1280x1024  |  1920x1080	1280x1024  |  1920x1080

P-39 to amerykański samolot myśliwski skonstruowany w późnych latach ’30 przez Bell Corporation. Według specyfikacji opublikowanych w 1937 roku przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych, wojsko potrzebowało wysokościowego myśliwca przechwytującego, który byłby szybki, miał odpowiednią prędkość opadania i byłby potężnie uzbrojony. Prototyp XP-39 „Aircobra” po raz pierwszy wzbił się w powietrze 6 kwietnia 1939 roku. Samolot miał nietypowy układ- silnik zamontowany był w tyle maszyny (ze środkiem ciężkości za kabiną pilota) co pozwoliło zwiększyć manewrowość i opancerzenie kabiny pilota, jednak kontrola samolotu stała się nieco nieprzewidywalna. Najmniejszy błąd mógł spowodować płaski korkociąg, więc nawet proste manewry wymagały stuprocentowej koncentracji. Charakterystyczną cechą większości „Kobr” było działko automatyczne M4 37mm – była to broń niezwykle groźna, lecz ze słabą balistyką i szybkostrzelnością – 3 strzałów na minutę. Początkowo taka kombinacja cech nie był szczególnie ceniona przez amerykańskich pilotów, którzy woleli zaufane i stabilne maszyny z szybkostrzelnym uzbrojeniem.

Jednakowoż samolot stał się bardzo popularny i przydatny na froncie wschodnim. Radzieccy piloci cenili go za ciężkie uzbrojenie, świetną widoczność i mimo wad, „Kobry” okazały się łatwe w utrzymaniu i obsłudze.

Serię P-39 rozwinięto z czasem w P-63 Kingcobra. Samolot ten był większy i cięższy, jednak po przekonstruowaniu statecznika pionowego i końcówek skrzydeł poprawiono aerodynamikę i zwiększono maksymalną prędkość. Samoloty te dostarczano od 1944 roku do ZSRR. Samoloty te były przystosowane do azjatyckiego teatru wojny, jednak wbrew ustaleniom używano je do walk z Niemcami, potajemnie wymieniając starzejące się P-39 na nowe P-63.

 

Głównym przeciwnikiem „Kobr” były niemieckie myśliwce BF 109 z serii F i G. Na początku wojny instalowano silniki DВ-601Е oraz DВ-605А z maksymalną mocą 1450KM, które pozwalały pilotom Messerschmittów rozpędzić maszynę powyżej 630km/h. W porównaniu z „Kobrami” odznaczały się większą manewrowością, co czyniło z nich niebezpiecznych przeciwników. Na początku 1943 roku na front wschodni wysłano nowy model- G-6, który był lepiej uzbrojony od poprzedników- miał dwa wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 13mm oraz działko MK 108 30mm zamontowane w piaście śmigła. W ten sposób ostatnia zaleta „Kobr” jaką była masa serii pocisków, odeszła w zapomnienie. Dlatego też sowieccy piloci mogli polegać tylko na swoich umiejętnościach.