Malowanie przejętego Ki-61 stworzone przez Senshi_Isamu | do pobraniatutaj

ZSRR wysłało ponad 1000 samolotów jak również instruktorów i pilotów wolontariuszy którzy walczyli przeciwko Japonii w Chinach

Sformowane przez Partię Kuomintang w 1920 roku, Siły Powietrzne Republiki Chińskiej (ROCAF) w znacznej mierze swą siłę oparły na importowanych samolotach. Początkowo lotnictwo używane było jako narzędzie w rękach różnych dygnitarzy wojskowych, jednakże, wraz z upadkiem Mandżurii w 1932 roku otwarcie zagrażająca Chinom Japonia wymusiła zmiany w ROCAF.

Kiedy 7 lipca, 1937 roku wybuchła II Wojna Chińsko-Japońska, Chiny były źle wyposażone, w przeważającej większości w przestarzałe Boeingi P-26 oraz Curtissy Hawk III. Zmieniło się to 21 sierpnia, kiedy podpisano Chińsko-Radziecki pakt o nieagresji. To porozumienie pomiędzy ZSRR i chińskim rządem zapewniło im dostawy sprzętu wojskowego, mającego pomóc w walce przeciwko Japonii.

Sowieci wymienili dużą ilość swoich bombowców na Iliuszyny DB-3 w 1939 roku. To pozwoliło na wyekspediowanie starzejących się bombowców SB 2 do ROCAF, zapewniając tym samym Państwu Środka duże wsparcie w walce przeciwko Japonii. Związek Radziecki wysyłał również Chinom instruktorów-ochotników, którzy pomagali swym sojusznikom w procesie zaznajamiania się z maszynami. W niektórych przypadkach przenoszono tam całe jednostki, jak na przykład tę latającą na myśliwcach I-16. Łącznie, Związek Radziecki przekazał Chinom ponad tysiąc samolotów.

Sławne "Rekinie zęby" widoczne na na szeregu P-40 chronionych przec chińskiego żołnierza

Być może najbardziej znanym wsparciem przyjętym przez ROCAF była jednak Grupa Amerykańskich Ochotników(AVG), znana jako „Latające Tygrysy” („Flying Tigers”). Ludzie Ci, byli rekrutowani z upoważnienia prezydenta Roosvelta przez Claire Lee Chennaulta w 1941. Chennault pracował w Chinach od 1937 jako doradca lotniczy Czang Kaj-szeka, przywódcy Chin, więc był w pełni świadom zdolności bojowych Japończyków w czasie, kiedy II Wojna Światowa nabrała rozpędu wraz z przystąpieniem do niej USA w grudniu 1941 roku.

Oficjalnie AVG służyli w ROCAF. Latające Tygrysy z założenia nie miały być łączone lub powiązane z USAAF lub jakąkolwiek inną, amerykańską jednostką wojskową, dlatego na swych samolotach używali oznakowania chińskich nacjonalistów. Operując na przyozdobionych w malowanie z zębami rekina samolotach P-40, aż do rozwiązania jednostki i ponownego jej powołania pod skrzydłami USAAF, piloci „latający dla Chin” stali się bohaterami w całym kraju.

Po ich powrocie, USA kontynuowały pomoc dla ROCAF , zapewniając Chinom wsparcie w postaci samolotów Hudson, P-43, P-66 oraz w późniejszej okresie B-25, B-17 i P-51 w wersjach C/B/D/K umożliwiając im tym samym skuteczną walkę z Japonią.

Pod koniec wojny w ręce Chińczyków wpadła ogromna ilość japońskich maszyn. Samoloty takiej jak Ki-27, Ki-43, Ki-61, Ki-46, Ki-45, Ki-44 oraz Ki-84 szybko zostawały wcielane do ROCAF, jak również do drugiej frakcji walczących Chin.

Myśliwiec Nakajima Ki-43 Hayabusa przejęty przez chińskich nacjonalistów

Siły Chińskiego Sojuszu Demokratycznego nie angażowały się zbytnio w II Wojnę Światową. Po zakończeniu wojny wznowiły jednak walki przeciwko nacjonalistycznemu rządowi Chin. W wojnie domowej obie strony używały samolotów zdobytych na Japończykach, oraz maszyn dostarczanych przez innej kraje, np. amerykańskich P-51. ROCAF walczyły z siłami które wkrótce będą znane jako Siły Powietrzne Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.

Po zwycięstwie Armii Ludowo-Wyzwoleńczej i utworzenia Chińskiej Republiki Ludowej, w październiku 1949 r. rząd nacjonalistyczny wraz z ROCAF został wygnany z kontynentalnych Chin i przeniósł się do Tajwanu, skąd operuje do dziś. Przez lata siły ROCAF używały wielu amerykańskich samolotów, takich jak F-86, F-100 i F-104, aktualnie zaś operują na F-16, Dassault Mirage 2000 oraz AIDC Ching-kuo, tajwańskim myśliwcu opracowanym przy współpracy z USA.

Zespół War Thunder