancernych i przejąć baterię ciężkich haubic polowych 15 cm s.FH 18. Natarcie zostało jednak zatrzymane przez pluton ciężkich czołgów Tiger, jednakże Dumitru wykazał się zdolnościami dowódczymi — oflankował wrogie czołgi i zmusił je do wycofania. Kilka dni później, 31 marca, pluton Dumitru osłaniał radziecką piechotę, jednak natarcie znów zostało powstrzymane przez Tygrysy, tym razem wspierane przez czołgi PzKpfw IV i niszczyciele czołgów Ferdynand. Tygrysy i Ferdynandy zostały zmuszone do odwrotu przez radziecką artylerię, pozostawiając tylko zdezorientowaną kompanię PzKpfw IV. Dumitru natychmiast rozpoczął szarżę wraz ze swoim plutonem, oddającym strzały bez zatrzymywania.

Rumuńscy żołnierze w 1944 r.

Dwa niemieckie czołgi zostały zniszczone, a dwa uszkodzone. Następnej nocy 2 Pułk Pancerny zaatakował ufortyfikowaną wioskę. Niemieccy żołnierze, zajęci świętowaniem katolickiej Wielkanocy, byli zaskoczeni. Podczas natarcia Rumuni i Sowieci zostali jednak ostrzelani przez niemiecką artylerię. W odpowiedzi Dumitru rozkazał swojemu celowniczemu oddać strzał w wieżę dzwonnicy miejscowego kościoła, gdyż podejrzewał, że tam właśnie znajduje się obserwator artyleryjski. Jego przypuszczenie wnet zostało potwierdzone — ogień artyleryjski ustał po zrównaniu wieży z ziemią. 2 Pułk Pancerny brał potem udział w ataku na stolicę Słowacji, Bratysławę, jednak nie napotkał opancerzonych jednostek wroga. Pułk przekroczył Morawę i skierował się do Austrii na początku kwietnia 1945 roku, gdzie wziął udział w operacji wiedeńskiej.

13 kwietnia 1945 roku podczas ataku na Schrick oddział Dumitru został oflankowany przez trzy niemieckie czołgi Panther. T-4 Dumitru został trafiony i wyłączony z walki, a jego dowódca był ciężko ranny — stracił nogę. Jego służba na froncie dobiegła końca, jednak w czasie rekonwalescencji nadal działał w 2 Pułku Pancernym na stanowisku administracyjnym. W czasie kariery Dumitru jego podkomendni zniszczyli około 39 czołgów i 13 innych pojazdów zarówno radzieckich, jak i niemieckich. Dumitru przypisuje się zniszczenie 6 czołgów i innych pojazdów oraz co najmniej 6 dział przeciwpancernych. W uznaniu zasług został odznaczony Orderem Michała Walecznego III klasy — najwyższym rumuńskim odznaczeniem wojskowym.

Po II Wojnie Światowej Ion Dumitru kontynuował służbę w rumuńskiej armii jako instruktor czołgowy aż do jej opuszczenia w 1953 roku.

Autor: Jan “RayPall” Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder Odznakę Królestwa Rumunii:

Autorem grafiki jest Branislav "InkaL" Mirkov

Zespół War Thunder