Doświadczenia, jakie US Army zgromadziła użytkując silnie opancerzone czołgi przełamania M4A3E2 Jumbo, dowiodły niezbędności posiadania wozów bojowych tego rodzaju, dlatego już 7-go grudnia 1944 roku, dowództwo wojsk lądowych zgłosiło zapotrzebowanie w Departamencie Uzbrojenia na silnie opancerzoną wersję czołgu M26.Jak pilna była to potrzeba świadczy fakt, że proszono o natychmiastowe nadanie priorytetu tej sprawie.Przede wszystkim, doopancerzono standardowy czołg M26 - powstała w ten sposób wersja M26E5.

Prócz tego - rozpoczęto prace studyjne nad zupełnie nowym czołgiem ciężkim, który miał wykorzystywać możliwie największą ilość seryjnych podzespołów Pershinga. Ordnance Committee Minutes (OCM) 26606 z 8-go lutego, 1945 roku, zaproponowało budowę czterech wozów prototypowych, przyznając im nazwę T32. Wozy te miały otrzymać zespół napędowy składający się z dwunastocylindrowego silnika widlastego Ford GAC oraz automatycznej skrzyni przekładniowej, podobnej do zaprojektowanej dla czołgu ciężkiego T29. Zastosowano podwozia od M26, jednak ze względu na większą długość pojazdu dodano po jednym kole jezdnym po obu stronach, było ich więc siedem. By zmniejszyć do niezbędnego minimum nacisk na grunt zastosowano zamontowane na stałe poszerzacze do gąsienic T80E1, zwiększające ich szerokość do 28 cali (71.1cm).

Uzbrojenie miała stanowić działo T15E2, kalibru 90 mm umieszczone w jarzmie zespolonym z karabinem maszynowym 7.62mm M1919A4. Armata ta stosowała amunicję rozdzielnego ładowania o bardzo długiej łusce, co wymusiło znaczne zmiany w konstrukcji zasobników w stosunku do M26. Prędkość początkowa pocisku przeciwpancernego T43 wystrzelonego z armaty T15E2 wynosiła 975.3 metra na sekundę. W przypadku lżejszego (7.57kg) pocisku podkalibrowego (HVAP) prędkość ta wynosiła 1143 metry na sekundę.

Założono, że grubość czołowej płyty pancernej wyniesie 127mm, przy kącie nachylenia 54 stopni ( który odpowiednio wymusza większą zdolność penetracji wrogiego pocisku), zaś opancerzenie wieży miało wynosić pomiędzy 298.5mm  z przodu, a 152.4mm (6 cali) z tyłu. Zarówno kierowca, jak pomocnik mieli mieć pojedyncze peryskopy M13 w pokrywach luków. Dowódca miał mieć do dyspozycji sześciowizjerową kopułkę oraz peryskop M15, zaś celowniczy używał peryskopu M10E4 oraz teleskopów M77E1 i M71 E4.

Dwa pierwsze prototypy ukończono 15 stycznia oraz 19 kwietnia 1946 roku, a następnie wysłano do testów w Aberdeen Proving Ground, w Maryland. Budowę trzeciego prototypu zakończono 14 maja i wysłano do Fort Knox w Kentucky. Czwarty prototyp po ukończeniu 19 czerwca 1946 roku, pozostawiono w Detroit dla dalszych prac studyjno-badawczych.Prototypowe czołgi ciężkie T32, były pierwszymi wozami bojowymi z nowej generacji automatycznymi skrzyniami przekładniowymi, jakie testowano zarówno w Aberdeen Proving Ground oraz w Fort Knox i jak można przypuszczać natknięto się na mnóstwo problemów. Wczesna wersja transmisji EX-120 miała normalną dla konstrukcji eksperymentalnej ilość awarii, ale przyczyniła się ona dla złej opinii czołgistów o jej trwałości. Narzekano również na konieczność częstych i pracochłonnych prac serwisowych. Niemniej, doświadczenia zebrane w czasie jazd testowych doprowadziły do skonstruowania transmisji CD-850, która na wiele lat miała stać się standardem niemalże wszystkich amerykańskich czołgów.

Pomimo wagi 54,000 kg (60 ton), T32 będzie w stanie rozpędzić się do 36 km/h i zaskoczy jeszcze wielu czołgistów. 

Zespół War Thunder

Podczas tworzenia opisu wykorzystywano materiały zgromadzone na forum czasopisma "Wiedza i Życie".