Syn majora służącego w Royal Engineers, Douglas Robert Steuart Bader, urodził się 21 lutego 1910 w St. John's Wood, w Londynie. Swoje najmłodsze lata spędził kształcąc się w szkole im. św. Edwarda w Oxfordzie. Z natury był bardzo agresywny i właśnie z tego też względu osiągał kolejne sukcesy sportowe, w szczególności jako gracz Rugby. Do RAF wstąpił w 1928 jako podchorąży, następnie w ramach selekcji został wybrany na specjalne szkolenie, które pozwoliło mu zostać pilotem. Naturalną rzeczą było, że chłopak o takim zamiłowaniu do sportu nie przeoczy żadnej okazji do reprezentowania swojej szkoły i szybko został on reprezentantem RAF-u w krykieta, jednocześnie osiągając spore sukcesu w boksie i hokeju. W lipcu 1930 ukończył szkolenie jako podporucznik (Pilot Officer) i został przydzielony do dywizjonu 23., gdzie latał na dwupłatowcach Gloster Gamecock i Bristol Bulldog. Wciąż ten sam Bader — agresywny, uparty — zbudował sobie reputację buntownika, który uwielbiał niskie przeloty, a także wykonywanie niebezpiecznych akrobacji. Chociaż często był karany reprymendą za brak dyscypliny, to właśnie jednak Bader został wybrany do reprezentowania eskadry podczas Hendon Air Show. Jego zespół odniósł oszałamiający sukces w 1931, niestety w przygotowaniach do kolejnej edycji myśliwiec Badera rozbił się podczas prób akrobacyjnych. Jak się później okazało przyczyną wypadku był zbyt niski margines wysokości pozwalający na manewr. Katastrofa spowodowana brawurowym charakterem oficera zaważyła już na całym jego życiu. W Wyniku wypadku i odniesionych obrażeń, Bader stracił obydwie nogi — zostały one amputowane, jedna powyżej kolana, a druga poniżej.

 

Upór i siła umysłu, które w przyszłości uczynią Badera legendą, wreszcie zaczęły się uwidaczniać. Nie akceptując swojego losu, nie ustawał w ćwiczeniach z nowymi protezami nóg, dopóki mógł nie tylko chodzić, ale również grać w golfa czy prowadzić samochód. Nie godząc się na porażkę, Bader nie poprzestał tylko na tym: w czerwcu 1932 pilotował samolot po raz pierwszy od czasu wypadku. Jednak pomimo swojej odwagi i walki z przeciwnościami losu, Bader został zwolniony ze służby z RAF z powodów zdrowotnych w 1933. Rozpoczął więc pracę w „Asiatic Petroleum Company” i ożenił się w tym samym roku.

 

Z powodu wojny wiszącej w powietrzu, Bader nie przestawał składać podań o ponowny przydział w RAF. Ostatecznie w 1937 roku zaoferowano mu stanowisko w służbie naziemnej. Jednak oficer, który przypomniał sobie wcześniejsze umiejętności i nieustępliwość Badera, zorganizował spotkanie w Centralnej Szkole Lotnictwa RAF, aby oszacować możliwość jego powrotu w powietrze. W listopadzie 1939 kategoria medyczna Badera została przywrócona i rozpoczął on kurs odświeżający, który pozwolił powrócić mu do obowiązków czynnej służby na linii frontu oraz zapoznać się z nowoczesnymi samolotami wykorzystywanymi teraz w RAF Fighter Command.

 

Bader został wysłany do 19. Dywizjonu w lutym 1940 roku z bazy RAF Duxford w Cambridgeshire w samolocie Supermarine Spitfire Mk.Is. W okresie, który stał się znany jako Dziwna Wojna, Bader odbywał loty patrolowe nad konwojami morskimi, ale również ściągał na siebie krytykę za jego otwarty pogląd — wierzył w ,,przestarzałą” technikę wykorzystania wysokości, przewaga polegała na ataku od strony słońca i była bardziej odpowiednia do nowoczesnej walki powietrznej niż doktryna RAF-u, która nakazywała lot w ciasnej formacji i atak sektorowy. W kwietniu 1940 roku Bader został wysłany do 222. Dywizjonu, również lecąc Spitfire’ami z Duxford. Awansowany na porucznika, będąc Dowódcą Lotów, szybko przystąpił do szkolenia swoich pilotów w technikach i taktykach w które wierzył, że są efektywniejsze, niż Standardowe Ataki opracowane przez Dowództwo Myśliwskie. W czerwcu 1940, podczas gdy latał w trakcie osłony powietrznej ewakuacji Dunkierki, zdobył pierwsze zestrzelenie — Messerschmitta Bf109.

 

Pod koniec miesiąca awansowano go na dowódcę dywizjonu i powierzono mu dowództwo nad 242. Dywizjonem. Składający się głównie z Kanadyjczyków, dywizjon poniósł znaczne straty podczas Bitwy o Francję. W związku z tym, morale wśród pilotów było niskie oraz mieli mało czasu dla nowego, beznogiego dowódcy. Bader szybko podniósł na nogi dywizjon swoimi imponującymi pokazami pilotażu oraz lojalności wobec swoich towarzyszy, wyrażanej przez gniew przełożonych jaki ryzykował żądając właściwego wyposażenia dla obsługi naziemnej.

 

 

Przypisanie: Bundesarchiv, Bild 146-1969-094-18 / Speer / CC-BY-SA

 

Wraz z rozpoczęciem Bitwy o Anglię, razem ze swoim dywizjonem, który był częścią 12. Grupy Myśliwskiej, Bader i jego ludzie nie byli zbytnio zaangażowani walkę tak jak 11. Grupa na południowym wschodzie Anglii. Pomimo, że Bader zestrzelił Dorniera 17 w lipcu oraz BF-110 w sierpniu, wierzył, że gdyby miał możliwość ataku większą liczbą samolotów przyniosłoby to większe efekty. Dzięki wsparciu generała brygady Trafforda Leigh Mallory’ego, dowódcy 12. Grupy, Baderowi powierzono dowodzenie nad Skrzydłem Duxford składającym się z 3 dywizjonów. Gdy dowodził skrzydłem w walce podczas największego nasilenia Bitwy o Anglię, mając za skrzydłowego przyszłego najskuteczniejszego asa lotnictwa morskiego, porucznika marynarki „Dickie” Corka, jego taktyka przyniosła efekty. Jednak pomimo dużej liczby zestrzelonych wrogich samolotów przez Skrzydło Duxford, które zostało wkrótce rozszerzone do 5 dywizjonów, Leigh Mallory i Bader spotkali się z krytyką ze strony 11. Grupy Myśliwskiej, która zarzucała „Wielkiemu Skrzydłu” Mallory’ego, że do czasu, aż wzbiło się ono w powietrze i zaatakowało było już za późno – niemieckie bombowce zbombardowały swoje cele i były już w drodze powrotnej.

 

Przywództwo Badera w bitwie zostało uhonorowane Orderem za Wybitną Służbę (Distinguished Service Order – DSO) i Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym (Distinguished Flying Cross – DFC). W marcu 1941 roku Bader, w randze podpułkownika, przejął dowództwo nad Skrzydłem Tagmere, składającym się z trzech dywizjonów (145., 610., 616.) wyposażonych w samoloty Spitfire. Z RAFem rozpoczynającym operację w okupowanej Francji, Bader prowadził swoje dywizjony do walki w roli agresora.

 

Jednakże 9 sierpnia 1941 roku podczas lotu nad Francją samolot Badera został poważnie uszkodzony, co zmusiło go do skoku ze spadochronem. Różne źródła wciąż nie zgadzają się co do wersji wydarzeń – jedne stwierdzają, że doszło do kolizji z niemieckim myśliwcem, zaś inne jako powód podają zestrzelenie przez myśliwiec Spitfire z własnego Skrzydła. Jak zawsze nieustępliwy, Bader próbował uciekać z różnych obozów jenieckich wiele razy, dopóki nie został uwięziony wraz z innymi częstymi „ucieczkowiczami” w zamku Colditz.

 

Wyzwolony wiosną 1945 roku, Bader powrócił do latania, aby poprowadzić przelot zwycięstwa ponad 300 samolotów nad Londynem 15 września, ale już nigdy nie brał udziału w walce. Źródła podają, iż Bader zestrzelił od 20 do 22,5 samolotów wroga.

 

Bader opuścił RAF w 1946 roku i zatrudnił się w spółce Shell Oil, ale pracował również w służbie osób z amputacjami na całym świecie. Otrzymał tytuł rycerski w roku 1976, ale już w roku 1982 zmarł na atak serca w wieku 72 lat. Do dziś jest pamiętany jako jeden z największych bohaterów RAF Fighter Command.