'P-51D-5 w malowaniu Sił Powietrznych Izraela, 1956 r.' kamuflaż wykonał _TerremotO_ | Pobierz Stąd

Siły Powietrzne Izraela (זְרוֹעַ הַאֲוִויר וְהַחָלָל, ang. skrót IAF) wywodzą się bezpośrednio z Sherut Avir — skrzydła lotnictwa izraelskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Początkowo w jej posiadaniu znajdowało się jedynie kilkanaście lekkich samolotów cywilnych, lecz szybko rozpoczęto negocjacje z Czechosłowacją, która już dostarczała uzbrojenie i amunicję izraelskiej piechocie.

Pilot Sił Powietrznych Izraela, 1949 r.

Na mocy zawartego porozumienia sześć dni po proklamowaniu niepodległości Izraela oraz pięć dni po wybuchu wojny izraelsko-arabskiej zwanej „wojną o niepodległość”, 20 maja 1948 roku drogą powietrzną dotarły pierwsze rozmontowane myśliwce.

Były to samoloty Avia S-199 — kopie Messerschmitta Bf 109 G-6 napędzane rzędowymi silnikami Junkers Jumo 211F zamiast standardowymi Daimler-Benz DB 605 — z których uformowano pierwszą izraelską eskadrę myśliwską. 28 maja 1948 roku oficjalnie powołano do życia Siły Powietrzne Izraela, a dzień później cztery S-199 o przydomku Sakeen (Nóż) zostały włączone do służby i przeprowadziły pierwszy nalot na egipską kolumnę wojskową w okolicach miasta Aszdod.

Wraz z kolejnymi dostawami Avii S-199 z Czechosłowacji dotarły również Supermarine Spitfire’y LF Mk.IXe, choć większość z nich znalazła się w Izraelu dopiero po zawieszeniu broni. Pierwsze zwycięstwo w powietrzu zostało odniesione 3 czerwca, gdy Modi Alon, siedzący za sterami Avii S-199, strącił nad Tel Awiwem dwa egipskie samoloty transportowe Douglas DC-3 przerobione prowizorycznie na bombowce. 8 czerwca Gideon Lichtaman uwikłał się w walkę manewrową i zwycięsko wyszedł z potyczki, strącając egipskiego Spitfire’a. Do końca działań zbrojnych z różnych źródeł zakupiono również m.in. samoloty: Boeing B-17 Flying Fortress, de Havilland Mosquito oraz North American P-51 Mustang.

Po zakończeniu wojny o niepodległość zagraniczni piloci-ochotnicy stanowiący trzon Sił Powietrznych Izraela zostali zwolnieni ze służby, a na ich miejsce zrekrutowano pilotów izraelskich. Opracowano doktryny taktyczne z uwzględnieniem znaczenia roli rozpoznania, a z pozyskanych samolotów sformowano kolejne eskadry. We wczesnych latach 50. Siły Powietrzne Izraela wkroczyły również w erę odrzutowców, przechwytując w 1953 roku samoloty Gloster Meteor. W 1956 roku IAF wspierane przez siły brytyjskie i francuskie wzięły udział w operacji „Kadesz” mającej na celu przejęcie kontroli nad Kanałem Sueskim.

Spitfire Mk.IXe używany przez Siły Powietrzne Izrela.

W ramach przygotowania do ataku sześć izraelskich Mustangów pozrywało skrzydłami i śmigłami linie telefoniczne na półwyspie Synaj, a samoloty transportowe przerzuciły na swoich pokładach siły desantowe. Pozostałe oddziały IAF zapewniały wsparcie powietrzne i broniły sił naziemnych przed atakami egipskiego lotnictwa.

Jednak najbardziej udana operacja miała miejsce 5 czerwca 1967 roku, gdy izraelskie myśliwce podczas „Operacji Focus” sparaliżowały siły powietrzne Jordanii, Egiptu i Syrii, wykonując zaledwie trzy fale nalotów, dzięki którym zdobyły nad tymi krajami znaczącą przewagę w powietrzu. Podczas trwania wojny sześciodniowej izraelscy piloci zniszczyli ponad 450 wrogich samolotów, z czego większość na ziemi. Po zakończeniu tego konfliktu amerykańskie myśliwce McDonnell Douglas F-4 Phantom (o przydomku „Młot kowalski”) zostały odkupione przez Izrael, co zapoczątkowało amerykańskie wsparcie militarne Izraela, które trwa po dziś dzień.

