War Thunder background
Kapitan Eric Lock
Uwaga! Przestarzały format wiadomości. Treść może nie być wyświetlana poprawnie.
Uwaga! Artykuł został opublikowany na starszej wersji strony. Mogą wystąpić problemy z wyświetlaniem na niektórych przeglądarkach.


Supermarine Spitfire Mk.Vb (kamuflaż działa w grze dla modelu Mk.IIb), czerwiec 1941 r. 
kamuflaż wykonał Luckyleprechaun | Pobierz Stad

W tym roku przypada 75. rocznica jednej z największych, najważniejszych i najbardziej ikonicznych bitew powietrznych — Bitwy o Anglię. „Najtrudniejszego dnia” (ang. „The Hardest Day”), 18 sierpnia 1940 roku, obie strony poniosły największe straty w czasie całej kampanii, a za punkt kulminacyjny batalii uznawany jest 15 września. Z tego powodu w artykułach z serii „As miesiąca” zostaną uhonorowani dwaj piloci, którzy w sierpniu i wrześniu brali udział w jednej z najistotniejszych bitew powietrznych.

Eric Lock w swoim Spitfire

Eric Lock urodził się w kwietniu 1919 roku w wiosce Bayston Hill opodal Shrewsbury, znajdującej się w sielskim hrabstwie Shropshire ulokowanym w rejonie Anglii West Midlands. Rodzina zajmowała się rolnictwem i pracą w kamieniołomach, a młody Lock był uczony prywatnie, jednak to nie przeszkadzało mu oddawać się jeździe konnej i gonitwom po okolicy. W swych młodzieńczych latach miał okazję po raz pierwszy zasmakować awiacji, gdy jego ojciec wykupił mu krótki lot w samolocie należącym do podniebnego cyrku. Podobno Lock nie był pod wielkim wrażeniem, a jego aspiracją pozostało pójście w ślady ojca i praca na roli.

Jednakże bieg wydarzeń miał mieć duży wpływ na przyszłość Locka — polityczne napięcia lat 30. XX-wieku przeobrażały się w otwartą wrogość i stawało się jasne, że kolejna wojna jest nieunikniona. Lock skonstatował, że gdyby musiał iść na wojnę, to najlepszym środkiem walki będzie lotnictwo, dlatego zapisał się do Ochotniczej Rezerwy Królewskich Sił Powietrznych — założonej w 1936 roku organizacji mającej zwiększyć liczbę lotników w przypadku wojny. Kiedy w 1939 roku wybuchła II Wojna Światowa, Lock otrzymał powołanie. Świetnie sobie radził podczas szkolenia lotniczego, dlatego z rangą podporucznika szybko trafił za stery jednomiejscowych myśliwców. Na linię frontu zawitał w maju 1940 roku, by w szeregach 41 Dywizjonu zasiąść za sterami Supermarine Spitfire’a stacjonującego w bazie RAF Catterick w Yorkshire.

Wkrótce po rozpoczęciu pierwszego okresu służby na froncie „Obrzyn Locke” — nazywany tak ze względu na niewielki wzrost — na krótko powrócił do domu, by wziąć ślub. Po powrocie do dywizjonu znów spędzał dni w gotowości, oczekując na wykrycie germańskiego najeźdźcy. To było szczególnie frustrujące dla pilotów z 41 Dywizjonu, który jako część 13 Grupy był odosobniony na północy Anglii. Lotnicy mogli tylko patrzeć z oddali na potyczki Bitwy o Anglię toczone na południu. Mimo tego Lock zdołał odnieść zwycięstwo powietrzne — 15 sierpnia strącił Bf 110 nad Morzem Północnym



Kamuflaż wykonał Luckyleprechaun | Pobierz Stąd


Wszystko uległo zmianie na początku września — 41 Dywizjon trafił na południe, by wraz z innymi jednostkami zmienić sponiewieranych i zmęczonych weteranów letnich walk. Teraz Lock stacjonował w bazie RAF Hornchurch w samym środku starć. Dwa dni po przybyciu Lock zestrzelił dwa niemieckie bombowce w czasie jednej potyczki, nim sam został zaatakowany przez eskortujące je Bf 109. Lock skierował swój samolot w stronę przeciwnika i po krótkiej walce kołowej zestrzelił go. Pod koniec pierwszego tygodnia w 11 Grupie Lock miał na swoim koncie 9 zwycięstw powietrznych i otrzymał Zaszczytny Krzyż Lotniczy. Na uwagę zasługuje to, że baretkę do niego zdobył jedynie trzy tygodnie później po zestrzeleniu 15 niemieckich samolotów w 19 dni.

