Wielu powojennych historyków niesłusznie zarzuca Francji i Wielkiej Brytanii bierność wobec Niemiec po inwazji Wehrmachtu na Polskę. Niewiele osób wie jednak, iż Francja zaatakowała zachodnie Niemcy celem zmniejszenia nacisku Wehrmachtu na Wojsko Polskie. 19 maja 1939 w Paryżu generałowie Maurice Gamelin i Tadeusz Kasprzycki podpisali obopólne porozumienie. Najważniejszym punktem nowej umowy była kwestia dostaw francuskiego sprzętu dla polskiej armii – Francja wywiązała się z tego w lipcu 1939 roku, dostarczając Polsce 50 czołgów Renault R-35. Porozumienie zakładało również, iż w wypadku inwazji Niemiec na Polskę armia francuska mogła zostać poproszona o rozpoczęcie działań mających na celu odciągnięcie sił wroga od frontu w Polsce.
 

W ofensywie w Zagłębiu Saary wzięło udział wielu żołnierzy i czołgów wspieranych przez artylerię. Ambitny frontalny atak rozpoczął się 4 września, z inicjatywy 4 Dywizji Piechoty. Formacja ta poczyniła duże postępy i osiągnęła swoje cele już 7 września. Niemcy silnie zaminowali i ufortyfikowali niektóre z punktów strategicznych, co przyczyniło się do pierwszych strat dla Francji w nowej wojnie. Największe żniwo zbierała nowa niemiecka mina, którą później skopiowali francuscy inżynierowie – jej francuska instrukcja była przetłumaczoną słowo w słowo kopią niemieckiej instrukcji. Słynna S-mine była miną skaczącą – po nadepnięciu na nią wyskakiwała spod ziemi, by zabijać każdego żołnierza w promieniu 20 metrów deszczem metalowych kulek; miny te przyczyniły się do śmierci wielu żołnierzy. Siły pancerne składały się w dużej mierze z czołgów R-35 i FT-17 – dla nich największym zagrożeniem były miny talerzowe.

Niemiecka 1 Armia, dowodzona przez generała Erwina von Witzlebena, nie była gotowa do odparcia ofensywy – nie posiadała jednostek pancernych, brakowało jej dział przeciwpancernych i artylerii, zaś z 17 jednostek 10 należało do rezerwy. Niemcy nie mieli innego wyjścia – rozpoczęli odwrót. Na szczęście dla Witzlebena liczne pułapki poważnie spowolniły francuskie natarcie, zaś silnie ufortyfikowana Linia Zygfryda zatrzymała je w zupełności. Francuzi nie posiadali sił koniecznych, aby przedrzeć się przez pas umocnień – próba dokonania tego niedaleko Brebach zakończyła się klęską.
 

Początkowo siły francuskie miały zająć podbite tereny i przygotować linię obronną. Niestety francuski sztab generalny zmienił plany ze względu na zmieniającą się sytuację na wschodzie. Polska armia stała na skraju porażki, zaś od 14 września Niemcy rozpoczęli przerzut jednostek na zachód. Do tego Francuzi stracili panowanie w powietrzu na rzecz pojawiających się szybko na froncie jednostek Luftwaffe. Francuskie siły rezerwowe nie były jeszcze gotowe, zaś dywizje rozproszyły się. 30 września zadecydowano o odwrocie – wycofujące się jednostki minowały również mosty zbudowane przez francuskich saperów. Stawiano także barykady przeciwczołgowe, mające opóźnić niemieckie natarcie. W tym czasie Wehrmacht przygotowywał się do podjęcia kontrofensywy celem odbicia zajętego terytorium – ta rozpoczęła się 18 października. Ostatnie francuskie oddziały powróciły do Francji 24 października, bez zmian granic. Francji nie udało się zdjąć z ramion Polaków ogromnego brzemienia niemieckiej inwazji.

Podczas walk zginęło dwóch francuskich pilotów, gdy ich samoloty MS.406 zostały zestrzelone w walce z myśliwcami Bf 109. Morane-Saulnier (MS) 406 był jednym z najpowszechniejszych francuskich myśliwców na początku wojny. Niezawodny, wytrzymały i zwrotny, choć słabo uzbrojony, był lubiany przez załogi.
 

Zespół War Thunder