---

RCAF Canadair Sabre CL-13 Mk.5/6, myśliwiec nr. 23445 z 444 Dywizjonu “Cobra”,
kamuflaż stworzony przez MightyArrow | Pobierz tutaj!

Podczas I Wojny Światowej w Brytyjskich Siłach Powietrznych służyło prawie 22 tysiące Kanadyjczyków - wtedy jeszcze Kanada nie posiadała własnych Sił Powietrznych. Niektórzy z pilotów, tacy jak William Bishop, William Barker czy Raymond Collishaw stało się asami myśliwskimi - początkowo jednak próby stworzenia niezależnych Kanadyjskich Sił Powietrznych nie powiodły się ze względu na brak zainteresowania rządu Kanady. Dopiero w roku 1920 stworzona została częściowa organizacja znana jako Kanadyjskie Siły Powietrzne. W roku 1924 została ona została za pełnoprawne ramię sił zbrojnych, zaś do nazwy dodano przedrostek "Królewskie".

Załoga samolotu oraz obsługa naziemna Lancastera z 428 Dywizjonu RCAF

Początkowo, jednostka ta miała wypełniać zadania pokojowe - szkolenia z nastawieniem wojennym były rzadkie i oparte na taktykach opracowanych w czasie I Wojny Światowej . Lotników uczono zwiadu lotniczego oraz dostrzegania celów dla artylerii, aczkolwiek rząd Kanady po I Wojnie Światowej nie był zainteresowany rozwojem sił zbrojnych. Główne zadania RCAF określono więc jako "Rządowe Operacje Lotnicze" - były to głównie patrole wymierzone w przemytników, ochrona lasów i rozwój smarów i silników mogących wytrzymać ciężkie warunki pogodowe Kanadyjskiej zimy. RCAF wykonywał również loty pocztowe - kanadyjscy piloci stali się pionierami w dziedzinie rozwoju poczty lotniczej. W latach 20. XX wieku głównymi samolotami używanymi przez Kanadyjskie Siły Powietrzne były samoloty szkoleniowe Avro 504 oraz łodzie latające Curtiss HS-2L.

W latach 30. XX wieku Wielki Kryzys nie ominął również Kanady. Cięcia budżetowe sprawiły, iż aktywność RCAF zmalała. W następnych latach jednak zwiększano wydatki na wojsko, zas wkrótce położono większy nacisk na szkolenia pod kątem wojskowym ze względu na zbliżający się nowy światowy konflikt. Pomimo usilnych starań w momencie wybuchu II Wojny Światowej 1 września 1939 roku Kanadyjskie Siły Powietrzne liczyły zaledwie 4000 żołnierzy i 195 przestarzałych samolotów niezdolnych do operacji ofensywnych. Przygotowanie tej siły do wojny było bardzo trudne - Kanadyjczycy nie poddali się jednak.

Na długich liniach brzegowych powstało wiele lotnisk, na których stacjonowało prawie 300 samolotów - były to głównie bombowce Lockheed Hudson i myśliwce Hawker Hurricane. Ich głównym zadaniem była ochrona alianckiej żeglugi przed zagrożeniem ze strony niemieckich okrętów podwodnych. Po upadku Francji w lipcu 1940 roku, do Anglii wysłano eskadrę myśliwską, zaś wielu kanadyjskich pilotów dołączyło do dywizjonów RAF. Kanadyjczycy brali również udział w programie szkoleniowym Wspólnoty Narodów. Treningi prowadzone były w oparciu o istniejąca sieć kanadyjskich lotnisk. Na kanadyjskiej ziemi wyszkolono 131000 pilotów - wśród nich było 70000 Kanadyjczyków. Większość z tych pilotów wysłano następnie do Afryki, na Cejlon, do Birmy czy na Maltę.

Piloci RCAF szkoleni byli na różnych typach maszyn - od samolotów transportowych do ciężkich bombowców.Największą formacją RCAF była 6 Grupa Bombowa pozostająca pod dowództwem RAF Bomber Command – w jej skład wchodziło 14 eskadr bombowych wyposażonych początkowo w samoloty Vickers Wellington i Handley-Page Halifax. Później Grupę wyposażono w bombowce Avro Lancaster. Pod dowództwem RAF Fighter Command służyło 12 Eskadr. Początkowo wyposażone były w myśliwce Hurricane i Sea Hurricane, zaś potem wyposażono je w samoloty Supermarine Spitfire i P-40 Kittyhawk.

RCAF Lancaster z 419 Dywizjonu VR-R "Ropey", kamuflaż stworzony przez MightyArrow | Pobierz tutaj!

W czasie II Wojny Światowej wielu pilotów zdobyło sławę w ogniu walk. Kapitan George Beurling był jednym z najskuteczniejszych pilotów Wspólnoty Narodów - na koncie zapisał 31 zestrzeleń. Kapitan Richard Audet w trakcie jednego wylotu zestrzelił pięć niemieckich samolotów. Natomiast pilot bombowca B-24 Liberator porucznik Kenneth Moore zatopił dwa niemieckie U-Booty w przeciągu 22 minut - był to wyczyn niepowtórzony przez jakiegokolwiek pilota.

Dwóch kanadyjskich lotników odznaczono również Krzyżem Wiktorii - najwyższym odznaczeniem wojskowym krajów Wspólnoty Narodów. Oba te medale nadano jednak pośmiertnie. Pierwszym odznaczono kapitana Davida Hornella, który zatopił wrogi okręt podwodny pomimo ciężkiego uszkodzenia maszyny z powodu ostrzału z morza. Hornell poświęcił się i pozostał w kokpicie upewniając się, iż reszta załogi opuściła samolot. Drugi Krzyż Wiktorii otrzymał podporucznik Andrew Mynarski, którego bombowiec stanął w płomieniach po trafieniu pociskiem. Bez chwili wytchnienia Mynarski rzucił się w płomienie, aby uratować tylnego strzelca - w międzyczasie reszta załogi opuściła samolot. W płonącym ubraniu Mynarskiemu nie udało się uratować strzelca - wyskoczył z samolotu w ostatniej chwili. Jego rany były jednak zbyt poważne - zmarł kilka godzin później.

Po zakończeniu II Wojny Światowej większość personelu RCAF zwolniono, zaś wiele lotnisk wojskowych otwarto dla cywili. Po zakupie pierwszych samolotów odrzutowych, Kanadyjczycy wzięli udział w walkach w Korei po stronie ONZ - początkowo było to wsparcie logistyczne, jednak później wysłano do Korei samoloty. W 1951 roku Kanada przystąpiła do NATO, zaś 1 Dywizja Powietrzna wysłana została do Europy - wyposażona była w samoloty CF-100 i Canadair Sabre. Formacja ta wzięła udział w Wojnie w Zatoce Perskiej w 1992 roku (latając na myśliwcach CF-18 Hornet) i pozostawała w Europie do końca 1992 roku. Od tej pory siły RCAF wzięły udział w operacjach nad byłą Jugosławią, Afganistanem i Libią. Dzisiaj, Kanadyjskie Siły Powietrzne to jedne z najnowocześniejszych tego typu formacji na świecie. Z pewnością mogą być dumne ze swojego dziedzictwa.

Autor: Jan "RayPall" Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji udostępnimy

emblemat kanadyjskiego, 416 Dywizjonu "Lynx" (Ryś):

A czy Wasze samoloty są przyozdobione klonowymi liśćmi?
Jeśli jeszcze nie odblokowaliście emblematu Kanadyjskich Królewskich Sił Powietrznych,
wskakujcie do gry, wystarczy 25 zwycięstw!