1280x1024 | 1920x1080

Od 14:00 w środę 17 września, do 14:00 w czwartek 18 września
otrzymacie +30% więcej PB przy odkrywaniu modyfikacji dla wszystkich wersji Ju 87

Junkers Ju 87 jest kolejnym przykładem samolotu bojowego, który pomimo początkowych problemów, stał się legendą. Jego skrócona nazwa – Stuka – stała się powszechnie znana i jest obecna w słownikach niemal 100 języków.

CW porównaniu z innymi samolotami tego typu, takimi jak Douglas SBD Dauntless i Achi D3A1 „Val”, Ju 87 nie wyróżniał się niczym szczególnym – pomimo tego przez swoje czyny wszedł do historii. Jego nazwa – „Stuka”, skrócona wersja słowa „Sturzkampfflugzeug” (bombowiec nurkujący) – miała wejść na karty słowników ponad 100 języków, stając się synonimem terroru i precyzji.

Początków Sztukasa należy szukać w osobie Ernsta Udeta – ważnej osoby decyzyjnej w Luftwaffe i jednego z najbardziej legendarnych niemieckich lotników. Używając samolotu Curtiss Hawk II (D-IRIK; istnieje do dziś) zakupionego w Stanach Zjednoczonych rozpoczął eksperymenty nad bombardowaniem z lotu nurkowego, co zaprezentował innym oficerom Luftwaffe w 1934 roku. Prezentacja ta zainteresowała dowództwo na tyle, iż rozpoczęto dyskusje nad użyciem tej taktyki w boju i rozpoczęto prace nad wdrożeniem propozycji wysuniętych najpierw przez Karla Plautha, a później przez Hermanna Pohlmanna. Pohlmann użył samolotu Junkers K 47 jako pojazdu testowego, wzmacniając przy tym konstrukcję i dodając podwójny ogon, polepszając przez to pole ostrzału tylnego strzelca.
 

Ju 87 kontynuował założenia filozofii konstrukcyjnej firmy Junkers w postaci wygiętych skrzydeł i klapy zamontowanej pod skrzydłem – projekt ten stworzył sam profesor Junkers. Znane również jako Doppelflügel, „podwójne skrzydło”, zostało użyte również w modelach Ju 52 i Ju 86. Rozwiązanie to pozwoliło na osiągnięcie niskiej prędkości minimalnej, co było ważne w epoce krótkich, trawiastych pasów startowych. Rozwiązanie to sprawiło również, że Ju 87 był bardzo zwrotny jak na tak duży i ciężki samolot. Gdy prototyp Ju 87V1 po raz pierwszy wzbił się w powietrze 17 września 1935 roku wyglądał jak model K 47 z silnikiem z modelu Ju 86.

Słynne „odwrócone mewie skrzydło” (znane również jako „łamane skrzydło” Sztukasa) zostało użyte, aby jak najbardziej skrócić podwozie – rozwiązanie to zostało również zastosowane w samolotach takich jak Vought F4U Corsair i Lorie-Nieuport LN.401. Prędkość Ju 87 była tak niska, że wszelkie plusy wciąganego podwozia zostałyby zniwelowane przez dodatkową wagę i skomplikowanie konstrukcji. W roku 1933 pomysł wciąganego podwozia dopiero raczkował, zaś wczesne tego typu instalacje były bardzo awaryjne. Istnieją również dowody, iż stałe podwozie pomagało w utrzymaniu prędkości nurkowania.
 

Pierwsze prototypy zostały wyposażone w silniki Rolls Royce Kestrel (model ten był poprzednikiem legendarnego silnika Merlin), aczkolwiek ze względu na presję ze strony dowództwa Luftwaffe został on później zastąpiony modelami wyprodukowanymi w Niemczech – najpierw silnikiem BMW „Hornet”, a potem modelem Junkers Jumo 210a; jednakże nawet ten ostatni silnik okazał się być zbyt słaby. Podwójny ogon pierwszych prototypów okazał się zbyt słaby – podczas jednego z lotów testowych odłamał się od kadłuba; w tej katastrofie zginęli pilot testowy i jeden z inżynierów. Sytuacja stała się tak zła, iż Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy zadecydowało o zakończeniu programu Ju 87 na rzecz rozwoju i wdrożenia do służby samolotu Heinkel He 118. Na szczęscie dla Junkersa Udet natychmiast odwołał tę decyzję, za powód podając katastrofalne osiągi modelu Heinkla.
 

Problemy jednak nie chciały zniknąć. Jednym z krytyków nowego samolotu stał się Wolfram von Richthofen – kuzyn słynnego „Czerwonego Barona” – który nie był zadowolony z osiągów nowej maszyny. Chociaż podobał mu się zamysł użycia Sztukasa, Richthofen uważał, iż jest on zbyt wolny. Pomimo tego z taśm produkcyjnych zaczęły schodzić już pierwsze produkcyjne modele nowego bombowca oznaczone jako Ju 87A. Zostały one wysłane do Hiszpanii, aby wziąć udział w toczącej się tam wojnie domowej po stronie faszystów generała Franco.

Doświadczenia zdobyte w Hiszpanii zostały użyte w konstrukcji modelu Ju 87B – była to już maszyna bojowa z prawdziwego zdarzenia, z zaawansowanym systemem automatycznego zrzutu bomb w nurkowaniu. W chwili inwazji na Polskę Luftwaffe posiadała na stanie 336 bombowców Ju 87B. Nowy celownik bombowy pozwalał na zrzut bomb z maksymalną dewiacją o 10 metrów. Najbardziej unikalnym, nowym wyposażeniem modelu B było zainstalowanie „Trąb Jerychońskich” – syren uruchamianych przez pęd powietrza podczas nurkowania. Pomysł tego dodatku przypisywany jest Ernstowi Udetowi, aczkolwiek wiele źródeł wskazuje, iż pomysłodawcą był sam Hitler. Podczas gdy syreny zmniejszyły prędkość maksymalną, były w stanie terroryzować ofiary nowego bombowca jeszcze bardziej aniżeli bomby – wielu świadków nalotów Sztukasów wspominało potem jedynie przeraźliwe wycie.
 

Podczas gdy mit rósł, spadała efektywność bojowa. Powolny Ju 87 stawał się łatwym łupem dla coraz szybszych i lepiej uzbrojonych myśliwców. Próby polepszenia osiągów opóźniły jedynie nieuniknione. Pomimo tego Ju 87 ponownie nie zawiódł – głównie dlatego, iż nigdy nie wyprodukowano jego następcy. W końcu Sztukas posłużył jako powolna i stabilna platforma dla dwóch działek kal. 37 mm, mogących zniszczyć dowolny aliancki pojazd naziemny. Był ontak skuteczny w tej roli, iż gdy firma Fairchild Aicraft rozpoczęła prace projektowe nad samolotem szturmowym A-10 Warthog, najbardziej skupiła się na skuteczności bojowej właśnie Ju 87.

Największej wartości komplementem był jednak ten prawiony przez kapitana Erica Browna, który stwierdził, iż wśród setek samolotów jakimi latał, jedynie Ju 87 był w stanie wykonać perfekcyjne pionowe nurkowanie. Stabilny, świetnie wyposażony i łatwy w pilotażu – właśnie ten bombowiec nurkujący okazał się być najlepszym ze wszystkich.
 

Autor: Joe Kudrna „Pony51”