RCAF Canadair Sabre CL-13 Mk.4, aircraft 19627 (XB753) z 422 Dywizjonu “Tomahawk” , Baden (Wrzesień 1953 r.),
kamuflaż wykonał MightyArrow | Pobierz Stąd

Canadair CL-13 Mk 5 jest jednym z dwóch samolotów wieńczących linie myśliwców odrzutowych w drzewku niemieckim. Choć drugi z nich — MiG-15 bis — cieszy się większą popularnością wśród graczy, CL-13 jest konstrukcją o bardzo wysokich osiągach i znajduje się w gronie najszybszych samolotów w grze. Umieszczony został w V erze na samym końcu linii legendarnych Messerschmittów i uzupełnia trio występujących przed nim samolotów Me 262 będących następcami dobrze wszystkim znanych myśliwców Bf 109.

Podgląd rozmieszczenia poszczególnych modułów oraz załogi w samolocie CL-13 Mk 5

Uzbrojenie ofensywne stanowi sześć karabinów Browning M3 kalibru 12,7 mm o łącznym zapasie amunicji wynoszącym 1800 pocisków. Choć nie zadają one tak druzgocących obrażeń jak kombinacja 37- i 23-milimetrowych działek w MiG-u, to ich liczba i umiejscowienie w okolicach nosa sprawia, że zapewniają wystarczającą siłę ognia w starciach odrzutowców zwłaszcza dzięki pociskom przeciwpancerno-zapalająco-smugowym M20, które są najczęstszym wyborem graczy. Ze względu na stosunkowo mały kaliber uzbrojenia CL-13 jest w stanie zabrać większą ilość amunicji niż MiG-15 lub Sabre w wersji F-2, co umożliwia dłuższą aktywność w walce i pozostawia nieco miejsca na błędy, a pilotom z dobrym okiem i talentem do celnego oddawania strzałów zmniejsza liczbę powrotów na lotnisko celem przeładowania. CL-13 Mk 5 umożliwia również przystosowanie go do roli samolotu szturmowego, oferując możliwość podwieszenia pod skrzydłami 16 rakiet HVAR kalibru 127 mm lub dwóch bomb AN-M65 o masie 454 kg każda w przypadku konieczności wyeliminowania cięższych celów naziemnych. Oczywiście skorzystanie z dodatkowego uzbrojenia znacznie obniża osiągi maszyny ze względu na ciężar i opór aerodynamiczny przez nie stawiany.

Podobnie jak w wielu odrzutowcach kluczem do przetrwania jest prawidłowe zarządzanie energią. Ponieważ CL-13 raczej nie wychodzi zwycięsko z walki kołowej ze swoim amerykańskim odpowiednikiem i z walki manewrowej przeciwko większości brytyjskich odrzutowców, jego zwycięstwo lub porażka w starciu zależy głównie od wysokości i prędkości lotu. Chociaż Sabre posiada hamulce aerodynamiczne, powinny być one używane jedynie w podbramkowych sytuacjach lub podczas podchodzenia do lądowania. Utrata prędkości lub energii na niskiej wysokości czyni CL-13 łatwym łupem dla przeciwnika.

Dzięki hydraulicznemu wspomaganiu kontroli powierzchni sterowych Canadair Sabre cechuje się fantastyczną prędkością obrotu wzdłuż osi podłużnej, z którą nie mogą równać się inne czołowe samoloty odrzutowe prócz Sabre’ów serii F. Podczas nurkowania CL-13 z łatwością ucieka większości przeciwników, których spotka na swej drodze i zapewnia jego pilotowi wszelkie środki umożliwiające wykorzystanie zalet samolotu podczas starcia. Jak większość odrzutowców Canadair Sabre najlepiej sprawdza się, będąc częścią dobrze zorganizowanej drużyny. Obecność sojuszników w pobliżu oraz zapewnienie dobrej świadomości sytuacyjnej pozwoli najlepiej wykorzystać wszystkie silne strony CL-13.

Canadair CL-13 w malowaniu Luftwaffe

Canadair CL-13 był licencyjną wersją udanego samolotu North American F-86 Sabre. Zainteresowanie nim zostało wywołane przez rozwój konfliktu w Korei, a osiągi używanych tam MiG-ów 15 i F-86 sprawiły, że również siły powietrzne innych krajów także zapragnęły mieć go w swoim parku maszyn.

W modelu Mk 5 zastosowano wiele nowoczesnych rozwiązań zaczerpniętych z późniejszej wersji F-86 F. Wykorzystano m.in. hydrauliczne wspomaganie powierzchni sterowych oraz poziome usterzenie płytowe. Główną różnicę w stosunku do amerykańskiej konstrukcji stanowił jednak silnik Avro Canada Orenda, który cechował się większą siłą ciągu i zapewniał lepszą prędkość wznoszenia. W latach 50. i 60. CL-13 stał się głównym samolotem na wyposażeniu wielu sił NATO w Europie, podczas gdy w innych krajach wciąż pracowano nad własnymi myśliwcami odrzutowymi o skośnych skrzydłach lub posiadano je, ale w niewielkich liczbach.

Produkcja CL-13 odbywała się w Montrealu. Wiele egzemplarzy po zastąpieniu ich w służbie nowszymi konstrukcjami oddano Amerykanom celem wyremontowania i przekazania siłom powietrznym innych krajów.

Chociaż głównym użytkownikiem CL-13 były Królewskie Kanadyjskie Siły Powietrzne, dla których początkowo był przeznaczony, służył on również m.in. w lotnictwie brytyjskim i włoskim. Po przystąpieniu do NATO trafił na stan floty powietrznej RFN wraz z modelem CL-14. Luftwaffe otrzymało 75 egzemplarzy CL-13 Mk 5 w 1957 roku i ponad 200 egzemplarzy Mk 6, które wykorzystywane były aż do lat 60. Po wycofaniu ze służby był on zastępowany przez samoloty F-104 Starfighter, F-4 Phantom, a następnie przez Panavię Tornado.

Autor: Scott “Smin1080p” Maynard

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder oznaczenie 439 dywizjonu RCAF: 

Zespół War Thunder