T-50 w War Thunder..

W War Thunderze T-50 znajduje się w radzieckim drzewku pojazdów naziemnych bezpośrednio za czołgiem lekkim BT-7. Należący do II ery czołg ma klasyfikację bitewną równą 2,7. Uzbrojony w działo 20-K kalibru 45 milimetrów i współosiowy karabin maszynowy DT kalibru 7,62 mm T-50 może osiągnąć prędkość 44 km/h po rozpędzaniu trwającym 19,5 sekundy. Pełny obrót kadłubem zajmuje 12,5 sekundy (na drugim biegu), a obrót wieżą o 360° trwa aż 45,3 sekundy, co oznacza średnią prędkość kątową 8 stopni na sekundę. Przeładowanie działa zajmuje wyszkolonemu ładowniczemu 3,5 sekundy, pozwalając oddać w ciągu minuty około 17 strzałów.

Podgląd rozmieszczenia poszczególnych modułów oraz załogi w czołgu T-50

Przednia górna płyta pancerna o grubości 40 mm jest pochylona pod kątem 52°, jej boczne części (tzw. policzki) mają taką samą grubość, lecz są pochylone o 2 stopnie więcej. Dolna płyta pancerna ma grubości 45 mm i kąt pochylenia 55°. Boczny pancerz ma grubość 40 mm i w górnej części jest pochylony pod kątem 40°. Tylny pancerz ma w górnej części 25 mm i jest pochylony pod kątem 61°, a w dolnej niemal niepochylonej części ma 40 mm. Przód i boki wieży chroni 40 mm pancerza, jarzmo działa jest pochylone pod kątami z zakresu od 7° do 52°. Kopułka dowódcy też ma grubość 40 mm, a górny pancerz kadłuba i wieży ma 15 mm grubości.

T-50 może wykorzystać 3 rodzaje pocisków przeciwpancernych. Domyślny pocisk przeciwpancerno-burzący z czepcem balistycznym BR-240 może przebić z bezpośredniej odległości 62 mm niepochylonego pancerza, 55 mm pancerza pochylonego pod kątem 30° i 25 mm pod kątem 60°. Z odległości 2000 m to odpowiednio 26, 23 i 10 mm. Pierwszy możliwy do odblokowania pocisk przeciwpancerny BR-240SP ma większą zdolność penetracji z bliska — maksymalnie 73/65/26 mm — jednak z odległości 2 km przebijalność spada do 17/15/6 mm, a pocisk jest pozbawiony ładunku wybuchowego. Pocisk przeciwpancerny z twardym rdzeniem BR-240P może przebić 103/79/23 mm pancerza, jednak w odległości 2000 km penetracja spada do 17/13/3 mm.

Lekki czołg T-50 jest szybki i zwrotny, podobnie jak BT-7, ale w przeciwieństwie do niego jest znacznie lepiej opancerzony. Przednia płyta jest właściwie niewrażliwa na ostrzał z działek automatycznych i pocisków mniejszych kalibrów wystrzelonych przez inne czołgi lekkie, a z większej odległości może odbić także potężniejsze pociski. T-50 ma jednak dwie duże wady. Powolny obrót wieży utrudnia celowanie do szybko poruszających się oponentów, a 45-milimetrowe działo poradzi sobie z innymi lekkimi czołgami, jednak czołgi średnie takie jak M4 Sherman czy PzKpfw IV Ausf. F2 będą stanowiły wyzwanie, gdyż przebicie ich od przodu możliwe jest tylko z niewielkiej odległości. Z tego powodu niezbędne będzie flankowanie przeciwników. Ze względu na klasyfikację bitewną wynoszącą 2,7 czołgiści w T-50 będą napotykać zarówno oponentów możliwych do zniszczenia bez kłopotu, jak i wrogów przewyższających lekki czołg uzbrojeniem i opancerzeniem, dlatego warto dostosowywać styl gry w zależności od napotkanych czołgów.

Duża mobilność, mocny przedni pancerz i przeciętne uzbrojenie sprawiają, że T-50 można się z początku rozczarować, ale w rękach doświadczonego czołgisty, będącego w stanie improwizować, może zdziałać cuda. Warto zaznaczyć, że to ostatni pojazd przed linią legendarnych czołgów średnich T-34 w drzewku rozwoju.

.. i nieco historii

W roku 1939 zadanie zaprojektowania następcy przestarzałego czołgu lekkiego T-26 trafiło do biura konstrukcyjnego OKMO w leningradzkich Zakładach Nr. 185. Pojazd miał ważyć 14 ton, być uzbrojony w działko kalibru 45 mm i chroniony przez 45 mm pochyłego pancerza. Pierwszy prototyp oznaczony T-126SP (SP było skrótem od сопровождения пехоты, wsparcia piechoty) został ukończony latem 1940 roku. Pojazd miał świetny przedni pancerz jak na czołg lekki, a od starszych radzieckich pojazdów odróżniały go nowinki takie jak pięcioosobowa załoga, kopułka dla dowódcy, standardowe wyposażenie w radio czy wieża mieszcząca 3 członków załogi. Uzbrojony w 45-milimetrowe działo i dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm pojazd był napędzany przez rzędowy sześciocylindrowy silnik wysokoprężny W-3 o mocy 250 KM.

T-50 w Muzeum Czołgów w Kubince.

Próby ujawniły jednak liczne problemy, takie jak bardzo ciasny przedział załogi i kiepski stosunek mocy do masy. Po testach zredukowano grubość przedniego pancerza do 37 mm w celu zmniejszenia masy, zmniejszono liczbę załogantów do 4, zamontowano silnik W-4 o większej mocy i wprowadzono pomniejsze zmiany. Zmodyfikowany czołg nazwano T-127SP i po pomyślnym przejściu prób oraz kolejnych modyfikacjach w kwietniu 1941 roku wprowadzono do produkcji seryjnej pod oznaczeniem T-50.

W czasie niemieckiej ofensywy w 1941 roku wyprodukowano jedynie około 50 czołgów T-50. Prace postępowały wolno nie tylko ze względu na wysokie koszty, ale i problemy z silnikami W-4. Jednostka napędowa zaprojektowana specjalnie dla tego czołgu była zawodna, a próby jej usprawnienia nie przyniosły rezultatu. Ponadto do Związku Radzieckiego od jesieni 1941 roku zaczęły trafiać brytyjskie czołgi Valentine (zgodnie z umową pożyczki-dzierżawy), które okazały się być lepszymi czołgami wsparcia piechoty niż T-50. Zadecydowano więc o zakończeniu produkcji radzieckich czołgów lekkich T-50, skupiając się na masowym wytwarzaniu innych czołgów.

Powstało tylko 69 czołgów T-50, wliczając w to niewielką liczbę czołgów T-50 z dodatkowym opancerzeniem przedniej płyty. Pojazd był używany operacyjnie, jednak szczegóły nie są znane. Przypuszcza się, że czołgi T-50 były wykorzystane podczas obrony Leningradu, jednak większość z nich została szybko stracona zarówno ze względu na działania wroga, jak i usterki mechaniczne.

Autor: Jan “RayPall” Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do Wa Thunder numer P-87:

Autorem grafiki jest Branislav "InkaL" Mirkov

Jaka jest twoja opinia na temat T-50?

Koniecznie podziel się z nami na forum swoją opinią i spostrzeżeniami! 

Zespół War Thunder