Spitfire Mk Vc używany przez SAAF, 2-gi dywizjon, kamuflaż został stworzony przez _Mirage | Pobierz Tutaj

Południowoafrykańskie Siły Powietrzne weszły do wojny z bogatą historią służby w I Wojnie Światowej, gdy znane było jako Południowoafrykański Korpus Lotniczy. Wtedy to, po treningu w Europie, lotnictwo to wzięło udział w walkach w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej, zaś później przeniesione zostało na front zachodni. Niektórzy piloci walczyli później również w Rosyjskiej Wojnie Domowej.

Załoga 16 dywizjonu SAAF  227 dywizjonu RAF, siedzi naprzeciwko samolotu Bristol Beaufighter, Biferno, Włochy

Południowoafrykańskie Siły Powietrzne oficjalnie powstały 1 lutego 1920 roku, pod przewodnictwem Dyrektora Służby Powietrznej pułkownika Pierre'a van Rynevelda. Główną bazą nowych jednostek było lotnisko Zwartkop, zaś wkrótce jednostka otrzymała dostawy samolotów z Wielkiej Brytanii. W trakcie kolejnej dekady rozpoczęto proces formowania jednostek bojowych i alokacji materiałów – siły rozrosły się z jednej eskadry do czterech eskadr w okresie od 1923 do 1934 roku. W roku 1935 siły powietrzne rozpoczęły kolejny program modernizacyjny, jednak w roku 1939 jednostki nie były jeszcze gotowe do walk. Większość samolotów stanowiły przestarzałe modele Hawker Hart, Hawker Hartbeest i Westland Wapiti. Do tego, w kraju nie było wystarczającej ilości wyszkolonych pilotów. Po deklaracji wojny z 3 września 1939 roku szybko rozpoczęto modernizację sprzętu połączoną z zakładaniem nowych szkół pilotażu.

RAF szybko rzucił się do pomocy, zakładając Program Łączonych Szkoleń. Pozwoliło to Afrykanerom na przyspieszenie szkolenia nowych pilotów, a Anglikom na rozsyłanie ich w różne obszary Wspólnoty Narodów.

Początkowo zadaniem Południowoafrykańskich Sił Powietrznych było, oprócz ochrony Związku Południowej Afryki, zabezpieczenie żeglugi w okolicach Kanału Sueskiego i wschodniej Afryki, zaś wkrótce piloci z Południowej Afryki rozpoczęli operacje ofensywne wymierzone w jednostki włoskie w Erytrei.

Latając za sterami samolotów Gloster Gladiator, Hawker Fury i Hawker Hartbeest, piloci z Afryki Południowej ścierali się w powietrzu z pilotami Regia Aeronautica. Początkowo to Włosi przejęli inicjatywę, aczkolwiek wkrótce zaczął im doskwierać brak paliwa i części zamiennych. Wkrótce to Południowoafrykańskie Siły Powietrzne miały przewagę w powietrzu, co w połączeniu z ofensywą naziemną zakończyło istnienie Włoskiej Afryki Wschodniej w listopadzie 1941 roku.

Supermarine Spitfire Mark Vc, z 2-ego dywizjonu SAAF przelatują nad morzem Adriatyckim

Po zakończeniu walk w Afryce Wschodniej 12 Eskadra i 24 Eskadra przeniesione zostały do Afryki Północnej celem wsparcia sił naziemnych walczących z Afrika Korps w okolicach Gazali i El Alamein. Piloci myśliwscy latali głównie za sterami samolotów Hurricane, Spitfire i Kittyhawk, gdy bombowce Marauder, Boston i Maryland atakowały cele naziemne. Jako część Desert Air Force jednostki SAAF wykonywały ważne misje przeciwko Włochom i Niemcom. Inne eskadry SAAF wzięły udział w Operacji „Ironclad” - inwazji na Madagaskar oraz w misjach zwiadowczych nad Morzem Śródziemnym.

Piloci z Południowej Afryki latali prawie na każdym typie myśliwca i bombowca używanego przez Aliantów w II Wojnie Światowej. Południowoafrykańskie eskadry wzięły udział w lotach z zaopatrzeniem dla Powstania Warszawskiego i w ofensywie bombowej RAF na Niemcy

Po II Wojnie Światowej Siły Powietrzne Południowej Afryki wzięły również udział w Wojnie w Korei po stronie ONZ. Były to głównie maszyny F-51 mustang i F-86 Sabre, używane w atakach na północnokoreańskie wojska naziemne i lotniska.

Dziś Siły Powietrzne RPA, oprócz obrony nieba RPA, biorą również udział w operacjach pokojowych w ramach Ligi Afrykańskiej

Autor: Aaron “anglomanii’ Lentz

W jednej z nadchodzących aktualizacji dodamy używane od 1947 r. oznaczenie Południowoafrykańskich Sił Powietrznych:

Autor oznaczenia: Colin 'Fenris' Muir

Do zobaczenia w przestworzach!