W mroczny dzień roku 1931, pojedynczy pociąg zatrzymał się na stacji kolejowej w mieście Saga w Japonii. Wściekły i urażony nastolatek, wciąż posiniaczony po ostatnich bijatykach, był jednym z wysiadających podróżnych. Po oblaniu studiów i zhańbieniu się walkami, Saburo Sakai został odesłany do domu w niesławie. Kiedy zatrzymał się aby zebrać siły potrzebne na powrót do domu, jego oczy spoczęły na plakacie wywieszonym na dworcu. Kolorowa reklama zachęcała do wstąpienia do Cesarskiej Marynarki Wojennej.

Saburo Sakai urodził się jako jedno z siedmiu dzieci w rodzinie 26 stycznia 1916 roku. Jego rodzina była niegdyś rodziną o tradycjach samurajskich , jednakże po zniesieniu systemu kastowego została zmuszona do przejścia na rolnictwo celem zapewnienia godnych warunków życiowych . Ojciec Saburo zmarł gdy ten miał 11 lat. Dalej chłopca wychowywała matka, wciąż trzymająca się kurczowo samurajskiego dziedzictwa. Będąc utalentowanym uczniem, Sakai był konsekwentnie jednym z najlepszych uczniów w szkole – zauważył to jego bogaty wuj, który łożył pieniądze na jego edukację i w końcu sprowadził chłopca do Tokio. Jednakże po przeprowadzce do wielkiego miasta w 1929 roku Sakai zauważył, iż konkurencja znacznie wzrosła, zaś jego wyniki naukowe były teraz uważane w najlepszym razie za przeciętne. Rozczarowany, stał się niespokojnym i brutalnym nastolatkiem. Po dwóch latach wuj odesłał go do gospodarstwa matki w niesławie. Chcąc zadośćuczynić za zaprzepaszczoną szansę, Sakai zaciągnął się do marynarki w maju 1933 roku w wieku 16 lat. Przywykł dobrze do ciężkiego szkolenia, przez co przemienił się z aroganckiego i kłótliwego nastolatka w skromnego i ciężko pracującego mężczyznę. Sakai został przydzielony jako uczeń na pancernik Kirishima gdzie, spędzając każdą wolną chwilę na nauce, został zakwalifikowany na szkolenie w Szkole Strzelców Marynarki w roku 1935. Po awansie na stopień Marynarza został przeniesiony na pancernik Haruna. Na pokładzie Haruny otrzymał awans na stopień.starszego mata

W roku 1937, kariera Sakaia miała wejść na pełne obroty. Z 1500 kandydatów, Sakai był jednym z 70 wybranych do szkolenia lotniczego jako podoficer. Z 70 żołnierzy rozpoczynających szkolenie, ukończyło je jedynie 25 pilotów, zaś sam Sakai otrzymał Srebrny Zegarek Cesarza za najlepsze wyniki. Po ukończeniu szkolenia został wysłany na północ Kiushu, gdzie uczył się lądowania na lotniskowcach – umiejętności, z której nigdy nie miał okazji skorzystać podczas wojny. Wiosną 1938 roku, Sakai został wysłany do Kiukiangu aby wziąć udział w Drugiej Wojnie Japońsko - Chińskiej, latając na myśliwcu Mitsubishi A5M.

