Brytyjska doktryna konstruowania czołgów w późnych latach 30. i wczesnych latach 40. XX wieku podyktowała potrzebę rozdzielenia tych maszyn pancernych na dwie odmiennie oznaczane kategorie, co znajduje odbicie w grze. Czołgi piechoty, do których zaliczają się między innymi Matilda czy Churchill, miały zapewniać ochronę jednostkom piechoty i towarzyszyć im w czasie stosunkowo powolnych natarć, a same pojazdy cechowały się ciężkim opancerzeniem. W odróżnieniu od nich czołgi pościgowe (ang. cruiser tanks) były znacznie słabiej opancerzone i miały mniejsze wymiary, a ich głównym zadaniem było sprawne flankowanie i wykorzystywanie przełamań linii frontu. Już od wczesnego etapu działań przewidywano, że ówcześnie istniejące czołgi pościgowe szybko staną się przestarzałe, dlatego pracowano nad wdrożeniem kilku nowych projektów.

W latach 1941-1943 podczas wczesnych stadiów kampanii północnoafrykańskiej, w tym wojny na pustyni zachodniej, na jaw wyszło wiele wad trapiących czołgi pościgowe. Z pewnością były tym bardziej widoczne ze względu na szybki rozwój nieprzyjacielskich pojazdów Panzerkampfwagen. A15 Crusader był wprawdzie skuteczną maszyną wojenną, jednak upływ czasu sprawił, że szybko został w tyle. Na jego podstawie zostały opracowane trzy nowe koncepcje: A24 Cavalier, A27L Centaur oraz A27M Cromwell. Wyprodukowany w zakładach Leyland A27M rokował najlepiej, dlatego to właśnie ta wersja została wybrana do dalszego rozwijania.

W War Thunder można łatwo sprawdzić, czym czołg zaskarbił sobie uznanie. Jego niski profil i nie najgorszy pancerz zapewniają mu ochronę od ostrzału, a Cromwell świetnie sprawdza się w zasadzkach czy atakach nękających. Jednostką napędową czołgu był silnik Rolls Royce Meteor, opracowany na podstawie słynnej rodziny silników Rolls Royce Merlin, napędzających wczesne wersje myśliwców Spitfire oraz Hurricane’y. Pierwotnie uzbrojeniem głównym Cromwella była 6-funtowa armata QQF Mk III kalibru 57 mm. W wieży towarzyszył jej sprzężony karabin maszynowy BESA kalibru 7,92 mm, a drugi taki umieszczony został w kadłubie. Działo mogło wystrzeliwać różne rodzaje amunicji: pociski przeciwpancerne Mk 5, Mk 5 HV, pociski przeciwpancerne z czepcem Mk 8, pociski przeciwpancerne z czepcem i czepcem balistycznym Mk 9 i pociski burzące Mk 10. Dodatkowo w grze czołg może skorzystać z ostrzału wsparcia artyleryjskiego, dostępnego po odblokowaniu odpowiedniego modułu. Wszystko to sprawia, że pojazd świetnie sprawdza się przy raptownych atakach frontalnych i szybkich zmianach pozycji.

Podstawowymi przeciwnikami Cromwella, z którymi można go porównywać, są M4 Sherman, T-34 z roku 1940/41 i Panzer IV Ausf. F2 i G. Na ich tle Cromwell operuje w nieco inny sposób, podtrzymując tradycje brytyjskich czołgów pościgowych. Jego największymi zaletami są rozwijana prędkość i duża mobilność, co w połączeniu z celnym i szybkostrzelnym działem 6-funtowym QQF Mk III wystrzeliwującym pociski o dużej penetracji stanowi iście zabójcze połączenie. Cromwella cechuje dobre przyspieszenie, co często pozwala mu po prostu uciec przed wrogiem. Choć jego pancerz nie należy do najgrubszych, stanowi pewną ochronę od ostrzału dział przeciwpancernych spotykanych na niższych erach. Nie oznacza to, że czołg pościgowy powinien stać nieruchomo wystawiony na ostrzał, a wręcz przeciwnie. Należy robić użytek z jego prędkości, mobilności i celnego uzbrojenia o dużej szybkostrzelności do tworzenia wyłomów w linii frontu i wykorzystywania każdej okazji do flankowania i przedostawania się na tyły wroga.

Czołgi Cromwell przeszły swój chrzest ognia w Normandii po inwazji rozpoczętej w Dniu D 6 czerwca 1944 roku. To właśnie w tych pojazdach brytyjscy czołgiści stali na czele natarcia w ramach operacji Overlord. Cromwelle okazały się być znacznie lepsze od wcześniejszych Cruiserów, zyskały też większą popularność niż czołgi M4 Sherman przekazane w ramach programu leand-lease (ang. pożyczki-dzierżawy). Uznanie zawdzięczały swojej dużej prędkości, dobremu uzbrojeniu oraz niższej sylwetce. Pomimo tych zalet czołgi Cromwell nie radziły sobie łatwo w bezpośredniej konfrontacji z niemieckimi Panzer V Panther i VI Tiger. Zwrotność brytyjskich czołgów pościgowych sprawiła, że mogły odnosić sukcesy w manewrach flankujących i unikach. W tego typu operacjach radziły sobie lepiej od Shermanów. To jednak nie zawsze wystarczało do sprawnego pokonywania niemieckich dywizji pancernych.

Doświadczenie z boju z Tygrysami i Panterami doprowadziło do dalszego rozwoju serii Cromwellów w ramach szybkiego, lecz tylko tymczasowego rozwiązania, które miało zaowocować wprowadzeniem do służby czołgów uzbrojonych w armatę 17-funtową, która była w stanie przebijać niemieckie Panzery z dystansu. Dwa przykłady maszyn, jakie wtedy powstały, stanowią czołg A30 Challenger i działo samobieżne Avenger. W końcu jednak wiedza, jakiej dostarczyły Cromwelle, została wykorzystana przy rozwijaniu czołgu A34 Comet. Nie poszła także na marne przy opracowywaniu koncepcji „uniwersalnego czołgu”, która w końcu zaowocowała powstaniem słynnego czołgu podstawowego Centurion.

Chciałbyś poznać historię innych pojazdów oraz samolotów? Wystarczy, że klikniesz tutaj, a ukaże Ci się lista wszystkich artykułów z serii „Profil Pojazdu”.

Autor: Scott “Smin1080p” Maynard