Urodził się 27 marca 1912 w Westerholt w północnych Niemczech. Był drugim z czterech synów, a jego ojciec pochodził z rodziny o długiej tradycji - dwieście lat bycia zarządcami dóbr Grafa von Westerholta. Dorastając wykazywał zainteresowanie sportem i przedmiotami ścisłymi. Galland był raczej sfrustrowany tym, że w szkole dużo większy nacisk kładziono na grekę i łacinę.

Aeroklub Gelsen-kirchen został założony na terenie, za który był odpowiedzialny ojciec przyszłego asa. W 1927 Galland po raz pierwszy zobaczył szybowiec startujący przy pomocy katapulty – wiedział już wtedy, że lotnictwo będzie jego powołaniem. Jego ojciec kupił mu motocykl, żeby mógł dojeżdżać 32 kilometry do szkoły szybowcowej. Uczęszczał tam na lekcje teorii poprzedzające rozpoczęcie lotów. Poświęcenie całej energii szybownictwu ściągnęło na Gallanda gniew ojca po tym, jak jego szkolne oceny zaczęły na tym cierpieć. Ponadto rozbił się podczas swojego pierwszego samodzielnego lotu szybowcem, na szczęście zakończyło się to niewielkimi uszkodzeniami.

Fortuna wkrótce odmieniła się na korzyść Gallanda dzięki jego uporowi i wręcz promieniującymi wrodzonymi umiejętnościami, wygrał wiele kwalifikacji i zawodów szybowniczych. Szczytowym osiągnięciem była nagroda zdobyta w Zawodach szybowniczych zachodnich Niemiec w 1933. W tym samym roku po raz pierwszy spotkał postać, która była pomocna w jego karierze: Hermana Göringa. W swoich powojennych zapiskach Galland wspomniał o byciu zdumionym „tuszą” Göringa. Göring wygłosił przemówienie do szeregu młodych pilotów mówiąc im, że nadszedł czas odrzucenia ograniczeń Traktatu wersalskiego, który nałożył też dotkliwe restrykcje na niemieckie lotnictwo. Galland wyjechał do Włoch, żeby latać na samolocie silnikowym. Jednakże po powrocie do Niemiec jesienią 1933 roku mógł on już latać na uzbrojonych samolotach.

Przez krótki okres czasu dokształcał się, jako pilot linii lotniczych Lufthansa, po czym rozpoczął oficjalnie szkolenie wojskowe, które ukończył jako podporucznik w październiku 1934 roku. Teraz był jednym z kilku młodych lotników wyszkolonych w lataniu, dodatkowo posiadających podstawowe wyszkolenie wojskowe. Galland był jednym z pierwszych młodszych oficerów stanowiących zalążek nowego Luftwaffe Göringa. Natychmiast stwierdził, że woli pilotować myśliwce oraz zdołał przekonać swoich przełożonych, że nie nadaje się do wykonywania obowiązków instruktora. W efekcie pomógł sformować II Gruppe w II Geschwader na lotnisku Juterborg-Damm w kwietniu 1935, wyposażonej w myśliwce Heinkel He 51.

Jednakże w październiku spotkało go nieszczęście, kiedy rozbił samolot Focke-Wulf Stieglitz podczas ćwiczenia podniebnych ewolucji. Szczęściem przeżył i spędził 3 miesiące w szpitalu zanim został uznany za niezdolnego do pełnienia służby w lotnictwie. Jednakże przychylny dowódca sprawił, że ten rozkaz „znikł” i Galland powrócił do latania. Wkrótce jednak sprawa wyszła na jaw. Pozytywny wynik badań medycznych pozwolił mu oficjalnie powrócić do latania i w 1937 roku Galland znalazł się, jako lotnik, w niemieckim ochotniczym korpusie w Hiszpanii. Jednostka ta stała się wkrótce znana jako Legion Condor.

Galland został wkrótce dowódcą 3. Eskadry, znanej również jako ‘"Eskadra Myszki Miki" dzięki podobiznom tej postaci malowanych na samolotach. Była to też ostatnia eskadra używająca myśliwców He51 - dwie pozostałe wyposażone już były w myśliwce Bf109. Z tego powodu, eskadra Gallanda otrzymywała głównie zadania polegające na ataku celów naziemnych. Przed powrotem do Niemiec w roku 1938 i przekazaniu dowództwa Wernerowi Möldersowi, Galland wykonał ponad 300 lotów bojowych.

Po okresie pracy sztabowej, Galland został zatrudniony jako pilot testowy. Wziął udział w walkach w Polsce jako pilot samolotu szturmowego. Za udział w walkach w Polsce otrzymał awans na stopień Kapitana i został odznaczony Krzyżem Żelaznym Drugiej Klasy. W końcu, po wielu prośbach o przeniesienie motywowanych lotami na myśliwcu Bf109 w Hiszpanii, Galland przeniesiony został do jednostki JG27 - eskadry myśliwskiej.

Po okresie pracy sztabowej, Galland został zatrudniony jako pilot testowy. Wziął udział w walkach w Polsce jako pilot samolotu szturmowego. Za udział w walkach w Polsce otrzymał awans na stopień Kapitana i został odznaczony Krzyżem Żelaznym Drugiej Klasy. W końcu, po wielu prośbach o przeniesienie motywowanych lotami na myśliwcu Bf109 w Hiszpanii, Galland przeniesiony został do jednostki JG27 - eskadry myśliwskiej.

Z nową bazą w Pas de Calais, JG26 miał teraz zaciekle walczyć z jednostkami RAF, co miało okazać się centrum Bitwy o Anglię. Jednakże, w pierwszej powietrznej bitwie nad Anglią, jednostka Gallanda straciła cztery Messerschmitty, zestrzeliwując jedynie dwa myśliwce Spitfire.Pomimo tego,, taktycznie myślący Galland przez cały czas prowadził swoją jednostkę do walki z równie dobrze wyszkolonym i zdeterminowanym przeciwnikiem. Za swój udział w walce, przypieczętowany 17 zestrzeleniami, Galland został 1 sierpnia odznaczony Krzyżem Rycerskim.

Pomiędzy Gallandem i Wernerem Möldersem rozwinęła się przyjacielska rywalizacja. Obydwaj piloci uważani byli nie tylko za najlepszych asów Luftwaffe, ale również postrzegani byli jako znakomici dowódcy i taktycy. Obydwaj często spotykali się również z Reichsmarschallem Göringiem - w ciągu dwóch takich wizyt Galland unosił się gniewem. Za pierwszym razem Göring spytał się go, czego potrzebuje, by wygrać Bitwę o Anglię. Ten odpowiedział, iż "wystarczy mi eskadra myśliwców Spitfire". Za drugim razem Göring zapytał się Gallanda, co myśli o rozkazie nakazującym strzelanie do pilotów wroga spadających na spadochronach. Galland szybko stwierdził, iż byłoby to morderstwo i z pewnością sprzeciwiłby się takiemu poleceniu.

We wrześniu sam Hitler przypiął Gallandowi Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego; pomimo przegranej Luftwaffe w Bitwie o Anglię, Galland zakończył rok jako najskuteczniejszy as konfliktu do tej pory. Awansowany na stopień podpułkownika, wciąż prowadził jednostkę JG26 do walki z myśliwcami RAF. Eskadrę wyposażono w nowe Messerschmitty Bf109F, aczkolwiek Galland narzekał, iż wczesne modele tego samolotu były niedostatecznie silnie uzbrojone. W czerwcu roku 1941 Galland został zestrzelony przez myśliwiec Spitfire z 611. Eskadry, ale sam pilot uniknął śmierci przez skok ze spadochronem. Podczas rekonwalescencji w szpitalu otrzymał informację, iż za osiągnięcie 70 zwycięstw w powietrzu otrzyma Miecze do Krzyża Rycerskiego. Do listopada liczba ta wzrosła do 96. Wtedy to Galland został odsunięty od służby frontowej i awansowany na stopień Generała Lotnictwa Myśliwskiego (General der Jagdflieger).

Pomimo napiętego grafiku zajęć sztabowych, Galland nieoficjalnie kontynuował loty myśliwskie. W styczniu 1942 został odznaczony Diamentami do Krzyża Rycerskiego, zaś w następnym miesiącu z sukcesem skoordynował wsparcie powietrzne, jakiego Luftwaffe udzieliła pancernikom Scharnhorst,Gneisenau i ciężkiemu krążownikowi Prinz Eugen, gdy te wyruszyły do Niemiec przez Kanał La Manche.

Gdy Niemcy utraciły inicjatywę strategiczną, Galland stał się odpowiedzialny za planowanie obrony Niemiec przed alianckimi wyprawami bombowymi. Osobiście brał udział w kilku lotach bojowych i zgłosił kilka niepotwierdzonych zestrzeleń, ale jego różnica zdań w rozmowach z Göringiem doprowadziła do wybuchu otwartego konfliktu. Gdy Luftwaffe ponosiła straty, oficerowie w służbie liniowej wstawili się za Gallandem i otwarcie krytykowali Göringa za jego niekompetencję. Sam Reichsmarchall obwinił Gallanda za ten bunt i zdymisjonował go ze stanowiska.

Karierę bojową Galland zakończył za sterami myśliwca Me262, na którym rozpoczął loty na początku roku 1945 jako dowódca jednostki JV44. Pod koniec wojny, Galland zgłosił zestrzelenie 6 samolotów wroga za sterami nowego odrzutowca, co podniosło jego ogólną liczbę zestrzeleń do 104. Po kapitulacji Niemiec został aresztowany przez Zachodnich Aliantów i poddany przesłuchaniom. Potem jednak przeniósł się do Argentyny, gdzie pomógł władzom tego kraju założyć Argentyńskie Siły Powietrzne (Fuerzas Aeras Argentinas). Galland powrócił do RFN w roku 1955 i latał aż do ukończenia 75 roku życia. Po wojnie zawiązał wiele przyjaźni z dawnymi wrogami z Anglii i USA, pomagając w ten sposób zatrzeć różnice pomiędzy społecznościami lotników. Adolf Galland zmarł w roku 1996, przeżywszy 83 lata. Do dziś pamiętany jest jako jeden z największych dowódców w dziejach niemieckiego lotnictwa.

Autor - Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder