Pancerz kadłuba pojazdu ma 45 mm grubości ze wszystkich stron, płyta przednia jest pochylona pod kątem 60°, a boczny pancerz pod kątem 50°. Przednia dolna płyta pancerna jest pochylona pod kątem 53°, a tylny pancerz pod kątem 48°. Pancerz wieży ma taką samą grubość jak pancerz kadłuba. Maksymalny kąt pochylenia 64° ma pancerz z przodu wieży, a boki i tył są pochylone pod kątami z zakresu od 31° do 34°. Dach wieży ma grubość 15 mm, dach kadłuba jest grubszy o milimetr.

 

Uzbrojeniem głównym czołgu jest długolufowa armata ZiS-4 kalibru 57 mm. Wyszkolony ładowniczy może przeładować działo w 6 sekund, dzięki czemu możliwe jest oddanie aż 10 strzałów na minutę. Domyślny pocisk przeciwpancerno-burzący z czepcem balistycznym BR-271 w bezpośredniej bliskości może przebić 121 mm niepochylonego pancerza, 109 mm pancerza pochylonego pod kątem 30° i 49 mm pancerza pochylonego pod kątem 60°. Na dystansie 2000 m wartości penetracji to odpowiednio 68/61/28 mm. Usprawniony pocisk przeciwpancerno-burzący BR-217K może przebić maksymalnie 135/121/48 mm pancerza, a z odległości 2 km 54/48/19 mm.

 

Pociski wystrzelone z działa T-34-57 mają większą wartość penetracji od tych wystrzeliwanych z 76-milimetrowego działa F-34 w starszych wersjach T-34, jednak po przebiciu pancerza nie sieją tak dużego spustoszenia ze względu na mniejszy kaliber. Duża prędkość wylotowa pocisków ułatwia celowanie, jednak lekki pocisk szybo wytraca energię, przez co jego penetracja gwałtownie spada, dlatego nie nadaje się do niszczenia oddalonych ciężko opancerzonych przeciwników. Oponenci często spotykani podczas bitew ze względu na klasyfikację bitewną zbliżoną do 4,7, tacy jak niemieckie niszczyciele czołgów wyposażone w gruby przedni pancerz i ciężkie czołgi Tiger, nie mają problemów z niszczeniem T-35-57 z dużej odległości. Z tego powodu lepiej wykorzystać mobilność radzieckiego czołgu do flankowania. Po znalezieniu dogodnego stanowiska najlepiej jest oddać kilka strzałów w boczny pancerz nieświadomych przeciwników, a potem wycofać się, nim adwersarze będą mogli odpowiedzieć ogniem. Ze względu na nie najlepszy potencjał do rażenia wnętrza po przebiciu pancerza warto znać rozmieszczenie podzespołów oraz załogi w atakowanych maszynach i skupić się na słabych punktach.

 

Podsumowując, T-34-57 sprawdza się w roli pojazdu do flankowania, a dzięki połączeniu znacznej szybkostrzelności, penetracji i mobilności granie nim może sprawić dużo przyjemności. Kolejną maszyną w drzewku jest T-34-85 z armatą D-5T kalibru 85 mm i nową wieżą. Fani T-34 z działem kalibru 57 mm mogą nabyć jego wersję premium z roku 1943 z usprawnioną konstrukcją wieży, nową armatą ZiS-4M i amunicją przeciwpancerną z twardym rdzeniem BR-271P zdolną przebić 200 mm pancerza.

Czołg średni T-34, wprowadzony do służby we wrześniu 1940 roku, stanowił filar wojsk pancernych Związku Radzieckiego podczas całej II Wojny Światowej. Początkowo uzbrojenie główne stanowiła armata L-11 kalibru 76 mm, jednak jej osiągi uznano za niesatysfakcjonujące i podjęto decyzję o konieczności poprawienia uzbrojenia czołgu. W tym samym czasie w Zakładach Nr 92 w Gorki opracowano armatę ZiS-2 kalibru 57 mm, która mogła przebić 112 mm pancerza z odległości 100 metrów. Penetracją pocisków znacznie przewyższała armatę L-11, dlatego podjęto decyzję o budowie czołgowej wersji oznaczonej ZiS-4.

 

W kwietniu 1941 roku armatę zamontowano w wieży T-34 i przeprowadzono rozbudowany program prób strzeleckich. Zdolność przebijania pancerza była świetna, jednak krótka żywotność lufy, wysokie koszty produkcji oraz niska efektywność pocisków burzących były dużymi wadami. Pociski burzące były po prostu za małe, by mogły być skuteczne. Działo F-34 kalibru 76,2 mm miało wprawdzie gorszą penetrację niż ZiS-4, jednak wystrzeliwane pociski burzące dobrze spełniały swoją rolę. Z tego powodu armata F-34 stała się standardowym uzbrojeniem czołgów T-34 i KW-1, jednak potrzeba posiadania dział przeciwczołgowych o wysokich osiągach podyktowała wyposażenie niewielkiej partii T-34 w armatę ZiS-4. Pojazdy oznaczone T-34-57 miały polować na wrogie czołgi. Liczba wyprodukowanych T-34-57 nie jest znana, jednak uważa się, że powstało ich niewiele — Zakłady Nr 92 zdołały wyprodukować jedynie 21 armat ZiS-4, nim zostały ewakuowane.

 

Choć dokładne dane zostały stracone, niektóre źródła wskazują, że 10 egzemplarzy T-34-57 wysłano do 21 Brygady Pancernej we Włodzimierzu w październiku 1941 roku. Pierwsze użycie bojowe czołgów miało miejsce 10 października opodal Kalinina w czasie wstępnych faz Bitwy o Moskwę. Między 10 a 19 października 21 Brygada Pancerna zgłosiła zniszczenie 34 czołgów, 31 dział i 210 ciężarówek. Stracono 2 T-34-57, a pozostałe przeniesiono do 8 Brygady Pancernej w Kalininie. Ostatnie osiem czołgów najprawdopodobniej stracono w listopadzie 1941 roku.

 

Projekt T-34-57 porzucono pod koniec 1941 roku, jednak w 1943 roku został przywrócony do życia po spotkaniach radzieckich wojsk pancernych z niemieckimi Tygrysami i Panterami. Trzy T-34 wyposażone w armatę ZiS-4M testowano od czerwca do września 1943 roku, jednak i ten projekt porzucono, a moce produkcyjne skupiono na T-34-85 z lepiej rokującą armatą kalibru 85 mm.