---

M3 Grant, brytyjska wersja czołgu M3 Lee, dostępna w grze po zakupie Zestawu Weterana "Grant I"

Po bitwie pod El Alamein w lipcu 1942 roku obie strony konfliktu powstrzymywały się od dużych operacji zaczepnych, dając sobie czas na uzupełnianie strat i przegrupowanie sił. Sytuacja zaopatrzeniowa wojsk niemiecko-włoskich zmusiła generała Rommla do poszukiwania miejsca, gdzie byłby on w stanie zadać duże straty armii brytyjskiej i zdobyć choć część jej zapasów. Bojąc się wzrastającej przewagi Brytjczyków, zarówno Włosi jak i Niemcy chcieli zaatakować tak szybko, jak to było możliwe.

Ju-87 R-2 w malowaniu pustynnym

Nad piaskami pustyni walka również przybierała na sile. Codziennie walczyły ze sobą dziesiątki samolotów, zarówno nad pustyniami Egiptu i Libii, jak i nad Morzem Śródziemnym. Bombowce Ju 88 starały się bombardować statki zaopatrujące aliantów na froncie, podczas gdy myśliwce Fleet Air Arm odpierały nieustające ataki Luftwaffe i Regia Aeronautica na Maltę oraz atakowały konwoje zaopatrzeniowe Osi zmierzające w stronę Tunezji.

Bitwy nad pustynią były niezwykle zacięte, gdyż w powietrzu spotykali się weterani kilku lat konfliktu. Gdy wysoko alianckie myśliwce P-40, Hurricane i Spitfire ścierały się z niemieckimi Bf-ami 109 i Bf-ami 110, niżej cały czas trwały ataki na jednostki naziemne. Bombowce Ju87 i Ju88 atakowały pozycje obronne, bazy zaopatrzeniowe i zgrupowania jednostek brytyjskich. RAF odpowiadał na to bombardowaniami konwojów zaopatrzeniowych Afrika Korps oraz składów paliwa i amunicji. W nalotach tych brały udział bombowce Boston, Mitchell oraz ciężkie myśliwce Beaufighter.

Brytyjska linia obronna rozciągała się na zachód od El Alamein, na piaskach depresji Qattara. Marszałek Montgomery przygotowywał starannie zaplanowaną pułapkę, opierając się na depeszach odszyfrowanych przez „Ultrę”. Chciał sprawić, aby Niemcy zaatakowali na południu. Rommel, zwiedziony podstępem, zrobił to – od początku jednak wojska Osi natrafiły na problemy. Alianckie samoloty szturmowe szybko zaatakowały pancerne kolumny, niszcząc wiele pojazdów.

Spitfire Mk.Vb w malowaniu 92 Dywizjonu RAF

Niemcom i Włochom udało się przedrzeć przez pola minowe i zasieki, aczkolwiek za cenę wielu zniszczonych czołgów. Ataki z powietrza i ostrzał artyleryjski nie ustępowały, zaś żołnierze i czołgi prawie cały czas znajdowali się pod ostrzałem, co było bardzo męczące. Aliancka przewaga w powietrzu sprawiła, iż sporadyczne ataki bombowców Ju 88 i SM.79 nie były w stanie wpłynąć na wynik starcia. Niemcom i Włochom udało się dotrzeć do przełęczy Alam Halfa, tam jednak czekały na nich okopane czołgi M3 Grant. Podczas gdy Niemcom udawało się niszczyć te maszyny ogniem dział czołgów Panzer IV F2, to ponosili oni ciężkie straty ze strony okopanych dział przeciwpancernych. Marszałek Montgomery wydał również rozkaz o nie angażowaniu się w kontratakowanie – zneutralizowało to śmiercionośną taktykę Afrika Korps polegającą na pozostawianiu na drodze Aliantów dział kal. 88 mm. 2 września Rommel zrozumiał, iż ofensywa nie udała się i zarządził odwrót.

Ciągłe ataki Western Desert Force na linie zaopatrzeniowe Afrika Korps sprawiły, iż sytuacja zaopatrzeniowa państw Osi 5 września była jeszcze gorsza niż z czasu przed ofensywą. Alianccy lotnicy zgłosili zniszczenie prawie 400 ciężarówek i innych pojazdów zaopatrzeniowych. Chociaż Włosi i Niemcy nie ponieśli dużych strat przy odwrocie, to nie udało im się wciągnąć Aliantów w otwartą walkę na pustyni. Dzięki temu Alianci znaleźli się na lepszej pozycji niż wojska Rommla – taki stan miał trwać już do końca wojny w Afryce Północnej.

Author: Aaron “anglomanii” Lentz

Wraz z jedną z przyszłych aktualizacji dodamy do gry emblemat z kangurem
malowany przez australijskich żołnierzy na zdobycznych pojazdach: