Republic P-47D-25 Thunderbolt Designation FACH 750 z  11 Groupy Bombowo-Myśliwskiej
kamufalż wykonał darth_linux_man | Pobierz Stąd

Korzenie Chilijskich Sił Powietrznych (Fuerza Aérea de Chile, w skrócie FACh) sięgają roku 1910, kiedy podpułkownik Pedro Pablo Dartnell ustanowił Służbę Wojskową Lotnictwa (Servicio de Aviación Militar de Chile). Jej twórca przeszedł wcześniej kurs pilotażu we Francji, po którym powrócił do domu bogaty w niezbędną wiedzę. Choć nowa organizacja miała swoją własną szkołę lotniczą, pierwsza partia wojskowych lotników z Chile została wysłana także na trening do Francji. Jeden z tych rekrutów, kapitan Manuel Ávalos Prado, został później dowódcą lotniczej szkoły Escuela de Aeronáutica Militar et Lo Espejo, ulokowanej w pobliżu stolicy Chile, Santiago de Chile. Pierwsza jednostka bojowa powstała w roku 1918. Jednopłatowe myśliwce Bristol M.1c i bombowce de Havilland DH.9 stacjonowały w Base Aérea El Bosque. W kolejnych miesiącach powstały kolejne lotnicze jednostki, a w roku 1919 jednostki podległe armii i marynarce zostały połączone pod dowództwem Dirección de la Fuerza Aérea Nacional. Jednak ze względu na konkurencję między armią, a marynarką, 15 Lipca 1920 roku powstała niezależna jednostka lotnicza.

Jeden z 26 P47D służących w Chilijskich Siłach Powietrznych

W roku 1923 powstały niezależne siły lotnicze marynarki nazwane Aviación Naval de la Armada de Chile. Tworzono także nowe bazy lotnicze – w roku 1924 istniały już cztery. Pierwsza eskadra bombowa, wykorzystująca samoloty Junkers R.42, została utworzona w roku 1928, a po niej powstała pierwsza eskadra amfibii, operująca na łodziach latających Dornier Wal. Siły powietrzne zostały potem ponownie zreformowane, a 21 marca 1930 roku powstały niezależne siły powietrzne – Fuerza Aérea de Chile. W latach 30. pozyskiwały głównie samoloty brytyjskie, ale także niemieckie i włoskie. Zwiększająca się liczba personelu i samolotów wpłynęła na decyzję o konieczności zmian organizacyjnych. W ten sposób powstały dwa oddziały stacjonujące w bazach El Bosque i Temuco. Cięcia budżetowe spowodowane przez Wielki Kryzys skutkowały zużyciem sprzętu i niskim morale personelu, niezadowolonego z obniżenia żołdu. Ich ostatecznym efektem był bunt chilijskiej marynarki trwający od sierpnia do listopada 1930 roku.

Wtedy nastąpił chrzest bojowy Chilijskich Sił Powietrznych, które wykonały kilka misji bombowych mających stłumić bunt. Od roku 1940 Stany Zjednoczone Ameryki Północnej zaczęły okresowo prowadzić w Chile misje szkoleniowe, mające pozwolić przekazać amerykańskie doktryny taktyczne. Kiedy USA przystąpiło do II Wojny Światowej w roku 1941, misja w Chile zajęła się reorganizacją Chilijskich Sił Powietrznych, wprowadzając doktrynę działania USA. Zgodnie z porozumieniem pożyczki-dzierżawy USA wysłało do Chile liczne samoloty. Dzięki temu południowoamerykański kraj wzbogacił się o myśliwce Republic P-47 Thunderbolt, łodzie latające Consolidated PBY Catalina czy średnie bombowce North American B-25 Mitchell.

Republic P-47D-25 używany przez Peruwiańskie Sił Powietrzne
Kamuflaż wykonał TeodorSan | Pobierz Stąd

W Peru historia lotnictwa wojskowego zaczęła się w styczniu 1919 roku, kiedy powstał Servicio de Aviación Militar del Ejército del Peru. Wkrótce po nim założono pierwsza peruwiańską szkołę lotniczą, wyposażoną głównie we francuskie samoloty przywiezione w ramach francuskiej misji w Peru. W 1920 sformowano siły powietrzne marynarki, a w latach 20. misję francuską zastąpiła brytyjska, dzięki czemu Peru pozyskało myśliwce i bombowce. Misja brytyjska została zastąpiona przez misję z USA w roku 1924, przywożąc ze sobą amerykańskie samoloty i rozpoczynając długi okres wpływu USA na Peru.

