Pierwsze oddziały desantowe wylądowały na wyspie 19 lutego 1945 roku. Marines ponieśli ciężkie starty na plażach — poprzedzające desant bombardowania były nieefektywne. Tak naprawdę, bombardowania te pomogły Japończykom — dzięki kraterom po bombach mogli oni założyć więcej stanowisk strzeleckich dla żołnierzy i snajperów. Kratery i okopy spowolniły również amerykański atak w głąb wyspy. Dobrze rozmieszczeni japońscy snajperzy wstrzymywali Marines przez dość długi czas.

 

Iwo Jima okazała się trudnym, kosztownym i krwawym celem — zbyt często Amerykanom nie udawało się zdobyć więcej niż tylko kilkaset metrów dziennie. Jednak 11 marca złapano w pułapkę Japończyków w obszarze niedaleko Kitano Point, w punkcie który był najbardziej wysuniętą na północ częścią wyspy. 16 Marca wyspa została uznana za zabezpieczoną, a do 26 marca pozbyto się wszelkiego oporu Japończyków. Była to przerażająca i makabryczna bitwa dla obydwu stron, bitwa która prześladowała weteranów przez całe życie.

 

Malutka wyspa, której zajęcie zabrało Stanom Zjednoczonym ponad miesiąc. Marines stracili 6891 żołnierzy, 18070 poniosło rany. Z 22000 japońskich żołnierzy stacjonujących na wyspie tylko 212 dostało się do niewolo. Była to wielka strata w ludziach i poważny cios dla morale Japończyków. Bitwa pokazała Amerykanom, jak daleko mogą się posunąć Japończycy, aby bronić swojej ojczyzny — decyzja o użyciu bomby atomowej w Hiroszimie i Nagasaki została podjęta właśnie po doświadczeniach z Iwo Jimy. 110 000 Żołnierzy Marines przybyło w 880 statkach, aby zdobić wyspę Iwo Jima. Pięciu z tych Marines wzniosło flagę zwycięstwa na szczycie góry Suribachi. Utrwalona na taśmie i przeniesiona na masywną rzeźbę z brązu scena została jednym z najbardziej pamiętnych wydarzeń w historii Stanów Zjednoczonych.

 

„Był ranek 23 lutego 1945 roku, gdy pułkownik rozkazał tym czterem chłopakom zabrać flagę na szczyt. Rozpoczęli wejście na szczyt, a z powodu tego, że komunikacja pomiędzy szczytem a niziną była słaba, kazano mi wnieść na szczyt baterie do radia. Gdy dotarłem na szczyt patrol już tam był i przygotowywał się do postawienia sztandaru. Dostarczyłem baterie i podszedłem do nich — zawiesili flagę na dużej rurze pozostałej po Japończykach i próbowali ją podnieść... była dość ciężka... więc spytali się mnie, czy nie mógłbym pomóc... więc pomogłem”.

 

Gagnon był najmłodszym z sześciu żołnierzy zatykających flagę i wraz z Irą Hayesem, i Johnem Bradleyem jednym z trzech, którym udało się przeżyć. Gagnon pozował do słynnej rzeźby upamiętniającej to zdarzenie znajdującej się w Waszyngtonie i zagrał siebie samego w dwóch filmach wojennych — gwiazdą jednego z nich był sam John Wayne. To właśnie Gagnon wniósł flagę na szczyt góry Suribachi, po sfilmowaniu tego doniosłego momentu. Zapamiętany jako szczery i prostolinijny, Gagnon pochowany został na cmentarzu wojskowym Arlington w stanie Virginia. Losy Gagnona i pięciu pozostałych żołnierzy, którzy wznieśli sztandar, są głównym tematem książki „Sztandar Chwały” Jamesa Bradleya, syna jednego z ocalonych. Ekranizacja książki ujrzała światło dzienne w roku 2006 — jej reżyserem był Clint Eastwood, zaś w głównych rolach wystąpili m.in. Ryan Philippe, Barry Pepper i Paul Walker.

 

Zespół War Thunder