B-17G-35-VE "Little Miss Mischief" malowanie zrobione przezWuax | Ściągnij tutaj

Podczas okresu międzywojennego w Stanach Zjednoczonych kwitła myśl rewolucyjna; generał brygady US Army ‘Billy’ Mitchell prowadził kampanię, która miała przekonać Armię USA do rozwoju sił powietrznych. Najsłynniejszym aktem tej kampanii były pokazy w latach 1921 i 1923, gdy przez bombardowanie przestarzałych i zdobycznych pancerników pragnął pokazać ich słabości. Pomimo faktu, iż jego kampania była niczym innym jak walką jednego człowieka z maszyną i zakończyła się postawieniem przez sądem wojennym, jego pomysły padły na podatny grunt.

W roku 1930 zakłady Boeing Aircraft Company rozpoczęły prace nad konstrukcją dwóch jednopłatowych i dwusilnikowych typów bombowców – oznaczonych jako Model 214 i Model 215. Po tym, jak United States Army Air Corps przyjął do służby bombowiec Martin B-10 w roku 1934, rozpisany został konkurs na zaprojektowanie maszyny mogącej przenieść 907 kg bomb na minimalną odległość 1641 kilometrów (idealny zasięg miał wynosić 3540 km) z prędkością co najmniej 321 km/h. Odpowiadając na te wymagania, Boeing rozpoczął prace nad nowym czterosilnikowym bombowcem nazwanym Model 299.

Boeing znajdował się wtedy w tarapatach– po tym, jak Armia odrzuciła projekty Modelu 214 i Modelu 215, firma miała problemy z płynnością finansową.Każda osoba pracująca nad nowym samolotem wiedziała, jak ważne jest to dla ich przyszłości. Prace projektowe rozpoczęto w czerwcu 1934 roku- na czele zespołu projektowego stanęli Edward Curtis Wells i E. Gifford Emery. W lipcu 1935 Model 299 został po raz pierwszy pokazany prasie. Jeden z dziennikarzy nazwał nowy samolot "15-tonową Latającą Fortecą" - Boeing szybko skorzystał z okazji i oficjalnie zaadaptował ten slogan jako nową nazwę maszyny.

Napędzany przez cztery silniki Pratt & Whitney Hornet o mocy 460 KM prototyp pierwszy raz wzbił się w powietrze 26 lipca 1935 roku. Pilotowany przez Lesa Towera odbył dziewiczy lot z powodzeniem. 20 sierpnia prototyp wykonał przelot do Wright Field w stanie Ohio. Osiągnięta średnia prędkość była wyższa niż maksymalna prędkość konkurencyjnych dwusilnikowych konstrukcji, które rywalizowały z Latającą Fortecą: 405,5 km/h na dystansie 3234,8 km. Jednakże miała miejsce katastrofa 30 października, kiedy to prototyp wznosząc się zbyt stromo, przeciągnął i rozbił się zaraz po oderwaniu się od lotniska. Przeprowadzone następnie dochodzenia wykazało, że zewnętrzna blokada sterów nie została zdjęta przed startem.

Zwycięzcą oficjalnych testów USAAC (Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych) był Douglas B-18, ale dostrzeżono dość duży potencjał w Modelu 299 Boeinga. Zamówiono więc 13 samolotów + jeden dodatkowy płatowiec do testów statycznych. Pierwsza Forteca Y1B-17 odbyła pierwszy lot 2 grudnia 1936 roku, ale tym razem była napędzana czterema silnikami Pratt & Whitney Hornet o mocy 930 KM. Dalsze testy wypadły zadowalająco. Ryzykowna zagrywka Boeinga opłaciła się, B-17 Latająca Forteca weszła do służby w jednostce 2nd Bombardment Group (Druga Grupa Bombowa) stacjonującej na Langley Field w Stanie Wirginia. Tak narodziła się prawdziwa amerykańska legenda.

 
 
Mark “wafu_vasco” Barber