Urodzony w Quebecu w Kandzie 6 grudnia, 1921 roku, George Frederick Beurling był zafascynowany lotnictwem od najmłodszych lat. Jego zainteresowanie lotnictwem sprawiło, iż zaniedbywał naukę – wagarując, często oglądał samoloty na pobliskim lotnisku, zaś gdy był odsyłany za karę do swojego pokoju, godzinami składał modele samolotów. Jego akademicko nacechowani rodzice byli dość rozczarowani; jako ludzie bardzo religijni, nakazywali mu życie w abstynencji, bez alkoholu, papierosów i przekleństw – chcieli też, aby został lekarzem.

Wraz ze szczątkami awaryjnie lądującego Macchi MC.202, którego wcześniej uszkodził

Oczekiwanie nieopodal lotniska wkrótce opłaciło się – jedne z pilotów zabrał młodego Beurlinga do kokpitu, co jeszcze bardziej wzmocniło jego miłość do samolotów. Po raz pierwszy zasiadł za sterami samolotu w wieku 16 lat, zaś wkrótce po tym zakończył naukę i przeniósł się do Ontario, gdzie pracował jako pilot samolotu transportowego przewożącego towar dla koncernów wydobywczych. Dzięki temu był w stanie wylatać wiele godzin i wyuczyć się na pamięć podstawowych umiejętności pilotażowych.

Chcąc latać bardziej agresywnie, Beurling desperacko szukał szkoły sił powietrznych w Europie, która chciałby wziąć go pod swoje skrzydła. W międzyczasie kontynuował latanie na niebie Kanady – wziął nawet udział w konkursie pilotażowym w Edmonton. Akceptując nagrodę, lekceważąco wypowiadał się o pilotach Kanadyjskich Sił Powietrznych z którymi konkurował w zawodach – później twierdził, iż to właśnie z tego powodu odrzucono jego podanie o przyjęcie w szeregi RCAF. Próbował również dostać się do Stanów Zjednoczonych podczas przelotu do Chin – został jednak schwytany, po czym spędził krótki czas w więzieniu. Próbował również wejść w szeregi Fińskich Sił Powietrznych, ale nie udało mu się to, gdyż nie przedstawił zgody rodziców w Fińskiej ambasadzie w Montrealu – wtedy wciąż miał 18 lat.

W roku 1940 Beurling zdecydował się wstąpić w szeregi RAF. Po tym, jak zaciągnął się jako członek załogi na płynący do Anglii statek amunicyjny dowiedział się, iż nie może zostać przyjęty do RAFu ze względu na brak aktu urodzenia. Ponownie powrócił do Kanady, przezywając przy tym storpedowanie statku, aby w końcu zostać przyjętym w szeregi RAF jako pilot wojskowy.

Mając już na koncie wiele wylatanych godzin i naturalny talent wiedział, iż zostanie wybrany do służby jako pilot myśliwski. Podczas treningu po raz pierwszy zderzył się z rzeczywistością wojny – podczas jednego z nalotów Luftwaffe na Londyn zobaczył dziewczynkę bawiącą się lalką na ulicy, gdy wkoło spadały bomby. Beurling szybko zabrał ją do stacji medycznej – gdy podniósł ją na ręce zauważył, iż jej zachowanie było wynikiem szoku po stracie ręki. Doświadczenie to sprawiło, iż zaczął dorośleć.

Po przeszkoleniu na myśliwcu Spitfire, Beurlingowi dwukrotnie zaoferowano stopień oficerski – dwukrotnie jednak odrzucał ta prośbę co sprawiło, iż został przydzielony do 403 Eskadry RCAF w bazie North Weald jako sierżant – było to w grudniu 1941 roku. Szybko inni piloci zaczęli przezywać go „Buzz” ze względu na jego akrobacje na niskiej wysokości. Po czterech miesiącach patroli, Beurling rzadko spotykał samoloty wroga – został jednak ranny w marcu 1942 roku. Krótko po tym przeniesiony został do 41 Eskadry RAF wyposażonej w myśliwce Spitfire Mk.V. Wtedy to zestrzelił pierwszy samolot wroga – Fw190 – unikając pięciu innych samolotów wroga. Dwa dni później zestrzelił kolejny myśliwiec wroga – otrzymał jednak reprymendę za opuszczenie formacji – zdegustowany, zgłosił się jako ochotnik do wyjazdu na Maltę, gdzie chciał zacząć od nowa.

