Messerschmitt Bf-110 był docelowo projektowany jako trzymiejscowy samolot myśliwsko-bombowy, z ciężkim uzbrojeniem pokładowym, o dalekim zasięgu. Udźwig bomb był odpowiedzią na zapotrzebowanie związane z rozwojem maszyn takich jak FW-57 i HS-124. Niedługo potem wniosek zmieniono i w marcu 1935 wytyczono osobne ścieżki dla bombowców oraz niszczycieli bombowców. Niedługo potem samoloty te nazwano Zerstörer (Niszczyciel). Luftwaffe potrzebowało samolotu posiadającego zdolności wystarczających do przeprowadzania penetracji wrogiej przestrzeni powietrznej, eskorty bombowców dalekiego zasięgu oraz stałych, dalekodystansowych patroli.

 

Prace nad drugim prototypem samolotu BF-110 V2 wyposażonym w dwa silniki Daimler-Benz DB 600A o mocy 910 KM (679 KW) przeciągnęły się do października 1936. Silniki okazały się zawodne, jednak testy wykazały, że samolot osiągał prędkość 505 km/h i ogólna wydajność była wystarczająca, aby zaimponować Göringowi, który oczekiwał jego natychmiastowej produkcji na początku 1937. I to mimo tego, że samolot nie był stabilny podczas startu i lądowania, co przysporzyło wielu problemów pilotom — podobnie jak zawodny silnik, który był problemem pierwszy trzech prototypów przez dwa lata. Ostatecznie zdecydowano odrzucić silniki DB 600A i DB 600Aa, który był nieudaną próbą ulepszenia silnika, na korzyść DB 601A, który był w fazie rozwoju.

Ta sytuacja zmusiła do użycia w pierwszych dziesięciu przedprodukcyjnych BF-110B słabszych silników Junkers Jumo 210Da o mocy 680 KM(507 KW). Zakłady Messerschmitt były zmuszone czekać na nowy silnik DB 601A z wtryskiem paliwa, nad którym prace trwały coraz dłużej. Co w skutku doprowadziło do rezygnacji z BF-110 A po ukończeniu czwartego modelu przedprodukcyjnego. W marcu 1938 rozpoczęto produkcję BF-110 B-1, wersji usprawnionej pod kątem aerodynamiki z miejscem w nosie na dwa działka FF kal. 20 mm i 4 karabiny MG 17 kal. 7.92 mm. Łącznie zbudowano 45 szt. BF-110 B z silnikami Jumo, z czego większość w wersji BF-100 B-1 i kilka BF-110 B-2, które zostały przeprojektowane na samoloty zwiadowcze. Powstało również kilka późnych BF-110 B-3, które były wykorzystywane jako samoloty szkoleniowe.

 

Silnik DB 601A stał się w końcu dostępny w listopadzie 1937 roku, aczkolwiek początkowo nie w ilościach hurtowych. Sprawiło to, iż Bf-110C musiał zostać nieco zmieniony – dodano kwadratowe końcówki skrzydeł i zainstalowano nowe chłodnice i miski olejowe. W styczniu 1939 roku 10 modeli Bf-110 C-0 zostało dostarczonych w celu przeprowadzenia lotów próbnych. Miesiąc później linię montażową opuściły pierwsze myśliwce Bf-110C-1. Samoloty te trafiły do nowo formowanych jednostek Zerstörergruppen, których elitarny status zatwierdzono latem tego roku. Gdy produkcja weszła na najwyższe obroty, do programu dołączyły zakłady Focke-Wulf, Gothaer Waggonfabrik i MIAG. Do końca sierpnia 1939 roku udało się zbudować 159 egzemplarzy samolotu – tempo produkcji wynosiło około 30 samolotów na miesiąc. Pod koniec roku do jednostek dotarło 315 samolotów wraz z pełnym zapasem cześci zamiennych.