SU-76M w War Thunder.. 

SU-76M w War Thunder

W War Thunderze SU-76M jest działem samobieżnym należącym do II ery radzieckiego drzewka, o klasyfikacji bitewnej wynoszącej 2,3. Jego prędkość maksymalna wynosi 40 km/h i jest osiągana po 24-sekundowym rozpędzaniu na płaskim podłożu. Obrót kadłuba na drugim biegu o kąt pełny trwa 13 sekund, prędkość kątowa przeto wynosi 27,7° na sekundę.

Górna przednia płyta pancerna ma grubość 25 mm i jest pochylona pod kątem 61°. Właz kierowcy ma taką samą grubość, ale kąt pochylenia pancerza wynosi mniej, bo tylko 39°. Dolna przednia płyta pancerna o grubości 30 mm pochylona jest pod katem 33°. Przednia część nadbudowy osłonięta jest przez 25 mm pancerza pochylonego pod kątem 26°, a jarzmo ma tylko 10 mm pancernej osłony pod kątem zmiennym w zakresie 15°–63°. Boki kadłuba mają niepochylony pancerz grubości 15 mm, podczas gdy nadbudowa ma grubość 10 mm i jest pochylona pod kątem 19°. Tylny pancerz ma 15 mm grubości.

Główne uzbrojenie pojazdu stanowi armata ZiS-3 kalibru 76,2 mm, której przeładowanie przez wyszkolonego ładowniczego trwa 7 sekund, co pozwala na oddanie około 8,6 strzałów na minutę. Działo może wystrzeliwać 6 rodzajów pocisków, których zdolność przebijania pancerza pochylonego pod kątem odpowiednio 0°/30°/60° w zależności od dystansu pokazano w tabeli poniżej.

SU-76M to niewielkie i zwinne działo samobieżne, którego najmocniejszą stroną jest uzbrojenie – działo ZiS-3 zapewnia dobrą szybkostrzelność, może zniszczyć od przodu każdego adwersarza w widełkach klasyfikacji bitewnej, a pociski odłamkowe są nadzwyczaj skuteczne przeciw samobieżnej artylerii przeciwlotniczej i innym lekkim pojazdom, sprawiając, że pociski burzące są właściwie zbędne. Armata połączona z niewielkimi wymiarami pojazdu i jego niskim profilem sprawia, że w dobrych rękach SU-76M staje się groźnym pojazdem do zastawiania pułapek. Przystosowanie do skrytego działania ma jednak swoją cenę – jest nią kiepskie opancerzenie. Grając SU-76M należy unikać trafienia przez przeciwnika za wszelką cenę, bo każdy cios może być śmiertelnym. SU-76M przoduje jako mobilny pojazd wykorzystywany do robienia zasadzek. Najlepiej jest wykorzystać osłonę terenu i poczekać, aż przeciwnik pojawi się w okularze celownika. Po oddaniu kilku strzałów korzystnie jest zmienić lokację, by uniemożliwić przeciwnikowi odpowiedzenie ogniem. Można także wspierać swoją drużynę z dystansu, wybierając przeciwników już związanych walką.

SU-76M można określić mianem „szklanego działa” ze względu na dobre uzbrojenie połączone z kiepską osłoną pancerza. Pojazd może z początku być niełatwy do opanowania, ale dla doświadczonych czołgistów będzie cennym nabytkiem, a jego armata pozwoli odnieść wiele zwycięstw. Następnym pojazdem w linii jest SU-122, w pełni osłonięty – grubszym niż w poprzedniku – pancerzem i wyposażony w mordercze działo kalibru 122 mm.

.. i nieco historii. 

SU-76M Działo Samobieżne

W okresie międzywojennym działa samobieżne właściwie nie były rozwijane w Związku Radzieckim. Kilka projektów opartych na podwoziu czołgu lekkiego T-26, takich jak SU-1, AT-1 czy SU-26 zostało w końcu skasowanych, a Armia Czerwona przystąpiła do II Wojny Światowej bez wyspecjalizowanego działa samobieżnego.