Na spotkaniu z premierem

Po przyjeździe na Maltę Beurling zgłosił się do nowej jednostki – 249 Eskadry RAF. Jej dowódca Major Stanley Grant szybko zobaczył, iż to ego Beurlinga było odpowiedzialne za jego brak dyscypliny i szczerą naturę. Dzięki respektowaniu Beurlinga obaj znakomicie współpracowali. Szczęśliwszy Beurling ciągle jednak izolował się od innych pilotów – spędzał wiele godzin nad notatnikiem, starając się rozpracować coraz to nowe sposoby mające na celu poprawienie jego znakomitych umiejętności strzeleckich.

Ta metoda okazała się słuszną – 6 lipca zestrzelił dwa włoskie samoloty i myśliwiec Bf109, przez co stał się asem. Przez jego naturę samotnego wilka i brak zainteresowania współpracą z innymi jego towarzysze nawet tego nie zauważyli. Inni piloci nazywali go „Postrzeleńcem” ze względu na jego nawyk zostawiania kawałków mięsa na słońcu celem przyciągnięcia much, które następnie rozgniatał. W wolnym czasie lubił też zabijać jaszczurki ze swojego służbowego rewolweru.

Nieortodoksyjne taktyki strzeleckie opłaciły się – podczas walk nad Maltą liczba zestrzelonych przez Beurlinga samolotów wzrastała. Beurling spotykał na niebie zarówno pilotów włoskich jak i niemieckich – później skomentował, iż Włosi byli dzielniejszymi pilotami, za to byli też gorzej usposobieni taktycznie i latali znacznie bardziej agresywnie od bardziej zachowawczych Niemców.

27 lipca Beurling zestrzelił włoskiego asa Furio Niclot Doglio i jego skrzydłowego; został wtedy zaatakowany przez myśliwiec Bf109, który również zestrzelił. Później tego samego dnia zestrzelił czwarty samolot, za co odznaczony został Zaszczytnym Medalem Lotniczym. Pod koniec miesiąca, jako wschodząca gwiazda RAF, otrzymał rozkaz przyjęcia awansu na stopień Podporucznika.

W październiku Beurling miał już na koncie 20 zestrzeleń, za co otrzymał Zaszczytny Krzyż Lotniczy. 14 października zgłosił zestrzelenie Ju88 i myśliwca Bf109 – jego Spitfire został jednak trafiony i zapalił się – Beurling został ranny. Udało mu się wyskoczyć ze spadochronem. Po tym został wysłany do Anglii na leczenie, jednak wtedy samolot transportujący go rozbił się – Beurling był jednym z niewielu ocalonych. Za zestrzelenie 27 nieprzyjacielskich samolotów nad Maltą odznaczony został Orderem za Wybitną Służbę.

Po rekonwalescencji, Beurling został wycofany z linii frontu i wyruszył na trasę propagandową mająca zachęcać cywili do kupowania obligacji wojennych. Beurlingowi nie podobało się to, a do tego często nie koloryzował obrazu wojny, co nie spodobało się jego przełożonym. Po kilku tygodniach jako instruktor, Beurling powrócił na front do swojej pierwszej jednostki – 403 Eskadry w bazie RAF Kenley. Po powrocie do walki Beurling jednak często kłócił się ze starszymi stopniem oficerami.

W październiku 1944 roku Beurling został zwolniony z honorami ze służby wojskowej. Niedługo po tym nie udało mu się wstąpić do wojsk USA i rozpadło się jego krótkie małżeństwo. Po wojnie życie Beurlinga znaczone było kłopotami finansowymi i emocjonalnymi. W roku 1948 Beurling dołączył do nowo formowanych Izraelskich Sił Powietrznych. W drodze do Izraela zginął w wypadku pod Rzymem, gdy w jego samolocie zawiódł silnik.

Pomimo ciężkiego charakteru nie sposób nie docenić tego, jaki wpływ na obronę Malty miał Beurling. Jak w wielu wypadkach do dziś kwestionuje się jego liczbę zestrzeleń. Ogółem jednak mówi się o 32 zestrzeleniach – dzięki temu George Beurling był najskuteczniejszym kanadyjskim asem II Wojny Światowej.

Tłumaczenie: BONKERS

O Autorze: 

Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.