Po kilku wylotach jako osłona jednostek naziemnych, Sakai został wybrany do wzięcia udziału w wymiataniu myśliwskim – po raz pierwszy wziął udział w walce powietrznej w maju, gdy lecąc w formacji 15 myśliwców został zaatakowany przez chińskie maszyny nad Hankow. Sakai wyładował gniew oficera gdy, pomimo bycia osłanianym przez kolegów z dywizjonu, wystrzelał cały zapas amunicji by zestrzelić jeden, osamotniony chiński myśliwiec. Kolejny słynny lot odbył się 3 października 1939 roku, gdy lotnisko jednostki Sakaia zostało zbombardowane przez dwanaście chińskich samolotów. Już ranny, Sakai przebiegł pomiędzy spalonymi samlotami, odnalazł sprawny myśliwiec i wystartował w pościg za Chińczykami. Po 20-minutowym pościgu udało mu się uszkodzić jeden samolot, ale prawie pusty zbiornik paliwa zmusił go do powrotu. Po lądowaniu zemdlał na pasie startowym z powodu odniesionych ran. Powrócił do Japonni celem leczenia i mógł w końcu powrócić do rodzinnej wioski jako bohater. Sakai przeniósł się na Formozę i tam rozpoczął szkolenie na nowym myśliwcu A6M "Zero" przed powrotem do Chin . Pierwszy debiut bojowy Sakaia na nowym samolocie przyszedł dopiero w maju 1941 roku, zaś pierwsze zwycięstwo odniósł dopiero w sierpniu. We wrześniu jego jednostka znowu została przebazowana na Formozę, gdyż Japonia przygotowywała się do wojny ze Stanami Zjednoczonymi. Kilka godzin po ataku na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku, Sakai wziął udział w ataku na Clark Field na Filipinach, podczas którego zestrzelił amerykańskiego P40. Trzy dni później zestrzelił bombowiec B-17, pilotowany przez oznaczonego Krzyżem za Wybitną Służbę kapitana Colin Kelly'ego – była to pierwsza "Latająca Forteca" zestrzelona podczas wojny – jednakże fakt ten potwierdzono dopiero po wojnie. Pod koniec roku, Sakai stacjonował w okolicach Borneo, gdzie zadaniem lotników stało się eskortowanie konwojów i ochrona lokalnych baz wojskowych. W lutym 1942 roku skrzydło Sakaia operowało z lotniska Balikpapan, głównie w misjach patrolowych .19 lutego, dwadzieścia trzy Zera z jego skrzydła napotkały około 50 holenderskich myśliwców w widowiskowej walce niedaleko wyspy Surabaya. Sakai zestrzelił trzy myśliwce P36 ; jego skrzydło straciło trzy Zera w zamian za zgłoszone czterdzieści zestrzeleń. Sakai napisał późnej jednak, że ta liczba wydała mu się przesadzona. Po krótkim okresie braku aktywności na wyspie Bali, skrzydło Sakaia zostało przebazowane na odległy o ponad 4000 km atol Rabaul. Po przebazowaniu w obszar Nowej Gwinei, ‘Skrzydło Lae’ podjęło intensywne działania bojowe wymierzone w siły alianckie w okolicach Port Moresby. 11 kwietnia Sakai zestrzelił dwa P39 podczas pojedynczego przelotu, podzczas gdy jego skrzydłowy Hiroyoshi Nishizawa zaliczył pierwsze zestrzelenie na "Zerze". Z Toshio Otą, trzej lotnicy byli teraz znani jako ‘Trio Czyścicieli’ i szybko okazali się jednymi z najlepszych pilotów Cesarskiej Marynarki Wojennej, z Sakaiem na czele. Umiejętności Sakaia stały się wręcz legendarne; 10 maja zestrzelił myśliwiec P39, używając wyłącznie czterech pocisków z działka.

Jednak buntownicze zacięcie Sakai’ego znów dało o sobie znać. Pewnego razu kazał swoim pilotom handlować z tubylcami w celu zdobycia papierosów, pomimo ścisłego zakazu, gdyż w nich mogły znajdować się narkotyczne składniki. Oprócz tego, palił on owe papierosy otwarcie, nawet przed swoim dowódcą. Nakazał również swojemu skrzydłowemu, Toshiaki Hondzie by ukradł jedzenie z oficerskiej mesy. Kiedy Honda został złapany i następnie pobity przez oficera, Sakai wyciągnął pistolet i strzelił ostrzegawczo w kierunku owego oficera, by uratować Hondę. Jego buntownicza seria doszła do fazy kulminacyjnej gdy we trzech, razem z Nishizawą i Otą wykonali na niskim pułapie formację akrobatyczną nad wrogim lotniskiem, pokazując, że to on isą panami nieba, nawet nad przestrzenią powietrzną aliantów. Wszyscy trzej zostali ukarani kiedy wrogi samolot zrzucił ulotkę z informacją na Lae, z obietnicą że piloci trzech Zer zostaną właściwie ‘powitani’ jeśli kiedykolwiek powtórzą swój wyczyn.

Walki kontynuowano przez sierpień, gdzie skrzydło Lae zaliczało najwięcej zwycięstw niż jakiekolwiek inne japońskie skrzydło myśliwskie przez całą wojnę. 16 czerwca Sakai zestrzelił cztery nieprzyjacielskie maszyny w ciągu jednego dnia, i został polecony do awansu na oficera przez jego dowódcę. Wniosek o nadanie mu statusu wiodącego asa lotniczego Japonii został odsunięty, dopóki Dowództwo nie uzna, że Japonia ma ‘żyjącego bohatera’.

3 sierpnia Sakai oraz większość jego skrzydła powrócił do Rabaul. Pięć dni później, po meldunkach o lądowaniu Amerykanów na Guadalcanal, Sakai prowadził walkę, jak poinformował jego dowódca- najdłuższą misję myśliwską wynoszącą 1100 mil okrągłego lotu. Samoloty typu Wildcat Amerykańskiej Marynarki Wojennej zaatakowały 27 japońskich bombowców Mitsubishi G4M, które były osłaniane m.in. przez Sakaia. Zestrzelił on jednego z nich, lecz został zaatakowany przez bombowiec nurkujący Dauntless, który jak się później okazało, nie dał mu rady, i japoński pilot zanotował 60 zwycięstwo.

