Saburo Sakai urodził się 26 sierpnia 1916 roku, we wsi Nishiyoka, w prefekturze Saga na wyspie Kiusiu. Klan Sakai był wcześniej jednym z klanów samurajskich, należących do japońskiej kasty wojowników. Saburo uczony był życia w zgodzie z kodeksem Bushido, który opisywał w książce ''Samurai!'' wydanej w roku 1957, jako życie w ciągłej gotowości do śmierci za ważną sprawę, w służbie pana lub państwa.

 

Dorastał na farmie wraz z sześciorgiem rodzeństwa (trójką braci i trójką sióstr). Jego ojcies zmarł, gdy Saburo miał 11 lat, zas jego wuj, który był Ministrem Komunikacji, zaadaoptował młodego chłopca i posłał go do liceum w Tokio. W szkole jednak Sakai miał złe stopnie i niezależnie od długości nauki nie był w stanie nadgonić reszty klasy. Po drugim roku został wyrzucony dyscyplinarnie za złe stopnie i zachowanie, co okryło hańbą nie tylko jego, ale również jego rodzinę i rodzinną wioskę. Nie mogąc nigdzie się udać, Sakai wstąpił do Japońskiej Marynarki Wojennej w wieku 16 lat. Wtedy rozpoczał szkolenie w bazie Sasebo odległej o 90 km od jego rodzinnej wsi.

 

Jego pierwsze dni szkolenia były najciężsym przeżyciem, jakiego dotąd doznał. Poza ciężkim szkoleniem fizycznym i teoretycznym, rekruci byli często bici przez podoficerów za odstępstwa od regulaminu czy niewypełnienie polecenia. Ciosy niekiedy były tak silne, iż rekruci mdleli. Podoficerowie radzili sobie z tym dość łatwo – wylewali bitemu na twarz kubeł zimnej wody i kontynuowali procedurę. Takie traktowanie wzmacniało jednak nowicjuszy i po 6 miesiącach szkolenia żaden z rekrutów nie odważyłby się podważyć jakiegokolwiek rozkazu przełożonego.

 

Na początku roku 1937, w stopniu Mata, Sakai został przyjęty do szkoły pilotów. Chcąc zmazać wcześniejszą hańbę, bardzo przykładał się do nauki, przez co szkolenie zakończył z najwyższymi ocenami. W nagrodę otrzymał srebrny zegarek, który wręczył mu sam cesarz Hirohito. W roku 1938 trafił na front wojny Japońsko – Chińskiej, zaś w roku 1939, lecąc myśliwcem Mitsubishi A5M, został ranny. Udało mu się jednak zestrzelić bombowiec DB-3. Rana ta nie sprawiła jednak, iż musiał przerwać loty. Resztę swojej misji w Chinach Sakai spędził za sterami myśliwca A6M2 Zero.

Znana jest również historia, gdy Sakai spotkał w przestworzach nad wyspą Jawą w Holenderskich Indiach Wschodnich pasażerski samolot DC-4. Rozkazy nakazywały mu zestrzelić wszelkie samoloty w pobliżu wyspy. Po zestrzeleniu wrogiego myśliwca, Sakai nagle zauważył duży, czarny samolot pasażerski lecący w jego stronę. Myśląc, że może przewozić ważnych ludzi, sygnałem ręką rozkazał pilotowi podążanie za nim. Po tym, gdy pilot DC-4 nie zastosował się do polecenia, Sakai zrównał się z DC-4 skrzydłami. W środku dostrzegł masę przerażonych ludzi, z których wielu machało do niego. Zauwazył również kobietę o blond włosach z córką na kolanach – nagle przyponmiał sobie o jednej z nauczycielek z Tokio – pani Martin – która zawsze była dla niego miła. Na myśl o tym wspomnieniu zdecydował, iż znacznie bardziej honorowym wyjściem z sytuacji będzie pozostawienie samolotu w spokoju aniżeli jego zestrzelenie, nawet jeśli było to sprzeczne z rozkazem. Sakai doszedł do wniosku, że tak będzie najlepiej.

 

Saburo Sakai był prawdziwym asem – zestrzelił łącznie 64 samoloty wroga, zaś w ponad 200 wylotach nigdy nie stracił skrzydłowego. Odnosił rany, ale zawsze powracał do bazy w samolocie, którym wystartował. Po II Wojnie Swiatowej, książki Sakaia opisywały okrutną rzeczywistość wojny i walki. Rozpoczynając od książki "Samurai", kontynuował pisanie i wykładanie o przywództwie, co popierał doświadczeniem. Po wojnie, powrócił do domu i stał się buddyjskim mnichem. Od upalnego dnia, gdy po raz ostani wsiadł za stery myśliwca Zero, aż do śmierci mówił, iż nie skrzywdził ani jednej żyjącej istoty – nawet komara. Nawiązał wiele przyjaźni z amerykańskimi pilotami i weteranami wojny – poznał nawet człowieka, który postrzelił go w twarz.

 

Saburo Sakai zmarł 22 września 2000 roku, przeżywszy 84 lata.