P-26 Peashooter Filipińskich Sił Powietrznych. Kamuflaż wykonał BaronDonGiggles | Pobierz Stąd

Historia Filipińskich Sił Powietrznych (PAF) rozpoczęła się w marcu 1917 roku, gdy na podstawie Ustawy o Milicji (Militia Act 2715) powołano Filipińską Gwardię Narodową. Prócz wojsk lądowych w jej szeregach znalazło się miejsce dla formacji powietrznej składającej się z 15 oficerów i 135 żołnierzy.

Mustangi z Filipińskich Sił Powietrznych, około 1950 r.

Nowe jednostki zostały utworzone zbyt późno, by wziąć udział w I Wojnie Światowej, jednak jej zakończenie oznaczało możliwość pozyskania większej liczby samolotów. Niestety, brakowało pilotów zdolnych nimi latać. Wyszkoleniem pierwszej grupy zajęła się więc Szkoła Awiacji Curtissa, którą o pomoc poprosił rząd Filipin. Obóz adeptów lotnictwa został zlokalizowany w Camp Claudio i już w 1920 roku porucznik Leoncio Malinao jako pierwszy w historii filipiński pilot wojskowy wzbił się w powietrze do samodzielnego lotu. Pierwsza grupa kadetów ukończyła kurs w grudniu 1920 roku i 25 z 33 jego uczestników zostało pierwszymi oficjalnie wyszkolonymi pilotami filipińskimi. Na drodze do rozwoju pojawił się jednak kolejny problem — brak odpowiedniego sprzętu, szczególnie samolotów.

Sytuacja uległa zmianie w 1935 roku, gdy powołano Filipiński Korpus Policji Powietrznej, którego nazwę rok później zmieniono na Filipiński Korpus Sił Powietrznych (PAAC), a w skład jego floty powietrznej weszły zaledwie trzy samoloty treningowe Stearman 73L-3. Do czasu japońskiej inwazji w grudniu 1941 roku park maszyn PAAC powiększył się aż do 54 samolotów. W jego skład wchodziły myśliwce (głównie Boeingi P-26A Peashooter), lekkie bombowce i samoloty treningowe. Japończycy atakowali zacięcie, a przestarzałe Peashootery nie były w stanie nawiązać równorzędnej walki z „Zerami”. Mimo przeciwności i niedoskonałości maszyn filipińscy piloci dzielnie stawiali czoła wrogowi i nawet zaliczyli kilka strąceń. Jednak w maju 1942 roku kapitulacja sił broniących wyspy Corregidor przypieczętowała klęskę i zakończyła japońską inwazję na Filipiny. PAAC został rozwiązany.

Kpt Antonio Bautista, pozuje na tle swojego F-86 Sabre

Po wyzwoleniu Filipin spod japońskiej okupacji w 1945 roku nowy rząd rozpoczął reorganizację sił powietrznych. Jednym z etapów tych działań było wydanie Dekretu nr 94, który oddzielał siły powietrzne od armii, tworząc z nich samodzielną jednostkę z własnymi szczeblami dowodzenia. W wyniku tych decyzji stworzono również Filipiński Patrol Powietrzny, który szybko zaopatrzono w nowe samoloty — głównie w myśliwce P-51 Mustang. Zostały one wkrótce wykorzystane w roli bliskiego wsparcia powietrznego podczas tłumienia buntu chłopów z Hukbonk (Armii Narodowowyzwoleńczej) na wyspie Luzon oraz grupy Kamlona na wyspie Jolo w latach 50.

Filipińskie Siły Powietrzne wkroczyły w erę odrzutową wraz z pozyskaniem samolotów treningowych Lockheed T-33 w 1955 roku oraz myśliwców F-86 Sabre w 1956 roku. Ich piloci wzięli udział w misji pokojowej ONZ w Kongo w 1963 roku, wykonując loty bojowe skierowane przeciw rebeliantom. W latach 70. ponownie zaznaczyli swą obecność — tym razem w walce z Narodowym Frontem Wyzwolenia Moro i komunistyczną Nową Armią Ludową.

Obecnie główne wyposażenie PAF stanowią lekkie samoloty szturmowe i obserwacyjne Rockwell OV-10 Bronco oraz szkolno-treningowe odrzutowce Marchetti S.211. Wkrótce jednak ta sytuacja się zmieni, bowiem Filipiny podpisały z Koreą Południową umowę na zakup lekkich myśliwców KAI FA-50. Wśród pozostałych maszyn lotnictwa znajdziemy także samoloty transportowe C-130 Hercules oraz polskie śmigłowce PZL W-3 Sokół.

Autor: Adam “BONKERS” Lisiewicz

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder oznaczenie Filipińskich Sił Powietrznych. 

Zespół War Thunder