Niezależne siły powietrzne Cuerpo de Aviación del Perú (CAP) powstały 20 maja 1929 roku wskutek połączenia powietrznych oddziałów armii i marynarki. W 1932 wojna kolumbijsko-peruwiańska spowodowała znaczne powiększenie Korpusu Lotniczego Peru. Podczas tego konfliktu Peru chciało odzyskać obszar Amazonii od Kolumbii, atakując garnizon w Leticii. Kiedy wysiłki dyplomatyczne poniosły klęskę, dwa peruwiańskie samoloty Vought O2U Corsair zaatakowały kolumbijskie statki na Amazonce, biorąc udział w pierwszej misji lotnictwa wojskowego Peru. W czasie konfliktu Korpus Lotniczy Peru otrzymał więcej samolotów od Wielkiej Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych, a po podpisaniu zawieszenia broni w 1934 był potężniejszy niż kiedykolwiek.

P47D używany przez Peruwiańskie Siły Powietrzne

W latach 30. Peru zakupiło dużą liczbę samolotów włoskich, a także licencję do budowy maszyn projektu Caproniego. Pierwsza eskadra bojowa, Esquadrón de Aviación No.1, została utworzona w roku 1936, a w momencie rozpoczęcia II Wojny Światowej Korpus Lotniczy Peru składał się z czterech obszarów powietrznych, każdy liczący kilka eskadr. Pomimo tego, że Peru nie brało bezpośredniego udziału w II Wojnie Światowej, w 1941 wybuchła krótka wojna z Ekwadorem. Korpus Lotniczy Peru wziął aktywny udział w walkach, korzystając między innymi z samolotów myśliwskich Caproni Ca.114 i North American NA.50, a także szturmowych Douglas DB-8 i bombowych Caproni Ca.135/Ca.310. Do podpisania zawieszenia broni w październiku 1941 siły powietrzne zapewniały wsparcie z powietrza jednostkom naziemnym. Wkrótce potem służby powietrzne armii i marynarki zostały rozdzielone, przeprowadzono reorganizację struktur, a Korpus Lotniczy Peru otrzymał 60 maszyn w ramach umowy pożyczki-dzierżawy z USA. Po podpisaniu Paktu Rio w 1947 roku do Peru przybyło jeszcze więcej północnoamerykańskich samolotów, w tym myśliwce Republic F-47D Thunderbolt. Dwa lata później, w roku 1950, Cuerpo de Aviación del Perú został przemianowany na Fuerza Aérea del Perú (FAP).

W 1950 roku Siły Powietrzne Peru otrzymały pierwsze samoloty odrzutowe, myśliwce F-86F Sabre, a sześć lat później odrzutowe bombowce English Electric Canberra. Kolejne Canberry, a także Dassault Mirage 5 wraz z innymi odrzutowcami pozyskano w latach 60. a od roku 1974 Peru zaczęło wykorzystywać radzieckie konstrukcje, takie jak śmigłowce Mil Mi-6 i Mi-8, myśliwsko-bombowe Su-22 i transportowe An-26. Od roku 1996 do sił Peru zaczęły wchodzić rosyjskie i białoruskie samoloty MiG-29 i Su-25. MiG-i 29 wspomagane przez Dassault Mirage 2000 stanowią myśliwski trzon Peruwiańskich Sił Powietrznych do dziś. Samoloty szturmowe obejmują Su-25 i zmodernizowane A-37 Dragonfly, a eskadry transportowe w większości wykorzystują Antonowy An-32 i de Havillandy DHC-6 Twin Otter. Flota wiropłatów składa się głównie z rosyjskich Mi-25 i 35 oraz Mi-17.

Autor: Jan “RayPall” Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder oznaczenie Chilijskich oraz Peruwiańskich Sił Powietrznych. 

Chilijskie Siły Powietrzne	Peruwiańskie Siły Powietrzne