Kolejnym konfliktem była „wojna na wyczerpanie” toczona pomiędzy Izraelem a Egiptem i ZSRR w latach 1967-1970. Charakteryzowała się licznymi zasadzkami artyleryjskimi, udziałem jednostek do zadań specjalnych oraz intensywnymi walkami powietrznymi. IAF zaopatrzone w myśliwce Phantom i Dassault Mirage ponownie wyszły zwycięsko ze starć przeciwko sowieckim MiG-om 21 służącym w siłach powietrznych Egiptu, niszcząc 144 samoloty wroga przy stratach własnych wynoszących 26 maszyn. Po zakończeniu konfliktu Siły Powietrzne Izraela zostały ponownie zmodernizowane poprzez zakup kolejnych samolotów Phantom, Mirage oraz A-4 Skyhawk wraz z uzupełnieniem floty o produkowany na terenie kraju samolot myśliwsko-bombowy IAI Sa’ar będący licencjonowaną wersją Dassaulta Super Mystére.

Największym wyzwaniem dla IAF było jednak odparcie ataku koalicji Egiptu, Syrii i Jordanii podczas wojny Jom Kippur w 1973 roku. Siły Powietrzne Izraela poniosły w niej dotkliwe straty z powodu użycia przez Egipcjan i Syryjczyków rakiet ziemia-powietrze oraz wykorzystania stanowisk artylerii przeciwlotniczej. W powietrzu IAF zadawały wysokie straty siłom powietrznym Egiptu i Syrii, lecz cena za te zwycięstwa była bardzo wysoka. Ponad 100 izraelskich samolotów zostało zestrzelonych głównie za pomocą wspomnianych rakiet i artylerii. To bolesne doświadczenie wpłynęło na izraelską doktrynę taktyczną, w której zaczęto się skupiać na minimalizowaniu strat powodowanych przez ostrzał ze stanowisk naziemnych.

Premier Izraela, Ben Gurion, podczas ceremonii nagradzania pilotów IAF.

W latach 70. i na początku lat 80. Siły Powietrzne Izraela nie tylko podniosły się ze strat poniesionych w wyniku wojny Jom Kippur, lecz także znacząco się rozwinęły. Do używanych już samolotów Skyhawk i Phantom dołączyły F-15 Eagle i F-16 Fighting Falcon oraz produkowane w kraju myśliwce IAI Nesher oraz IAI Kfir — ten drugie były kopią francuskiego samolotu Dassault Mirage 5. W 1981 roku Siły Powietrzne Izraela przeprowadziły atak na reaktor jądrowy Osirak w Iraku, a w 1982 roku uczestniczyły w wojnie libańskiej, niszcząc syryjskie stanowiska rakiet ziemia-powietrze w Dolinie Bekaa w Libanie i zgłaszając zestrzelenie ponad 80 syryjskich samolotów w walkach powietrznych bez strat własnych.

Od początku lat 90. główna uwaga IAF była skupiona wokół Strefy Gazy, a kulminacja działań nadeszła wraz z jednostronnym wycofaniem się z niej wojsk izraelskich w 2005 roku. W 2007 roku Siły Powietrzne Izraela zniszczyły domniemany syryjski reaktor jądrowy w Dajr az-Zaur, a w 2011 roku wdrożyły do użycia system obrony powietrznej „Żelazna Kopuła”.

Wiele z samolotów zawartych w War Thunder jest powiązanych z historią Sił Powietrznych Izraela. Usiądź za ich sterami i oddaj cześć ich doświadczonym pilotom.

Autor: Jan "RayPall" Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder oznaczenie Sił Powietrznych Izraela. 

Oznaczenie wykonał Colin 'Fenris' Muir

Zespół War Thunder