^{Fallschirmjäger(spadochroniarze) atakujący z szybowca DFS-230, 1943}

“Zemsta, na pierwszy rzut oka słodka, niebawem gorzko do siebie samej doskoczy”

(John Milton, Raj Utracony).

Historia pokazuje nam wiele przykładów, gdy dążenie do zemsty doprowadziło do większych szkód dla osoby jej szukającej. Traktat wersalski jest przykładem takiego rozwoju wypadków, będąc przyczyną powstania Szybowców Szturmowych i pośrednio najbardziej nieoczekiwanego zwycięstwa w historii wojskowości.

Niemiecka pionier lotnictwa Marga von Etzdorf odbiera swoją licencję pilota, 1927

Traktat wersalski z 1919 roku zakładał, że Niemcy nie będą posiadać żadnych samolotów, jednak zapisy te nie precyzowały, czy odnoszą się do jednostek latających nie posiadających własnego napędu – szybowców. Pomimo tego, rząd niemiecki zdawał sobie sprawę z tego, że wojska powietrzne stanowią ważną gałąź działań wojennych. Dlatego też, już w 1922 roku, w Lipiecku w Rosji, założona została tajna baza szkoleniowa dla pilotów, na długo zanim Hitler przejął władze (sytuacja polityczna w latach dwudziestych bardziej sprzyjała takim rozwiązaniom, niż w latach późniejszych). Pojedyncza baza lotnicza nie wystarczała jednak by wyszkolić odpowiednią liczbę pilotów, więc w całych Niemczech założono wiele klubów szybowcowych. Pierwszym takim klubem na świecie był Rhön-Rossitten Gesellschaft (RRG). Program szybowcowy był stale rozwijany i już na początku lat trzydziestych dziesiątki tysięcy Niemców pobierało nauki latania – a liczba ta stale rosła.

Efektem ubocznym łączonych rosyjsko-niemieckich manewrów w połowie lat trzydziestych był fakt, że pułkownik Luftwaffe Kurt Student zauważył radzieckie eksperymenty w wykorzystaniu szybowców w działaniach wojennych. Rosjanie nie bali się sprawdzać szalonych i nieszablonowych pomysłów w lotnictwie i przyniosło to pewne nieoczekiwane skutki. Wspomniane eksperymenty polegały na dostarczaniu zaopatrzenia na front za pomocą szybowców, zamiast sprawiających problemy zrzutów spadochronowych. Pułkownik Student zwrócił uwagę na niesamowitą celność lądowania szybowców.

Szybowiec DFS-230 w manewrze lądowania

Od roku 1933, czyli od momentu kiedy Hitler przejął władzę w Niemczech, polityka międzynarodowa zaczęła się zmieniać, napięcia rosły. Wiele krajów wciąż wychodziło z Wielkiego kryzysu i jako jedyną słuszną obronę przed rosnącym zagrożeniem wybrało budowę potężnych umocnień, które odstraszałyby od działań ofensywnych. Doświadczenie zdobyte z umocnionego Verdun w czasach Wielkiej Wojny dowodziło wysokiej wartości tego typu budowli, a przez wielu nadal było uznawane za prawdziwe.

Pakt monachijski z roku 1939 był bardzo ważny; oprócz dużej bazy przemysłowej Hitler uzyskał dostęp do czeskich fortyfikacji, wzorowanych na systemach francuskich i belgijskich. W ciągu kilku dni od zajęcia Czechosłowacji armia niemiecka rozpoczęła tworzenie taktyk mających na celu pokonywanie tego typu umocnień. Rezultatem tej taktyki było stworzenie ładunków kumulacyjnych, jednakże były one duże i ciężkie. Jak zwykły żołnierz miał dotrzeć do wrogich linii obronnych, aby użyć tej niezwykłej broni?

Fort Eben-Emael był uważany za najpotężniejszy i najważniejszy belgijski fort; był tak znakomicie skonstruowany, iż Wehrmacht uważał, że jest niemożliwy do zdobycia. Zanotowano jednak, iż kompleks Eben-Emael posiadał płaski dach. Pomimo początkowego niedowierzania, Kurt Student był teraz w stanie dowieść, iż jego pomysł wykorzystania spadochroniarzy w roli ofensywnej mógł się sprawdzić. Sformował więc oddział własnoręcznie wybranych elitarnych żołnierzy i rozpoczął treningi z zakresu zwalczania punktów umocnionych. Za cele posłużyły żołnierzom czeskie umocnienia. Ostatnim kawałkiem układanki miał stać się odpowiedni model szybowca – tym stał się eksperymentalny model DFS-230, który po wprowadzeniu modyfikacji stał się pierwszym na świecie szybowcem szturmowym.

Spadochroniarze pozują do zdjęcia po zajęciu Belgijskiego fortu Eben Emael, 12 maj 1940

Operacja zakończyła się pełnym sukcesem Niemców – 78 spadochroniarzy w 9 szybowcach zaskoczyło Belgów i zneutralizowało zagrożenie, jakim była forteca Eben Emael. Spadochroniarze wzięli do niewoli 560 żołnierzy wroga, tracąc przy tym jedynie sześciu towarzyszy broni. Sukces operacji sprawił, iż Hitler otrzymał do rąk jedno z najpotężniejszych narzędzi propagandowych.

W ciągu kilku dni Brytyjczycy rozpoczęli projektowanie własnego szybowca szturmowego (General Aircraft GAL.48 Hotspur), zaś wiele innych państw rozpoczęło rozwój własnych sił spadochronowych. Dla wszystkich stron konfliktu stało się jasne, jaką wartość miała możliwość szybkiego przerzutu jednostek za linie wroga, co na zawsze odsunęło zagrożenie długiej i wyszerpującej wojny pozycyjnej. Spadochroniarz już tu był, zaś armie otrzymały do rąk ogromne narzędzie logistyczne. Eben Emael było tylko początkiem!

 
 
Zespół War Thunder