Jednak myląc wrogą formację myśliwców z bombowcami, został zaatakowany od tyłu i trafiony w głowę. Doznał paraliżu dolnej lewej części ciała i oślepł na jedno oko. Tylko łzy bólu mogły obmywać jego zdrowe oko z krwi, co pozwoliło mu kontynuować cztero i pół godzinny lot powrotny do Rabaul. Zemdlał jak tylko wytoczył się z kokpitu, ale po odzyskaniu przytomności odmówił pomocy medycznej, do czasu przekazania meldunku z akcji Dowództwu.

Po leczeniu w Rabaul, dalszej chirurgii w Japonii i 30-minutowym zabiegu bez znieczulenia, lekarze byli w stanie przywrócić mu władze w członkach, lecz widzenie jego uszkodzonego oka było bardzo ograniczone. Podczas spędzania sześciomiesięcznej rekonwalescencji w Japonii, odmówił zawarcia małżeństwa swojej wieloletniej ukochanej, gdyż uważał, że jest jej niegodny- na wpół ślepy i bez możliwości powtórnego latania. W listopadzie 1942 roku został awansowany na chorążego, a wkrótce po tym odwiedził go Nishizawa, który poinformował go, że tylko 8 pilotów z 90 z ich skrzydła przeżyło Guadalcanal…

W styczniu 1943 roku powrócił do zadań lotniczych w skrzydle Tainan. Kiedy jednostka została rozmieszczona w Rabaul, lekarze zabronili Sakaiowi powrotu na linię frontu. Nastepnie został wysłany do miejscowości Omura, gdzie był instruktorem. Po wielu miesiącach, jego powtórne żądania o powrót na linię frontu, zostały odrzucone. W końcu w kwietniu 1944 roku został przeniesiony do skrzydła Yokosuka. W czerwcu jego skrzydło przebazowano na Iwo Jimę- miejsca gdzie desperacko poszukiwano doświadczonych pilotów. Tam Sakaiowi nikt nie odmówił powrotu za stary samolotu. Po czterech odwołanych próbach dotarcia na wyspę z powodu bardzo złej pogody, wreszcie trzydzieści zastępczych samolotów typu Zero przybyło na Iwo Jimę. Skrzydło wylądowało na drodze przy zboczu i żołnierze z niedowierzaniem obserwowali jak Zera parkowały za nimi w kolumnie we mgle.

24 czerwca Sakai wreszcie powrócił do walki zestrzeliwując Hellcat’a. Samoloty te były niesamowicie ciężkie do walki w porównaniu z P-39 czy P-40 która tak dobrze pamiętał. W trzech potyczkach z Hellcatami, 71 Zer z jego skrzydła zostało zniszczonych. Tym, którzy przetrwali, nakazano wyruszyć w niemal samobójczą misję osłaniania bombowców, których celem była amerykańska flota. Atak został zatrzymany w drodze i Sakai nieposłusznie złamał rozkaz poprzez oderwanie się od kolumny i poprowadzenie jego „ofiar” nad Iwo Jimę. Po zniszczeniu pozostałych samolotów, ocaleli piloci otrzymali karabiny by przygotować się na amerykański desant. Jednak amerykańska flota odpłynęła na Filipiny. W końcu, upoważniony jako oficer, Sakai został awansowany i wznowił swe obowiązki jako instruktor, jednak dodatkowo jeszcze jako pilot testowy. W styczniu 1945 roku został wybrany z innych weteranów by uformować skrzydło Matsuyama, wyposażone w nowe samoloty Kawanishi N1K Shiden. W marcu natomiast, przystąpili do walki. Miesiąc później Sakai ożenił się. W sierpniu 1945 roku Sakai i jego towarzysze zostali poinformowani o bliskiej kapitulacji Japonii po ataku nuklearnym na Hiroszimę i Nagasaki. Wbrew rozkazom, Sakai i jego dziewięciu kompanów poderwało się do lotu w przestarzałych Zerach na ostatni lot- zestrzelili tam Superfortecę B-29.

Po wyjściu z kokpitu po swoim ostatnim locie, Sakai zadeklarował że już nigdy nie zabije żadnego stworzenia. Po wojnie rozpoczął działalność drukarską i został buddyjskim ministrantem, a także zapalonym golfistą. W 2000 roku, w wieku 84 lat Stary Samuraj umarł na atak serca, podczas gdy spożywał kolację z oficerami amerykańskiej Marynarki w pobliżu Tokio.

Czas Trwania

Od 20:00, 25 sierpnia do 20:00, 26 sierpnia.

• Specjalna zniżka cenowa -30% na zakup każdego samolotu z serii "Zero"
• x5 więcej doświadczenia za pierwsze zwycięstwo w kazdej nacji.