1280x1024 | 1920x1080

Od 16:30 w poniedziałek, 20 lipca do 16:30 w środę 22 lipca

Dostępne będzie specjalne wydarzenie - Pływaki ("Floats")!  Używając amerykańskich, japońskich i niemieckich wodnosamolotów pływakowych lub łodzi latających przejmij kontrolę nad specjalnymi punktami rozlokowanymi na powierzchni wody. 

Specjalną bitwę odnajdziesz w zakłdace "Wydarzenia i Turnieje"

Nazwa „łódź latająca” zdradza podstawy konstrukcji maszyny, która zawierała kadłub łodzi oraz skrzydła i usterzenie samolotu. To odróżniało łodzie latające od wodnosamolotów pływakowych, w których podwozie kołowe było po prostu zastąpione przez pływaki. Powierzchnię Ziemi w ¾ pokrywają rzeki, jeziora i oceany, nadające się do wykorzystania przez wodnosamoloty bez uprzedniego przygotowania, jakie przeważnie jest niezbędne dla obszarów z których operują samoloty wyposażone w podwozia kołowe. Chociaż eksperymentalne łodzie latające istniały jeszcze, nim w powietrze wzbił się samolot braci Wright, to dopiero w pierwszej dekadzie XX wieku zyskały praktyczne zastosowanie i nazwę stworzoną przez rywala braci Wright, Glenna Curtissa.

Rozwój łodzi latających został przyspieszony dzięki opracowaniu potężniejszych silników zdolnych utrzymać w powietrzu zwaliste kadłuby, a także dzięki organizowaniu zawodów wodnosamolotów. Obszerne kadłuby mieściły duże zbiorniki paliwa i nie były obciążane przez konstrukcję podwozia, które dodatkowo zwiększało opór aerodynamiczny. Dzięki temu łodzie latające górowały zasięgiem nad samolotami operującymi z lądu, co w połączeniu z możliwością wykorzystania wielu zbiorników wodnych do startów i lądowań czyniło je atrakcyjnymi zarówno dla przedsięwzięć cywilnych, jak i wojskowych.

W okresie międzywojennym produkcja cywilnych łodzi latających kwitła. Spośród nich największy sukces odniósł Dornier Do J Wal (niem. Wieloryb), jednak rozwój wersji wojskowych nie był daleko w tyle. Wykorzystywano zarówno konwersje cywilnych maszyn latających, jak i konstrukcje, które od początku miały ustalone militarne przeznaczenie. Ogromny i niezwykle luksusowy 12-silnikowy Dornier Do X (można śmiało go nazwać Airbusem A380 swoich czasów) pobił rekord wielkości samolotu i zainspirował konstrukcję kolejnych wodnosamolotów, walnie przyczyniając się do świetności niezwykłej „złotej ery łodzi latających”.

W czasie II Wojny Światowej łodzie latające odegrały niezmiernie istotną rolę na pacyficznym teatrze działań wojennych, gdzie dalekosiężny zwiad był nieodzowny dla panowania nad morzami. Ich wykorzystanie nie było jednak ograniczone do operowania nad przepastnymi wodami — w Europie obie strony wykorzystywały rzeki i jeziora w roli lądowisk wodnosamolotów, kiedy nie można było czekać na budowę bazy lądowej. Względy logistyczne dyktowały opracowywanie coraz większych i większych łodzi latających, takich jak Blohm & Voss Bv-238, Martin Mars i słynny H-4 Hercules nazwany przez prasę „Spruce Goose” (ang. „Świerkowa Gęś”), który 70 lat później nadal dzierży rekord rozpiętości skrzydeł.

Kawanishi H6K podczas lotu. Pod skrzydłami można dostrzec podwieszony bomby.

Kawanishi H6K

Pierwsza rodzima japońska łódź latająca, przez aliantów opatrzona nazwą „Mavis”, cechowała się dużymi rozmiarami i ogromnym zasięgiem 6500 kilometrów. Pomimo tego, że w 1941 roku była już nieco przestarzała, to nadal była wykorzystywana do śledzenia ruchów wojsk sprzymierzonych, a niekiedy do bombardowania odległych celów, takich jak pozycje Aliantów w Australii. Samolot uzbrojony był w pięć karabinów Wzór 92 (kopia konstrukcji Lewisa) kalibru 7,7 mm oraz jedno działko Wzór 99 Model 1 (konstrukcyjnie bliskie Oerlikonowi FF, podobnie jak niemieckie Mg-FF) kalibru 20 mm, którego używał strzelec ogonowy. Interesującym zdarzeniem historycznym były perypetie pojedynczego H6K, który zdołał odeprzeć ataki jednego lub dwóch B-17, które odnalazły go na południe od Guadalcanal.

Punkty podwieszeń bomb w Sunderlandzie, widok z wnętrza kadłuba. Ilustracja pochodzi z archiwum autora.​

Short Sunderland

Zmilitaryzowana wersja słynnej łodzi latającej Short S.23 Empire (ang. Imperium), sztandarowej jednostki Imperial Airways, legendarny Short Sunderland. Warto napisać o dwóch podskrzydłowych punktach podwieszeń bomb, które mogły być przeładowane podczas lotu po wciągnięciu prowadzonych na szynach węzłów do kadłuba. Usprawnione bomby głębinowe i radar powierzchniowy pozwoliły oczyścić z U-Bootów duże obszary wód. Przydomek „Latającego jeżozwierza” zawdzięcza wyposażeniu w wieżyczki: nosową, ogonową, boczne, a później także grzbietową, mieszczące aż 16 karabinów maszynowych Browninga kalibru 7,7 mm. Pewnego razu jeden Sunderland strącił aż 6 z 8 Junkersów 88, które go zaatakowały!

PBY Catalina

Strzelec pozujący przy swoim stanowisku na PBY Catalina.​

Cataliny nie cechowały oszałamiające osiągi, lecz mimo to stała się najbardziej znaną łodzią latającą okresu II Wojny Światowej. Legendarne samoloty PBY miały prostą, acz funkcjonalną konstrukcję i wyróżniały się ogromnym zasięgiem. Na jego zwiększenie wpływały podskrzydłowe pływaki, które były chowane w nietypowy sposób — po wciągnięciu stawały się końcówkami skrzydeł. Duże owiewki po bokach tylnej części kadłuba zapewniały szerokie pole widzenia, niezbędne do przeczesywania otoczenia w poszukiwaniu przeciwnika. To właśnie Cataliny wykryły Bismarcka, japońską flotę zbliżającą się do Midway oraz okręty cesarskiej marynarki próbujące zaskoczyć flotę na Oceanie Indyjskim. Prócz zadań patrolowych Cataliny pełniły także rolę nocnych bombowców nękających japońskie bazy i samolotów poszukiwawczo-ratowniczych. Najsłynniejszą akcją ratunkową z ich udziałem było podjęcie 56 rozbitków z USS Indianapolis, kiedy to Catalina służyła jako łódź ratunkowa, nie mogąc wystartować z tak licznymi pasażerami. Nawet dziesięciolecia po wojnie Cataliny są nadal używane, co jest zasługą ich oszczędnej konstrukcji — ich użycie jest opłacalne także w przedsięwzięciach cywilnych, dzięki czemu są jednymi z najliczniejszych typów drugowojennych samolotów używanych do dziś.

Autor: Joe “Pony51” Kudrna

W jednej z kolejnych aktualizacji udostępnimy emblemat przedstawiający Longskip Wikingów z 333 Dywizjonu RAF oraz emblemat Straży Przybrzeżnej USA:

Oznaczenia stworzyli: Colin 'Fenris' Muir oraz Jej 'CharlieFoxtrot' Ortiz