Panzerkampfwagen III Ausf. J w kamuflażu stworzonym przez JoKeR_BvB09 | Pobierz tutaj

Miasta Dubno, Łutsk i Brody układają się na mapie w trójkąt – właśnie w tym trójkącie Korpusy Zmechanizowane 5 i 6 Armii generała Michaiła Pietrowicza Kriponosa prowadziły ciężkie walki niedługo po rozpoczęciu Operacji Barbarossa. To właśnie w tym region w okresie od 23 do 30 czerwca 1941 roku rozegrała się największa bitwa pancerna przed Bitwą pod Kurskiem, gdy niemieckie dywizje pancerne z III, XXXXVII, i XIV Korpusu Pancernego pod dowództwem generała Paula Ludwiga Ewalda von Kleista starły się z jednostkami radzieckimi . Bitwa ta była jedną z najbardziej zaciekłych potyczek pomiędzy wojskami pancernymi do jakiej doszło w pierwszej fazie wojny z ZSRR .

Siły niemieckie pod Brodami

Wojnę z ZSRR Niemcy rozpoczęły 22 czerwca 1941 roku Operacją Barbarossa; siły radzieckie w tym rejonie miały jednak przewagę liczebną wynosząca 4 do 1. Fakt przewagi liczebnej z pewnością wpłynął dobrze na morale radzieckich żołnierzy, jednak przewagę ta roztrwoniono przez organizowanie nieskoordynowanych kontrataków w oparciu o nietrafione prognozy wywiadowcze. Po czterech dniach walk Armii Czerwonej udało się jedynie spowolnić postępy Wehrmachtu. Pomimo tego Rosjanie walczyli dzielnie.

Rozkaz do kontrataku na froncie południowo–zachodnim wydał generał Kriponos; pomimo niewielkiej ilości danych wywiadowczych, decyzję tą zatwierdził generał Gieorgij Żukow, formułując ją jako Dyrektywę Nr 3. Mówiła ona: "Utrzymując silną obronę granicy państwa z Węgrami, 5 i 6 Armia mają przeprowadzić okrążające kontruderzenia w kierunku Lublina. W tym celu ma zostać użytych przynajmniej 5 korpusów pancernych i lotnictwo Frontu. Głównym celem jest okrążenie i zniszczenie sił wroga na linii Władimir – Wołyński – Krystonopol i dotarcie do Lublina w dniu 24 czerwca "."

Uszkodzone radzieckie czołgi T-26

Na linę frontu południowo-zachodniego dotarli 22 czerwca zarówno Szef Sztabu Armii Czerwonej Generał Gieorgij Żukow jak i Nikita Chruszczow, w celu nadzorowania wykonania rozkazów.

Przyczyna porażki Armii Czerwonej staje się jasna, gdy porówna się logistykę obu stron konfliktu. Przykładowo, w pełni wyposażona niemiecka dywizja pancerna posiadała od 150 do 200 czołgów – naturalnie potrzebna była jeszcze żywność, paliwo, amunicja i części zamienne. Aby móc dostarczyć zaopatrzenie każda dywizja pancerna posiadała do dyspozycji 2000 ciężarówek wraz ze wsparciem artylerii i piechoty. Żołnierze takiej dywizji szkoleni byli również w różnych obowiązkach – na przykład, żołnierze piechoty uczeni byli obsługi czołgów, a czołgistów uczono również obsługi dział artyleryjskich. Logistyka Armia Czerwonej stała na o wiele niższym poziomie, zaś dowódcom ręce wiązał również rozkaz zakazujący otwierania ognia w stronę niemieckich zwiadowców. Armia Czerwona była nieprzygotowana do obrony, co pozwoliło Niemcom szybko zlokalizować bazy zaopatrzeniowe i składy paliwa. Radzieckie załogi czołgów były gorzej wyszkolone od niemieckich, zaś w każdej radzieckiej dywizji pancernej na 300-400 czołgów przypadało jedynie 1500 ciężarówek.

Czynniki te z pewnością przyczyniły się do ogromnych strat poniesionych przez Armię Czerwoną w pierwszych tygodniach kampanii.

Zespół War Thunder