'Panther G Red Prime' malowanie zrobione przez JoKeR_BvB09 | Ściągnij tutaj

Paul Schulze zmarł 28 lipca, 1980 roku w mieście Brakel. Było to to samo miasto, w którym urodził się 67 lat wcześniej. Niewiele wiadomo o jego życiu przed wstąpieniem do wojska – zaciągnął się w 1934. Na początku został przydzielony do batalionu transportowego. W roku 1938 otrzymał awans na stopień Porucznika i dowództwo nad batalionem przeciwpancernym. Stanowisko to piastował w czasie inwazji na Francję i Operacji Barbarossa. W kwietniu 1942 roku miał pod swoimi rozkazami kompanię, został odznaczony pierwszymi medalami i otrzymał awans na stopień Kapitana.

Czołgi i czołgiści w szkole w Fallingbostel

Wraz z awansem na Kapitana pod jego dowództwo oddano 2. Batalion 21. Pułku Pancernego. Pod koniec roku 1943 za udział w walkach w okolicach Witebska został odznaczony Krzyżem Żelaznym. Na początku roku 1944 dowodził już całym pułkiem i otrzymał awans na stopień Majora. W następnych miesiącach przeniesiony został z linii frontu do Akademii Pancernej w mieście Fallingbosten.

Gdy alianci zachodni wkroczyli do Niemiec, wszelkie dostępne czołgi formowano w tzw. Kampfgruppen ("Grupy Bojowe") i wysyłano jak najszybciej na front. Major Schulze przejął dowodzenie nad należącymi do szkoły pancernej pięcioma czołgami Pantera i sześcioma Tygrysami. Do tej zaimprowizowanej Kampfgruppe dołączono jeszcze kilka transporterów opancerzonych Sdkfz. 251. Jednostka poniosła jednak pierwsze straty zanim dotarła na front – jeden z Tygrysów zepsuł się w drodze i musiał zostać porzucony.

Pierwszy atak, przeprowadzony 8 kwietnia 1945 roku okazał się katastrofą. Amerykanie zniszczyli cztery Pantery sprawiając, iż jedynie Pantera Schulzego ocalała. Następnego dnia podczas ataku na pozycje brytyjskiej 6. Dywizji Powietrznodesantowej jeden z Tygrysów został trafiony w wieżę z granatnika PIAT, co uszkodziło mechanizm obracający. Uszkodzony czołg, osłaniany przez dwa inne, zdołał się wycofać. Załogom osłony udało się również wziąć do niewoli 30 jeńców

Zniszczone Pantery i wozy bojowe Schulzego

Kampfgruppe, w sile czterech Tygrysów i Pantery majora Schulza z namalowaną czerwoną literą S, zaatakowało Bückeburg 11 kwietnia. Początkowo szczęście ponownie nie dopisało formacji – dwa z Tygrysów utknęły w błocie, zaś sam major Schulze próbował je oswobodzić korzystając ze swojej Pantery. Za drugim razem to Pantera utknęła w trudnych warunkach. Gdy załogi niszczyły czołgi, Schulze przejął dowodzenie nad F05 – jednym z dwóch zdolnych do walki Tygrysów. Razem z półciężarówkami oba czołgi kontynuowały natarcie. Gdy Kampfgruppe dotarła do Achum, natrafiła na wojska amerykańskie. W potyczce, do której doszło prawie natychmiast, Niemcy stracili jednego Tygrysa. Drugiemu jednak, dowodzonemu przez majora Schulze, udało się zniszczyć trzy Shermany i kołowy pojazd opancerzony (do dziś nie wiadomo, czy był to pojazd opancerzony czy zwiadowczy)

Tiger I, podobny do tego którym dowodził Schulze

Teraz samotny, major Schulze nakazał odwrót do miasta Wenthagen, gdzie udało mu się natrafić na opuszczoną amerykańską ciężarówkę z paliwem. W czołgu kończyło się paliwo, więc Schulze bez ceregieli napełnił zbiornik paliwa Tygrysa amerykańskim paliwem. Oprócz tego, Schulzemu udało się odnaleźć mapę w kabinie ciężarówki. Grupa wyruszyła w stronę Lauenau, po czym udało się jej prześlizgnąć obok miasta Nienstedt, gdzie stacjonowali już Amerykanie. Krótko po tym rozpoczęła się walka. Do dziś nie wiadomo dokładnie, co się stało, ale US Army straciła jeden czołg Sherman, zaś 200 niemieckim jeńcom trzymanym w stodole udało się uciec. Jeńcy, po zajęciu dwóch ciężarówek, zaczęli podążać za Tygrysem celem dotarcia do pozycji jednostek sojuszniczych. Gdy kolumna dotarła do Hohenbostel major Schulze zauważył na mapie zaznaczoną pozycję amerykańskiego sztabu. Zdecydował, że go zaatakuje. Jednakże, gdy dotarł blisko niego, w czołgu skończyło się paliwo. Schulze szybko wysadził czołg i powrócił na niemiecką stronę frontu. Walczył aż do końca wojny, gdy został schwytany przez wojska amerykańskie.

Po wojnie założył własny biznes, zaś później stał się reprezentantem partii FDP w radzie miasta Brakel. W roku 1957 odszedł z rady miasta po kłótni z jej członkami. Schulze chciał dowiedzieć się, czy wypłacone zostaną mu pieniądze, jakie powinien dostać za otrzymanie Krzyża Rycerskiego z Liśćmi Dębu. Nagrodę w wysokości 1000 marek obiecała wypłacić wcześniej wybrana Rada, gdyż rząd nazistów nie był w stanie tego zrobić. Schulze chciał otrzymać należne mu pieniądze, gdyż chciał w ten sposób pokazać młodzieży, iż za służbę w wojsku można otrzymać nagrodę. Gdy odmówiono mu tego przywileju, zrobił jedyną rzecz, jaka mu pozostała – zrezygnował ze stanowiska. Po tym, a również po jego bohaterskich czynach w czasie II Wojny Światowej, major Paul Schulze znikł z kart historii.

By David ‘Listy’ Lister and Rick ‘JoJohnson’ Johnson