Sytuacja uległa zmianie po niemieckiej inwazji w 1941 roku, wtedy powstały pojazdy oparte na konstrukcji czołgów KW-1 i T-34, takie jak SU-152 i SU-122. W listopadzie 1942 roku Państwowy Komitet Obronny ZSRR wydał rozkaz budowy lekkiego działa samobieżnego, opartego na podwoziu czołgu lekkiego i wyposażonego w armatę kalibru 76,2 mm. Wybrano podwozie czołgu T-70, gdyż inne czołgi lekkie wycofano już z produkcji. Podwozie wymagało jednak modyfikacji – zostało wydłużone, dodano też kolejną parę kół nośnych. Uzbrojeniem nowego pojazdu została armata dywizyjna M1942, znana też jako ZiS-3, zamontowana w zamkniętej kazamacie w tylnej części pojazdu. Układ przeniesienia napędu natomiast znalazł się w przedniej części. Pojazd otrzymał oznaczenie SU-76 (od самоходная артиллерийская установка, działo samobieżne), a produkcja ruszyła w grudniu 1942 roku w Zakładach nr 38 w Kirowie. Produkcję przerwano po oddaniu kilkuset pojazdów ze względu na problemy mechaniczne i inne usterki. Układ napędowy obejmował dwa silniki samochodowe GAZ-202, każdy napędzający jedną gąsienicę. Brakowało jednak synchronizatora, a kierowca musiał kontrolować oba silniki równocześnie, co było bardzo trudnym zadaniem. Taki układ powodował także silne wibracje, doprowadzające do częstych awarii silników i układu przeniesienia napędu. Drugim problemem był zamknięty przedział załogi, który był ciasny i pozostawiał czołgistom bardzo mało miejsca. Pojazd musiał być zmodyfikowany. Usunięto dach przedziału załogi, co pozwoliło na łatwiejszy dostęp do działa, zmieniono także układ napędowy. Maszyna została wyposażona w silniki GAZ-203 o większej mocy, każdy wytwarzający 85 KM. Silniki napędzające jeden wał zamontowano w tandemie, jeden za drugim w prawej części kadłuba. Usprawniony pojazd trafił na linie produkcyjne na początku 1943 roku pod nazwą SU-76M.

SU-76M zastąpił wcześniejsze czołgi wsparcia piechoty i został ciepło przyjęty w jednostkach piechoty, wyposażając je w lekki i mobilny uniwersalny pojazd wsparcia. Dzięki niewielkiej masie pojazd wywierał nieduży nacisk na podłoże, pozwalając poruszać się w terenie niedostępnym dla cięższych pojazdów. Armata mogła wystrzeliwać różne rodzaje amunicji, prócz podstawowych pocisków burzących, odłamkowych i zapalających także pociski dymne. Pociski przeciwpancerne pozwalały wykorzystać SU-76M w roli niszczyciela czołgów, gdyż działo sprawdzało sie przeciw niemieckim czołgom lekkim i średnim, takim jak PzKpfw III czy PzKpfw IV. Wprowadzenie pocisków przeciwpancernych z twardym rdzeniem i kumulacyjnych oznaczało, że możliwe było podjęcie walki z cięższymi czołgami, w tym Panterami i Tygrysami. Pojazd sprawdzał się także w walkach miejskich, gdzie prowadził ogień bezpośredni przeciw umocnieniom wroga. Otwarta nadbudówka nie zapewniała załodze ochrony przeciw snajperom i granatom, jednak ułatwiała komunikację między dowódcą pojazdu a towarzyszącą piechotą.

Między 1942 a 1945 rokiem wyprodukowano ponad 14 000 sztuk SU-76M. Po wojnie pojazd wycofano z produkcji, jednak wiele wyeksportowano do innych krajów, takich jak Chiny, Kuba, Wietnam Północny czy Czechosłowacja.

Autor: Jan „RayPall“ Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder napis "Smely"

Miałeś okazje zmierzyć się już z SU 76 ? Koniecznie podziel się z nami na forum swoją opinią i spostrzeżeniami!