Początki myśliwca P-51 Mustang sięgają roku 1939. Wtedy to Brytyjskie Royal Air Force złożyło zamówienie w fabryce firmy North American Aviation w Inglewood na produkcję eksportowej wersji myśliwca P-40 Tomahawk, znanej jako Hawk 81. Amerykańscy inżynierowie stwierdzili jednak, iż znacznie lepiej byłoby stworzyć własny samolot, używając przy tym nowych skrzydeł o laminarnym przepływie powietrza. Nowy samolot miał być napędzany takim samym silnikiem jak model P-40 – był to motor Allison V-1710-F3R. Gdy w styczniu 1940 pomysł został zaakceptowany przez Wielką Brytanię, rozpoczęto prace nad prototypem oznaczonym jako NA-73X. Po tym jak nowy samolot wzbił się po raz pierwszy w powietrzne 26 października 1940 roku, RAF zamówił 320 samolotów, oznaczonych jako Mustang Mk.I. Również USAAF otrzymał dwa prototypy nowej maszyny w 1941 roku – oznaczono je jako XP-51.

375th Dywizjon myśliwski North American P-51D-5-NA Mustang

W roku 1942 USAAF zaakceptował nowy myśliwiec do służby, oznaczając go jako P-51A. Pomimo faktu iż nowa maszyna wciąż była wystarczająca, inżynierowie w fabryce w Inglewood cały czas pracowali nad ulepszeniem projektu. Główny problem stanowił silnik Allison – mimo że zapewniał on bardzo dobre osiągi na małych wysokościach, na dużych były niewystarczające. Model P-51C rozwiązał ten problem. W nim to – po sugestiach majora Thomasa Hitchcocka, attaché wojskowego ambasady USA w Londynie – silnik Allison wymieniony został na kanadyjski silnik Packard Merlin 61. Dzięki niemu osiągi Mustanga na dużych wysokościach uległy znaczącej poprawie. W roku 1944 rozpoczęła się produkcja modelu P-51D. Poza wymianą silnika, model P-51D wyposażony był w sześć karabinów maszynowych M2 zamiast czterech, nową, kroplową osłonę kokpitu i nowy celownik. Ta właśnie wersja była też najliczniejsza.

W grze P-51D-5 jest myśliwcem Ery IV z Oceną Bitewną 5,0 dla Bitew Realistycznych. Mustangiem gra się podobnie jak jego poprzednikami. Kluczem do sukcesu w nowym myśliwcu jest utrzymywanie wysokiej prędkości; ze wzrostem prędkości poprawie ulegają właściwości lotne. Należy za tym za wszelką cenę unikać walki kołowej na małej wysokości. Zamiast tego, należy atakować cele z góry, z przewagą wysokości i prędkości. P-51 znakomicie sprawdza się jako tzw. „energy fighter” — szybko przyspiesza w nurkowaniu, znakomicie utrzymuje energię i jest odporny na przeciążenia, co pomaga w wypadku potrzeby uniknięcia ognia wroga czy nowego podejścia do celu. Jak w wypadku innych tego typu maszyn, piloci P-51 powinni pamiętać, iż z pozycji przewagi prędkości i wysokości znacznie łatwiej dyktuje się warunki starcia.

308th Dywizjon myśliwski  North American P-51D-5-NA Mustang

Na papierze uzbrojenie Mustanga nie wygląda przytłaczająco – wielu amerykańskich pilotów może poczuć się zawiedzionych – takie same uzbrojenie widzieli już na myśliwcach takich jak P-40 Kitttyhawk czy F6F Hellcat. Jednakże P-51 jest w stanie używać pasa amunicyjnego z amunicją smugową, który zawiera pociski przeciwpancerno-zapalająco-smugowe (API-T). Dzięki temu skuteczność uzbrojenia P-51 jest znacznie większa. Jak w wypadku innych samolotów z uzbrojeniem w skrzydłach, pilot Mustanga powinien otwierać ogień w zasięgu krzyżowania się pocisków, aby zwiększyć siłę ognia. Dzięki zapasowi 2080 pocisków nie trzeba się aż tak bardzo martwić o zużycie amunicji – należy jednak cały czas monitorować jej stan, aby w trakcie walki nie zostać bezbronnym.

Autor: Adam “BONKERS” Lisiewicz