Taktyki ataków lądowych/morskich – część 4: Ataki Rakietowe - Nowości

Uwaga! Przestarzały format wiadomości. Treść może nie być wyświetlana poprawnie.

10 kwietnia 2014

Uwaga! Artykuł został opublikowany na starszej wersji strony. Mogą wystąpić problemy z wyświetlaniem na niektórych przeglądarkach.

Od Piątku, 11 Kwietnia, 8:00 do Soboty, 12 Kwietnia, 8:00

Zniszcz 200/50/20 wrogich celów naziemnich w Bitwach Zręcznościowych/Realistycznych/Symulacyjnych

korzystając z maszyn podanych poniżej.

Wykonanie zadania zagwarantuje Ci 100.000

Lista

P-47D-25, P-47D-28, P-51, F4U-1d
IŁ-2, IŁ-2M, IŁ-10
Beaufighter (wszystkie wersje)

Chociaż minęło trochę czasu zanim rakiety mogły być skutecznie używane z powietrza, broń sama w sobie była już używana od wieków. Pierwsze zanotowane użycie rakiet z samolotu zanotowano w 1916r. kiedy Aliancki samolot użył rakiet Le prieur powietrze-powietrze przeciwko wrogim balonom obserwacyjnym. Jednak rakiety odpalane z powietrza przeciwko celom naziemnym i wodnym przynosiły najlepsze efekty podczas drugiej wojny i później.

Kiedy doświadczenie w pustyniach północnej Afryki zademonstrowało, że nawet potężne działo 40mm Vickers montowane w Alianckich samolotach szturmowych nie miały wystarczającej siły aby poradzić sobie z ciężkimi czołgami, wymagane było nowe rozwiązanie. Związek radziecki miał już kilka sukcesów z rakietami odpalanymi z powietrza w roli ataku naziemnego w konflikcie przeciwko Japonii i Finlandii przed użyciem ich przeciwko Niemieckiej inwazji w 1941; niemniej jednak, celność rakiet RS-82 i większych RS-132 pozostawiała wiele do życzenia, po za tym, było wymagane bezpośrednie trafienie, aby zniszczyć nawet lekki czołg.

Pierwsze efektywne rakiety zaprojektowane przez Brytyjczyków to Rocket Projectile 3 inch, w skrócie RP-3, często nazywane jako rakiety ’60 pound’ lub ’25 pound’, zależnie od użytej głowicy bojowej

Pod względem taktyki używanej przez samoloty wystrzeliwujące rakiety była wymagana o wiele większa elastyczność operacyjna niż w przypadku innych technik ataku naziemnego. Rakieta była bronią bezpośrednią, samolot musiał być blisko swojego celu, i musiał go namierzyć w niego aby strzelić, to oznacza zbliżanie się do celu na wysokości 600m lub wyżej – tak aby zauważyć cel przed rozpoczęciem nurkowania by zaatakować. Chociaż rakiety były wystrzeliwane z prędkością ponad 630km/h i mogły być skuteczne na odległości jednej mili jak rakiety RP-3, czy ich Sowiecki odpowiednik, były bardzo niecelną bronią. Rakieta posiadając ciężki nos, mogłaby od razu obniżyć tor lotu od razu po wystrzeleni, co szczególnie utrudniało celowanie nawet z bliskiej odległości. Mając to na uwadze, standardową taktyką było wejście w maksymalnie 45 stopniowy lot nurkowy w kierunku celu. Mniej doświadczeni piloci często używali karabinów podczas ataku, by użyć smug do wizualnego określenia punktu ostrzału. Jednak samolot wystrzeliwujący rakiety wtedy musiał lekko podnieść nos, aby zrekompensować rozrzut rakiet przy wystrzale. Jednak ostatecznie celowanie rakietami było bazowane na wzroku pilota i doświadczeniu w użyciu rakiet. Pilot mógł wystrzelić jedną rakietę, parę, lub całą salwę – wrodzona niedokładność broni, wystrzeliwano pary, lub pełne salwy niemal wyłącznie, nawet w przypadku pojedynczych celów. Odległość z której wystrzeliwano rakiety była zależna od wielkości celu, doktrynie, oraz doświadczeniu pilota, wystrzeliwano z 1000m, jak i z poniżej 500m. Jednak późne wystrzelenie rakiet były sporym zagrożeniem dla pilota z wielu powodów; poniesienie obrażeń od eksplozji własnej broni było bardzo realnym zagrożeniem, jak i „target fixation” - Zjawisko w którym pilot tak bardzo skupia uwagę na celu, że nie widzi przeszkód terenowych, czego konsekwencją jest uderzenie w ziemie. Piloci US używając swoich rakiet 5-FFAR i późniejszych HVAR używali podobnej taktyki, ale często używali płytszego lotu nurkowego niż Brytyjscy piloci, by spróbować uniknąć ostrzału z ziemi kosztem zmniejszonej widoczności podczas ataku