Droga nazwana na cześć Locka, w uznaniu za jego zasługi. 

Po alarmowym starcie 17 listopada, którego celem było przechwycenie formacji wrogich samolotów w okolicy Clacton, Lock zestrzelił dwa Bf 109 E z Jagdgeschwader 54, jednak sam został trafiony przez kolejnego oponenta. Pociski z karabinów i działek przebiły kokpit Spitfire’a, trafiając Locka w obie nogi i ramię, a dodatkowo blokując przepustnicę w otwartej pozycji. Lock zdołał dolecieć swoim zgruchotanym samolotem do bazy, zniżając się z 20 000 stóp do 2000, nim odciął paliwo i lotem szybowym wylądował w Martlesham Heath. Lotnik przez dwie godziny był uwięziony w kokpicie, a żołnierze, którzy go uratowali, nieśli go przez dwie mile na noszach zrobionych z karabinów i kurtek. Do maja 1941 roku przebywał w szpitalu, gdzie przeszedł aż 15 oddzielnych operacji.

Do tego momentu Lockowi przypisano 23 potwierdzone zwycięstwa powietrzne i 8 prawdopodobnych. Pomimo tego, że jego dywizjon dołączył do Bitwy o Anglię stosunkowo późno, Eric Lock jest szeroko uznawany za najskuteczniejszego alianckiego pilota całej kampanii, choć niektóre źródła przyznają ten zaszczyt Czechowi Josefowi Františkowi. Za wkład w obronę kraju Lock otrzymał Order za Wybitną Służbę. W czerwcu 1941 roku Lock powrócił za stery i po kursie przypominającym trafił do 611 Dywizjonu, gdzie w kokpicie Spitfire’a Mk. V latał z bazy w Hornchurch. Otrzymawszy stopień kapitana, Lock został dowódcą ofensywnych operacji RAF nad okupowaną Francją.


 


Lock nie stracił swoich umiejętności — w czasie kilku pierwszych tygodni zestrzelił trzy Bf 109. Podczas powrotu do Anglii 3 sierpnia, po misji wymiatania myśliwskiego nad Francją, Lock poinformował członków swojego lotu o spostrzeżeniu skupiska wrogich żołnierzy na drodze w pobliżu Calais. Lock był widziany po raz ostatni, gdy przechylił samolot i opuścił formację, chwilę potem nurkując, by rozpocząć atak. Kompani stracili z oczu jego Spitfire’a, a on sam nie dołączył do formacji ani nie odpowiedział na wezwania przez radio. Nigdy nie odnaleziono wraku ani ciała.

Charyzmatyczny pilot latał samolotem opatrzonym literą V symbolizującą zwycięstwo, a sam zakładał zdobyczną niemiecką kamizelkę ratunkową. Ranny pilot wspominał, że Lock w szpitalu nie wahał się flirtować z pielęgniarkami. Niewielu odniosło w tak krótkim czasie sukcesy dorównujące bojowym dokonaniom Locka. Aeroklub Shropshire na lotnisku w Sleap uhonorował drugowojennego lotnika pochodzącego z tych okolic, nadając jego imię barowi. Eric Lock patrzy na lotnisko z wielu zdjęć i może obserwować helikoptery z pobliskiej bazy RAF Shawbury, na których szkoli się kolejna generacja lotników Królewskich Sił Powietrznych, Sił Powietrznych Brytyjskiej Marynarki Wojennej i Korpusu Lotniczego Wojsk Lądowych Wielkiej Brytanii.


O Autorze:

     

Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder

Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.

 

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder godło osobiste 
"Victory" (Zwycięstwo) używane przez Erica Lock na jego Spitfire.

 
Oznaczenie wykonał Jej 'CharlieFoxtrot' Ortiz

Zespół War Thunder

Czytaj więcej:
Zniżki w Sklepie Gaijin.Net z okazji 12. rocznicy War Thundera!
  • 29 października 2024
Sabra Mk.I: Magach ostateczny
  • 30 października 2024
Karty Historii (listopad): Cyklon śródziemnomorski
  • 30 października 2024
Dołącz do nas podczas finałów turnieju Anniversary Air Superiority 2024 z Twitch Drops!
  • 29 października 2024