Me.262 vs B-17 - Za mało, za późno - Nowości

Uwaga! Przestarzały format wiadomości. Treść może nie być wyświetlana poprawnie.

14 marca 2014

Uwaga! Artykuł został opublikowany na starszej wersji strony. Mogą wystąpić problemy z wyświetlaniem na niektórych przeglądarkach.

Od Piątku, 14 Marca, 16:00 do Poniedziałku, 17 Marca, 7:00

x4 więcej PB za pierwsze zwycięstwo w każdej z Nacji

Specjalna bitwa w trybie "Wydarzeń" ( Events), “Fight of Swallows”

"Jakby pchał mnie anioł"

Adolf Galland po pierwszym locie na Me 262, Maj 1943

Me-262 Flug-X0770

Pomimo braku materiałów i specjalistycznych metali niezbędnych do produkcji, wytwarzających ekstremalne temperatury silników oraz trwających nieprzerwanie bombardowań Zagłębia Ruhry, Niemcom udało się wyprodukować 100 Me262, w 1944. Było ich jednak zdecydowanie za mało oraz zbyt późno, aby mogły odmienić bieg wojny.

Te Me 262s, które udało się przygotować do lotu, zostały użyte po raz pierwszy przeciwko alianckim bombowcom w 1944. Pierwsze masowe użycie Me 262 przeciwko bombowcom B17-cie z USAAF nastąpiło 18 marca 1945, gdzie 37 myśliwców 262s rzucono przeciwko formacji 1221 bombowców oraz 632 myśliwcom eskortującym. Me 262s zestrzeliły 12 bombowców, przy stracie własnej w liczbie 3 samolotów.

Jaskółka posiadała 4 działka MK 108 kaliber 30mm zamontowane w dziobie. Broń ta została zaprojektowana specjalnie dla Me 262 przez Rheinmetall Borsig w 1943. Działka wystrzeliwały potężne, eksplodujące pociski, które miały olbrzymią siłę rażenia. Testy pokazały, że wystarczą 4 naboje, aby zestrzelić czterosilnikowego B-17 i zaledwie jeden pocisk na Mustanga czy Thunderbolta.

Atakowanie formacji bombowców było trudne nawet dla nowych odrzutowców i w tym wypadku należało wykorzystać wszystkie zalety, które oferował Me 262. Zwykła taktyka ataku używana na mysliwcach tłokowych, zakładająca atak na bombowiec od frontu, była niemożliwa do wykonania ze względu na zbyt dużą prędkość zbliżania. Zaś atak od tyłu sprawiał, że piloci nie mieli wystarczająco dużo czasu aby celnie ostrzelać wrogi bombowiec. Celność działek pozostwaiała wiele do życzenia. Nie było to jednak spowodowane tym, że działko nie strzelało prosto. Problemy te powodowały ciężkie pociski. Poczwórne działka,pomimo zadawania dużych uszkodzeń, były celne na dystansie jedynie 600 metrów. Jako, że piloci musieli przerwać ogień i odbić od celu na dystansie 200m aby uniknąć "fiksacji na celu" oznaczało to, że piloci mieli jedynie 2 sekundy na trafienie bombowca.

Typowy atak rozpoczynał się 5km za i 2km nad formacją bombowców. Meserschmitty Me.262 zwiększały prędkość do 800 km/h, nurkowały przez osłonę Mustangów zostawiając je daleko z tyłu. Później myśliwce nurkowały do ok. 400m pod bombowcem i ostro wznosiły się, aby w krótkim czasie, na jaki zezwalała prędkość i ograniczenia działek zadac jak największe uszkodzenia. W większości przypadków, strzelcy bomnbowców B-17 mieli duże problemy ze śledzeniem odrzutowców.

B-17F zniszczony przez Me-262

Kolejna metoda ataku, która jednak została wykorzystana tylko kilka razy przed końcem wojny, wymagała użycia przez Me 262s rakiet R4M „Hurricane” wystrzeliwanych w formację B-17 z kąta 90 stopni, dzięki czemu sylwetka B-17 była największa. Wystrzelona z poza zasięgu karabinów maszynowych B-17s rakieta wystarczała, aby zestrzelić bombowiec. Metoda była skuteczna, jednak znów było zbyt późno, aby zmienić wynik wojny.

Czytaj więcej:

Dzień Jedności Niemiec: Czołg i samolot za Złote Orły oraz świąteczne oznaczenie!