Początkowo efektywność rakiet przeciwko celom opancerzonym została znacznie przeceniona. Powojenne badania dowiodły, że rakiety wywierały znacznie bardziej dewastujący wpływ na morale przeciwnika, aniżeli na jego sprzęt. Na przykład, statystyczna analiza działań 2. Brytyjskich Taktycznych Sił Powietrznych i 9. Armii Powietrznej USA w rejonie Mortain w roku 1944 dowiodła, iż z 43 zniszczonych niemieckich czołgów zaledwie 7 padło ofiarą ataków z powietrza. Zniszczono za to więcej „miękkich celów“ - samochodów opancerzonych i ciężarówek, aczkolwiek w tych wypadkach piloci preferowali użycie działek i karabinów maszynowych aniżeli rakiet. Podobne rezultaty wyszły na jak podczas dogłębnego sprawdzania strat nieprzyjaciela w kotle pod Falaise, gdzie alianckie naloty przyczyniły się do 1,7% całkowitych niemieckich strat. Co ciekawe, około 60% pojazdów zostało porzuconych przez niemieckie załogi w stanie nienaruszonym: późniejsze wywiady z niemieckimi jeńcami dowiodły, iż ataki z powietrza odbijały się poważnie na morale nawet doświadczonych załóg czołgów. Rakiety z głowicami odłamkowymi były również zabójczo skuteczne przeciwko piechocie, nawet, jeśli znajdowała się ona w ufortyfikowanych pozycjach..

Rakiety używane były również w operacjach morskich, głównie przez siły brytyjskie i amerykańskie. Rakiety okazały się być bardzo dobrą bronią przeciw wynurzonym okrętom podwodnym, gdyż zrzucane z samolotów torpedy dawały załodze okrętu więcej czasu na unik. W operacjach przeciwko U-bootom używano rakiet 25-funtowych bez ładunku wybuchowego – wymagane były trafienia bezpośrednie. Doktryna Fleet Air Arm zakładała atak z lotu nurkowego przy nachyleniu 25-30 stopni od powierzchni wody, przy czym rakiety odpalane były parami i wycelowane nieco przez okrętem ale w taki sposób, aby trafić poniżej linii wody. Okazało się, iż rakiety udrzezjące o powierzchnię wody tuż przed kadłubem odbijały się górę i trafiały w cel. W maju roku 1943 samolot Fairey Swordfish z 819 Dywizjonu Morskiego Fleet Air Arm stał się pierwszym, któremu udało się "zniszczyć" wrogi okręt rakietą – trafiony przez niego okręt U-752 został tak poważnie uszkodzony, iż jego załoga musiała go opuścić. Nawet, jeśli rakietom nie udało się zniszczyć celu, często uszkadzały okręt tak mocno, iż nie był się w stanie zanurzyć. Stawał się w ten sposób łatwym celem dla następnych ataków. Pod koniec II Wojny Światowej Kriegsmarine straciła około 250 U-bootów z rąk alianckich lotników – była to prawie 1/4 start U-bootwaffe. To właśnie rakieta była jedną z najważniejszych broni używanych przez aliantów, obok bomb głębinowych i torped akustycznych.

Podczas, gdy rakieta nie była najważniejszą bronią użytą w czasie II Wojny Światowej, jej pojawienie się na polu bitwy doprowadziło do ogromnego skoku technologicznego i powstania skutecznych systemów ofensywnych pozostających w użyciu do dziś.

Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder

Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.

Czytaj więcej:

Oglądajcie Wielki Finał WTCS 2025 i zdobądźcie niesamowite nagrody Twitch Drops!