Norweskie malowanie Spitfire LF. Mk IX zrobione przez Thorvald_Gerwulf | Ściągnij tutaj

Spośród innych samolotów, Norwescy piloci trenowali także na P-36 Hawks w "Małej Norwegii", bazie która powstała obok Toronto, w Kanadzie

Królewskie Norweskie Siły Powietrzne (w skrócie RNoAF lub, po norwesku, "Luftforsvaret”') są jednostką lotniczą w Norwegii, utworzona po połączeniu Sił Powietrznych Armii i Sił Marynarki Wojennej w 1944 r., z których obie istnieją od 1915 roku. W 1930, kiedy wojna wydawała się być nieunikniona, Norwegia zdecydowała zmodernizować swoją armię. Przed wojną zakupiono kilka Gloster Gladiatorów i Heinkel He 115S, a także pewną liczbę samolotów ze Stanów Zjednoczonych, dostarczonych jeszcze przed niemiecką inwazją.

Niestety, niemiecka ofensywa zakończyła się zwycięstwem, a armia norweska została pokonana. Jednak kilka Gladiatorów, które Norwegia miała na stanie, zestrzeliło ponad 10 samolotów niemieckich. RNoAF dysponowało kilkoma Curtiss P-36 Hawk, jednak żaden z nich nie był w gotowości bojowej i wszystkie wpadły w ręce Niemców. Od chwili gdy norweski rząd był na uchodźstwie, siły powietrzne, tak samo jak armia, zostały rozwiązane i wysłane by zasilić szeregi aliantów.

Norweskie dywizjony RAF, Nr. 331 i Nr. 332 latające na Spitfierach podczas wojny. Te zdjęcie pokazuje Spitfire Vs z dywizjonu Nr. 331 na wiosnę 1942.

Chociaż pokonana, Norwegia jeszcze się nie poddała. Norwescy i kanadyjscy urzędnicy założyli obóz szkoleniowy wojsk lądowych i powietrznych dla norweskich żołnierzy i uchodźców, którzy chcieli pomóc w wyzwoleniu swojej ojczyzny. Położony był w Toronto w Kanadzie, gdzie powstała tak zwana „Mała Norwegia”. Żołnierze, którzy ukończyli swoje szkolenie, byli wysyłani, jako wsparcie do brytyjskiej armii, a piloci byli werbowani prze RAF do dwóch norweskich jednostek wyposażonych w Spitfire: Dywizjonu 331 i Dywizjonu 332.

Mała Norwegia była miejscem, gdzie wyszkoliło się kilku norweskich asów. Jednym z nich był Svein Heglund. Pierwotnie był inżynierem i oficerem wojskowym. Jednakże po wybuchu wojny zdecydował wesprzeć swój kraj w bardziej użyteczny sposób i zgłosił się na ochotnika do RAF-u. Z ponad 16 potwierdzonymi zestrzeleniami był najbardziej doświadczonym norweskim asem. Otrzymał brytyjski Order za Wybitną Służbę (DSO), Zaszczytny Krzyż Lotniczy (DFC) oraz norweski Krzyż Wojenny z Dwoma Mieczami.

Norwescy lotnicy z dywizjonu Nr. 330 ochraniający i patrolujący Morze Północne w N-3PB Nomads stacjonujące na Islandii.

Inne zaszczytne postaci warte wspomnienia to: Helner Gustav, Einer Grundt Spang, Martin Yngvar Gran, Marius Eriksen Junior i Werner Christie. Każdy z ich uzyskał 10-12 zestrzeleń oraz był odznaczony Krzyżem Wojennym.

Po wojnie norweskie siły powietrzne były zaopatrywane w samoloty prawie wyłącznie przez Brytyjczyków. Były to takie maszyny jak Spitfire IX, Mosquito FB i de Havilland Vampire. W latach pięćdziesiątych przerzucono się na samoloty amerykańskie takie jak F-84 Thunderjet i F-86 Sabre.

Dziś Norwegia ma znacznie bardziej nowoczesne lotnictwo, w jego skład wchodzą gruntownie zmodernizowane myśliwce F-16, przystosowane do ataków na cele naziemne jak i przechwytywania samolotów. Poza tym kraj posiada kilka samolotów P-3 Orion używanych do obserwacji oraz do celów wywiadowczych, oraz inne niebojowe maszyny. Królewskie Norweskie Siły Powietrzne (RNoAF) to jedne z kilku krajów NATO będące w stanie ciągłej gotowości, uczestniczyły one także w licznych operacjach NATO. Norwescy piloci są szkoleni w USA w ramach porozumieniem Euro-NATO, ale ich ocena jest przeprowadzana w Norwegii.

By oddać cześć Norweskim pilotom, jak również unikalności samolotów Luftforsvaret, prezentujemy wam godło Norweskich Sił Powietrznych.

Zespół War Thunder