Bf.109G-6, Kpt. Alexandru Serbanescu, Grupul 9 Vanatoare in the Wiosna / Lato 1944 r.
kamuflaż wykonał NoRemorses | Pobierz Stąd

Krwawe walki mające na celu odparcie sił radzieckich w regionie trwały aż do jesieni 1942 roku. 22 listopada sowieckie siły otoczyły lotnisko 7 Grupy Myśliwksiej w Karpovce, co zakończyło się zarządzeniem ewakuacji. W śniegach siarczystej rosyjskiej zimy przydało się górskie doświadczenie Şerbănescu. Były oficer piechoty przejął dowodzenie nad obroną lotniska podczas ewakuacji. Wzmocnił siłę ognia dwóch baterii przeciwlotniczych, wykorzystując 20-milimetrowe działka Bf-109. Ogon myśliwca został podparty na beczkach, co pozwoliło celować nieruchomą bronią pokładową samolotu do celów naziemnych. Pod ciężkim ostrzałem jedenaście samolotów Bf-109 wzbiło się w powietrze, każdy mając w swojej ciasnej kabinie jednego lub dwóch dodatkowych pasażerów. Ośmiu udało się uciec spod sowieckiego ataku, trzy zostały zniszczone podczas próby ich poderwania. Şerbănescu znalazł się wśród ocalałych.

Pomnik Alexandru Şerbănescu na cmentarzu w Bukareszcie.

7 Grupa Myśliwska kontynuowała loty operacyjne przez cały styczeń i luty 1943 roku, lecz pod koniec lutego pozostały jej tylko trzy sprawne myśliwce. Po wyjątkowo ciężkich zimowych walkach odesłano ją na przezbrojenie. Z sześcioma potwierdzonymi zwycięstwami na koncie Şerbănescu otrzymał awans do stopnia kapitana. Po krótkim odpoczynku ponownie powrócił na front wschodni jako dowódca 57 Eskadry Myśliwskiej wyposażonej w samoloty Bf-109G.

W walkach, które toczyły się całą wiosnę, 57 eskadra odniosła pod dowództwem Şerbănescu wiele znaczących sukcesów. On sam za swoje umiejętności i odwagę został w czerwcu odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Aeronautical Virtue, który przyjął z rąk marszałka Antonescu — ówczesnego zwierzchnika sił zbrojnych Rumunii, a faktycznie dyktatora. Niecałe dwa tygodnie później otrzymał niemiecki Krzyż Żelazny I klasy w uznaniu 23 potwierdzonych zestrzeleń, które dawały mu wówczas pierwsze miejsce wśród najskuteczniejszych rumuńskich pilotów myśliwców.

Grupa kontynuowała wykonywanie lotów bojowych przez całe lato. Jednak w sierpniu Bf-109, za którego sterami siedział Şerbănescu, został trafiony, a on sam doznał ran, z których jedna pozostawiła na jego twarzy bliznę. Pod koniec miesiąca wraz z innymi zasłużonymi pilotami został odznaczony Orderem Michała Walecznego III klasy. Niestety na jednym nieszczęśliwym locie się nie zakończyło. Już w kolejnym miesiącu formacja rumuńskich Bf-109 została z zaskoczenia zaatakowana przez grupę radzieckich Ił-ów 2 znajdujących się na znacznie większej wysokości. Bitwa skończyła się dotkliwymi stratami po stronie rumuńskiej. Şerbănescu również został trafiony, ale nie zdecydował się na użycie spadochronu, starając się powrócić uszkodzonym myśliwcem i mimo wszystko wylądować na swoim lotnisku. Podobno kilka dni później radzieckie gazety doniosły o całkowitym zniszczeniu rumuńskiej 7 Grupy Myśliwskiej, a Şerbănescu, dowiedziawszy się o tym, poleciał nad lotnisko radzieckie i zrzucił wiadomość, w której zapraszał Sowietów do przelotu nad lotniskiem rumuńskim, obiecując całkowite wstrzymanie ognia tylko po to, by sami przekonali się, że grupa ma się dobrze i wciąż jest gotowa do walki.

Walki trwały przez całą jesień i nawet z nadejściem nowego roku nie było przesłanek co do tego, że Rumuni mogą mieć choć chwilę wytchnienia. W lutym 1944 roku Şerbănescu objął dowodzenie nad 13 Grupą Myśliwską utworzoną z 47, 48 i 56 Eskadry. Ponieważ terytorium Rumuni było silnie bombardowane przez USAAF, został wraz ze swoimi ludźmi odesłany do ojczyzny w celu utworzenia narodowej obrony powietrznej. 11 czerwca 1944 roku zestrzelił pierwszy amerykański samolot — B-17 — zaliczając tym samym 45. zwycięstwo. Regularnie latał, próbując odeprzeć ataki amerykańskich bombowców, co zaowocowało strąceniem dwóch P-51 w kolejnych tygodniach.

W Rumunii zaczęły jednak narastać nastroje antyfaszystowskie. Niestety nie na tyle szybko, by mogły one ocalić życie Şerbănescu. 18 sierpnia został wysłany wraz z dwunastoma swoimi pilotami do walki z nadciągającymi samolotami amerykańskimi. Bf-109 uwikłały się w indywidualne starcia powietrzne z myśliwcami P-51 i P-38 eskortującymi bombowce. Mimo iż dwaj piloci podlegli Şerbănescu widzieli, że ma on na ogonie wroga, nie mogli mu pomóc na czas. Jego Bf-109 przewrócił się na bok i zanurkował ku ziemi. Şerbănescu wciąż mógł nadawać przez radio, ale nie był w stanie skorzystać ze spadochronu — prawdopodobnie był śmiertelnie ranny. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Chłopaki, spadam”. Pięć dni później za sprawą zamachu stanu dokonanego przez króla Michała I wobec rządów generała Antonescu Rumunia przeszła na stronę aliantów.

Kapitan Alexandru Şerbănescu był najlepszym dowódcą i drugim pod względem skuteczności rumuńskim pilotem. Budził podziw i szacunek nie tylko swoich ludzi, ale również prawdopodobnie bardziej wymagającego dowództwa Luftwaffe. Otrzymał najwyższe odznaczenia państwowe w swoim kraju, a na swoim koncie zanotował 47 potwierdzonych zestrzeleń. Dziś jego imię nosi jeden z bulwarów w Bukareszcie oraz jedna z baz sił powietrznych, a każda rocznica jego śmierci jest uroczyście upamiętniana.

O Autorze:

Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder oznaczenie "Grupul 9 Vânãtoare":