W poniedziałek, 17 sierpnia, obchodziliśmy 19 rocznicę w której to z amerykańskiego szpitala weteranów wojennych na Manhattanie nadeszła smutna wiadomość. Zmarł polski lotnik, walczący w aż trzech armiach alianckich. Zmarł generał brygady Witold Urbanowicz.

Gen. Urbanowicz swoją przygodę z lotnictwem zaczął w 1930 r. kiedy to wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Po dwóch latach opuścił placówkę w stopniu podporucznika, skąd został skierowany do nocnego dywizjonu bombowego, 1. Pułku Lotniczego stacjonującego w Warszawie na stanowisko obserwatora. W 1933 r. udało mu się zmienić swoją specjalizację na pilota, a następnie ukończył Kurs Wyższego Pilotażu w Grudziądzu. Jako pilot myśliwców Urbanowicz latał w dwóch eskadrach: 113 i 111.  W 1936 r. zaliczył on swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne. Zestrzelił on samolot rozpoznawczy, tłumacząc się, że odpowiedział tylko na wrogi ogień. Po tym i paru innych incydentach, został przeniesiony do lotnictwa szkolnego, gdzie doczekał rozpoczęcia wojny. Początek września zastał Witolda w powietrzu - cudem uniknął on śmierci od kul Messerschmitta, który próbował go zestrzelić. Prosząc o wyjaśnienie incydentu przełożeni odpowiedzieli mu, iż właśnie wybuchła wojna. Usłyszawszy to Urbanowicz zażądał przeniesienia z powrotem do 111. Eskadry, jednak dostał on rozkaz przeprowadzenia podchorążych z Dęblina do Rumunii. Stamtąd wraz z grupą innych lotników uciekł do Francji, jednak i w trakcie tej kampanii nie przyszło mu wziąć udziału w walkach. 

W styczniu 1940 r. gen. Urbanowicz wstąpił do 145. Dywizjonu Myśliwskiego RAF, gdzie strącił 2 samoloty. 21 sierpnia zostało mu powierzone dowództwo na eskadrą „A”, 303. Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki. 6 września strącił kolejny samolot, w związku z czym nazajutrz mianowano go dowódcą 303. Dywizjonu. Tego samego dnia strącił jeszcze dwa niemieckie bombowce. 15 września, w decydującym dniu bitwy o Wielką Brytanię poprowadził polski dywizjon na grupę niemieckich maszyn zmierzających w głąb Anglii, sam strącając dwie z nich. 25 września Witold zestrzelił kolejny bombowiec, a 26 i 29 września po cztery kolejne.  

21 października zakończył służbę w dywizjonie 303, na rzecz ostatecznie niepowstałego 1. Polskiego Skrzydła Myśliwskiego, lecz 1 czerwca dostał zadanie odjazdu po Stanach Zjednoczonych, w celu pozyskania nowych rekrutów wśród Polonii amerykańskiej. Po wykonaniu zadania przyszło mu wstąpić do kolejnej jednostki - 14. Grupy Lotniczej „Latających Tygrysów” stając się w ten sposób jedynym Polakiem w owej jednostce. 

Do końca 1943 r., kiedy to został wycofany z frontu, strącił sporo Japończyków, lecz tylko dwa zestrzelenia zostały potwierdzone. Później został attaché lotniczym w Waszyngtonie, a w 1946 r. powrócił do ojczyzny, która niestety była rządzona przez polski rząd komunistyczny. Po przyjeździe został aresztowany przez władze, lecz udało mu się wyemigrować do Nowego Jorku, gdzie podjął pracę w amerykańskich liniach lotniczych. W 1973 r. doczekał się zasłużonej emerytury, a w 1991 r. odbył podróż do wyzwolonej już Polski. Po czterech latach powtórzył odwiedziny. Miał w planach jeszcze jedną wizytę, lecz niestety, nie dożył jej.

Ostatnim kontaktem z ojczyzną była wizyta prezydenta Lecha Wałęsy na rok przed śmiercią Urbanowicza, kiedy to nadano mu stopień generała brygady. Zajmuje drugie miejsce w klasyfikacji polskich asów myśliwskich II wojny światowej. Wyprzedza go jedynie Stanisław Skalski. Urbanowicz zaliczył 17 pewnych i jedno prawdopodobne zwycięstwo powietrzne, plasując się w pierwszej dziesiątce najlepszych pilotów bitwy o Wielką Brytanię. 

Zapraszamy Cię również do lektury artykułu:

• Witold Urbanowicz: Wirtuoz powietrznych starć - w którym to dokładanie przedstawimy Ci sylwetkę Pana generała. 

Maciej Wojtyś - Uczęszcza do liceum o kierunku historyczno-matematycznym. Związany z War Thunder od przeszło dwóch lat, w wolnym czasie zajmuje się modelarstwem i rekonstrukcją historyczną 502. Pułku Piechoty Spadochronowej, 101. Dywizji Powietrznodesantowej.