Dziewiczy lot Supermarine Spitfire! - Nowości

Uwaga! Przestarzały format wiadomości. Treść może nie być wyświetlana poprawnie.

5 marca 2014

Uwaga! Artykuł został opublikowany na starszej wersji strony. Mogą wystąpić problemy z wyświetlaniem na niektórych przeglądarkach.

Od Środy, 5 marca, 15:00 doi Czwartku, 6 marca, 15:00

-30% zniżki na zakup wszystkich modeli Supermarine Spitfire

IW roku 1930 Ministerstwo Lotnictwa Wielkiej Brytanii wystosowało prośbę o zaprojektowanie myśliwca dziennego i nocnego, mającego zastąpić starzejące się myśliwce RAF. Podstawowymi kryteriami były: niska prędkość lądowania, krótka odległość potrzebna do lądowania, maksymalna prędkość 402 km/h, duża początkowa prędkość wznoszenia (w celu przechwytywania samolotów wroga), wysoka manewrowość i dobra widoczność z kabiny pilota.

R.J. Mitchell otrzymał więc możliwość stworzenia myśliwca, którego koncepcję kreował już przez pewien czas.

Supermarine Typ 224 narodził się w lutym 1934 roku, gotów do dziewiczego lotu. Bazując na założeniach użytych przy konstrukcji hydroplanu S6B (dzięki któremu zdobył Trofeum Schneidera), projekt Mitchella zakładał stworzenie jednopłata o wąskim i aerodynamicznym kadłubie z otwartym kokpitem i napędzanym przez silnik Rolls-Royce Goshawk II o mocy 600 koni mechanicznych. Samolot otrzymał nieoficjalnie ochrzczony jako "Spitfire" przez sir Roberta McLeana.

Oficjalne testy wszystkich samolotów biorących udział w konkursie F.7/30 odbyły się na lotnisku Martlesham Heath w wczesnych miesiącach roku 1934. Ani Supermarine Typ 224 ani żaden z innych projektów nie został zaakceptowany, zaś kontrakt na dostawę samolotów otrzymała firma Gloster z myśliwcem Gladiator, zbudowanym na podstawie innej specyfikacji.

Przez cały roku 1935 Reginald Joseph Mitchell i jego współpracownicy pracowali nad myśliwcem Typ 300 fighter. Mitchell wprowadził do oryginalnego planu wiele nowatorskich poprawek. Dzięki długim dyskusjom z czołowym ekspertem od aerodynamiki Beverleyem Shenstonem wprowadził do projektu takie zmiany jak skrzydła w kształcie elipsy. Skrzydło miało być również wąskie przy czubku, ale dość szerokie przy podstawie – dzięki temu znalazło się miejsce na składane podwozie i karabiny maszynowe. Skrzydło było również fabrycznie wygięte, co pozwalało pilotom na szybkie zorientowanie się, że zbliżali się do prędkości przeciągnięcia.

Nowy samolot miał być napędzany przez nowy silnik Rolls-Royce o oznaczeniu PV.12 (PV było skrótem od "private venture" – projekt prywatny). Przez zmiany w systemie chłodzenia PV.12 wkrótce stał się słynnym Merlinem. Miał się stać jednym z najlepszych silników w Drugiej Wojnie Światowej – napędzał m.in Spitfire'y, Hurricane'y i Lancastery, zaś jego głęboki ryk stał się wkrótce rozpoznawalny na całym świecie.

Na początku 1936 roku prototypowy Typ 300 o numerze seryjnym K5054, był gotów do pierwszego lotu testowego. Ponownie sir Robert nalegał na nazwanie go Spitfire – przydomkiem, jaki nie podobał się firmie Supermarine. Mitchellowi przypisuje się następujące słowa: „Głupotą byłoby go nazwać jak tą poprzednią porażkę”.

K5054

Po południu 5 marca 1936 roku samolot wzniósł się po raz pierwszy w powietrze, z głównym pilotem testowym Vickersa, kapitanem J. „Muttem” Summersem za sterami. Po lądowaniu Mutt miał powiedzieć: „Nie chcę, żeby cokolwiek w nim zmieniać”.

Nie zidentyfikowano żadnych poważnych problemów, a Spitfire wykonał swój pierwszy udany lot. Prototyp nowej maszyny osiągnął prędkość maksymalną 561 km/h (zwiększoną do 585 km/h w pierwszych modelach produkcyjnych wersji Mk.I), posiadał znakomitą manewrowość, prędkość wznoszenia i znakomity profil skrętu. Piloci opisywali, że samolot dawał się sterować tak łatwo, że niemal sam pokonywał przestworza.

4 września 1939 roku, dzień po wypowiedzeniu wojny Niemcom przez Wielką Brytanię i Francję, oryginalny prototyp rozbił się z powodu błędu pilota, porucznika „Spinnera” White'a. Niestety, poniósł on śmierć na miejscu, zaś K5054 już nigdy nie wzbił się w powietrze.

Czytaj więcej: