Wejście do służby czołgu pływającego Ka-Mi otworzyło przed Sztabem Generalnym Cesarskiej Marynarki Wojennej nowe możliwości bojowe, gdyż możliwe stało się bezpośrednie wspieranie operacji desantowych bronią pancerną. Ka-Mi był jednak czołgiem lekkim, niezdolnym do nawiązania równorzędnej walki z innymi pojazdami pancernymi. W 1943 roku zaprojektowano nowy pojazd amfibijny, opierając się o całkiem udany projekt czołgu średniego Chi-He. Wóz otrzymał oznaczenie Typ 3 Ka-Chi. Uczynienie czołgu średniego zdolnym do pływania wymagało wprowadzenia do zwykłego czołgu średniego wielu poważnych zmian. Zdjęto część płyt pancernych, wydłużono zawieszenie, dodając dwie pary kół nośnych oraz rolek podtrzymujących, wlot powietrza do silnika został wyprowadzony wyżej ku górze, właz dowódcy wyposażono w ochronną kopułę. Z przodu i z tyłu pojazdu zamontowano pontony, kadłub zaś uszczelniono gumowymi uszczelkami. Nowy czołg pływający przeszedł próby pomyślnie, jakkolwiek sytuacja na Pacyfiku zmieniła się już na tyle, że w momencie rozpoczęcia produkcji seryjnej całość mocy przerobowych skoncentrowano na produkcji samolotów pokładowych i budowie okrętów. Do końca wojny zbudowano zatem jedynie około dwóch tuzinów czołgów pływających Typ 3 Ka-Chi, z których żaden nie wziął udziału w walkach.

Czy to czołg? Czy to okręt? Cóż, wygląd Ka-Chi jest bardzo niezwykły — jakby lekki okręt patrolowy otrzymał gąsienice i po opuszczeniu wody kontynuował podróż po lądzie. Duże pontony, wysoki chwyt powietrza nad przedziałem silnikowym, obudowa z bulajami na wieży, która przypomina mostek dowodzenia na okręcie — wszystko to mocno upodabnia czołg do wytworu raczej okrętownictwa niż inżynierii lądowej!