F7F-1 Tigercat VC-80 "What If",
kamuflaż wykonał PROx_GAMING  | Pobierz Stąd

W 1942 roku zakłady lotnicze Grumman Aircraft Engineering Company podjęły opracowywanie konstrukcji dwusilnikowego myśliwca oznaczonego XP-65, mającego być lepszym samolotem niż nieudany XF5F Skyrocket (i jego wersja lądowa, XP-50). Rok później projekt ten został zarzucony, a Grumman podjął kolejna próbę, znów opartą o koncepcję XF5F. Projektowany samolot miał operować z nowych lotniskowców typu Midway (pierwsza jednostka, USS Midway, została wprowadzona do służby w 1945), a Grummanowi przyświecały dwa cele – samolot miał być w stanie atakować jednostki naziemne, a do tego przewyższać osiągami i uzbrojeniem wszystkie ówczesne myśliwce. Dziewiczy lot prototypu, XF7F-1, odbył się w grudniu 1943, a już w 1944 samolot został wprowadzony do produkcji seryjnej. F7F-1 Tigercat (pol. kot tygrysi) kontynuował tradycję Grummana nazywania samolotów „kocimi” mianami.

Tigercat miał przodować w prędkości i uzbrojeniu. Prędkość zapewniały opływowy kadłub i dwa potężne, 18-cylindrowe, gwiazdowe silniki Pratt & Whitney R-2800-22W Double Wasp, każdy o mocy 2100 koni mechanicznych. Dzięki takiemu napędowi Tigercat mógł rozwinąć prędkość 700 km/h (435 mph) na wysokości 6707 metrów (22 000 stóp), a jego prędkość wznoszenia przekraczała 1372 metrów (4500 stóp) na minutę. Nowy samolot był szybszy niż F6F Hellcat o niemal 114 km/h (71 mph). Jeden z najlepszych pilotów doświadczalnych marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych (US Navy), kapitan Fred M. Trapnell, krótko podsumował jego osiągi: to najlepszy cholerny myśliwiec, jakim leciałem! Siła ognia również robiła wrażenie. Tigercat był wyposażony w cztery działka AN/M2 kalibru 20 mm zamontowane u nasady skrzydeł i cztery karabiny M2 kalibru 12,7 mm (0.50˝) w sekcji nosowej. Dodatkowo samolot mógł przenosić dwie 454-kilogramowe (1000-funtowe) bomby na węzłach podskrzydłowych albo jedną torpedę na węźle podkadłubowym. F7F-1 Tigercat był nie tylko pierwszym dwusilnikowym myśliwcem w szeregach US Navy, ale także pierwszym w tej formacji samolotem o podwoziu trójkołowym.

Próby wykazały jednak, że Tigercat był po prostu zbyt potężny w porównaniu z lotniskowcami typu Midway, z których operował. Miał zbyt dużą prędkość lądowania, a podczas lotu z jednym działającym silnikiem stawał się niestabilny. Hak używany podczas lądowań na lotniskowcach okazał się zawodny. Problemy te sprawiły, że Tigercat miał być przeniesiony do Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (United States Marine Corps) i operować z lotnisk. Dostawy zaczęły się w 1944, jednak problemy z zezwoleniami na operacje z lotniskowców i zmiany wymogów operacyjnych spowodowały znaczne opóźnienia. Z powodu zwłoki samoloty F7F-1 (34 wyprodukowane egzemplarze) nie zostały wprowadzone do służby podczas II wojny światowej. Tigercaty wzięły udział w walkach dopiero podczas wojny koreańskiej, gdzie zestrzeliły dwa północnokoreańskie dwupłatowce Po-2. Ze względu na rozwój samolotów odrzutowych, wkrótce potem Tigercaty zostały wycofane ze służby – ostatni w roku 1954.

Rozmieszczenie poszczególnych modułów oraz załogi w samolocie F7F-1 Tigercat.

W War Thunder F7F-1 jest amerykańskim, ciężkim myśliwcem IV ery, którego klasyfikacja bitewna wynosi 6,3. Tak samo jak oryginał wyposażony jest w cztery działka AN/M2 kalibru 20 mm, każde z zapasem 200 sztuk amunicji i cztery karabiny maszynowe M2 kalibru 12,7 mm, każdy z taśmą liczącą 800 pocisków. Dodatkowo możliwe jest doposażenie go w węzły pozwalające podwiesić bombę 1000-funtową, parę bomb 500-funtowych albo wszystkie te bomby jednocześnie. Osiągi samolotu odpowiadają rzeczywistym. Maksymalna prędkość w warunkach normalnej eksploatacji wynosi 668 km/h (415 mph) na wysokości 5190 metrów (17 028 stóp), a przy użyciu mocy bojowej wzrasta do 695 km/h (431 mph) na tej samej wysokości. Na poziomie morza maksymalna prędkość to odpowiednio 619 km/h (384,6 mph) albo 638 km/h (396,43 mph). Wznoszenie na wysokość 3000 metrów (9843 stóp) trwa 155 sekund (135 sekund wykorzystując moc bojową), przy średniej prędkości wznoszenia 19,3 metrów (63,32 stóp) na sekundę (22,2 metrów albo 72,83 stóp na sekundę przy mocy bojowej). Pełen zakręt wykonywany w poziomie na wysokości 3000 metrów z prędkością 500 km/h (310,68 mph) trwa 24 sekundy, podczas gdy nawrót wykonywany w pionie na tej samej wysokości i przy tej samej prędkości początkowej zajmuje 27 sekund.

Jeśli chodzi o rozgrywkę Tigercat to po prostu brutalna moc zamknięta w niewielkim samolocie. Jest szybki – zarówno na wysokości jak i na poziomie morza – co pozwala umknąć większości samolotów tłokowych, a z przewagą wysokości nawet dogonić odrzutowce pierwszej generacji. F7F-1 cechuje się dużą prędkością wznoszenia – w widełkach klasyfikacji bitewnej samolotów, jakie spotyka w bitwach, tylko kilka może mu dorównać, dzięki czemu zazwyczaj ma przewagę wysokości. To bardzo ważne, jeśli wykorzystuje się technikę boom and zoom, w której Tigercat sprawdza się doskonale dzięki świetnej retencji energii, sile ognia i prędkości wznoszenia. Siła ognia samolotu jest potężna dzięki czterem działkom i czterem karabinom maszynowym skupionym blisko osi samolotu, zdolnym wyrzucać 7,68 kilograma (16,9 funta) ołowiu na sekundę. Dzięki dużemu zapasowi amunicji niejeden wrogi samolot skończy w płomieniach, zwłaszcza jeśli podejmie złą decyzję o ataku czołowym na F7F-1. Dzięki dużej prędkości przelotowej i możliwości zabrania sporego ładunku bomb Tigercat może także z powodzeniem służyć do atakowania celów naziemnych, pozwalając wykonać podejście do celu, zrzucić bomby i oddalić się nim zostanie wykryty przez wrogą obronę przeciwlotniczą.

Tigercat to niezwykle skuteczny ciężki myśliwiec, łączący wysoką prędkość maksymalną, świetną prędkość wznoszenia i potężne uzbrojenie. Doświadczony pilot bez trudu zmierzy się z każdym przeciwnikiem z IV ery. Maszyną dostępną do odkrycia po F7F-1 jest pierwszy myśliwiec odrzutowy US Navy w War Thunder, F2H Banshee.

Autor: Jan “RayPall“ Kozák

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do War Thunder oznaczenie jednostki VMF(AW)-542: